Παπανδρέου, Σαμαράς, Παπαδήμος, οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί, λοιποί συγγενείς, όλοι μιλούν για τις αγορές. Μέρκελ, Σαρκοζί, Ομπάμα, όλοι οι επί της καπιταλιστικής γης, πολιτικοί, οικονομικοί αναλυτές, ακαδημαϊκοί μιλούνε για τις αγορές. Fitch, Standard & Poor’s, Μοοdy’s, αξιολογούν και υποβαθμίζουν κράτη και κυβερνήσεις. Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες μάς απειλούν συνεχώς και αδιαλείπτως ότι έρχεται κάτι πιο χοντρό μετά τη δακτυλική εξέταση του προστάτη. Κι εμείς, μελαγχολικοί, φοβισμένοι, σκεπτικοί, με μόνη συντροφιά την ελπίδα, πληρώνουμε χαράτσια. Αλλά ποια ελπίδα μπορεί να έχει μια εκδιδόμενη από το νταβατζή της; Καλύτερη αμοιβή ή στεφάνι γάμου; Ποια ελπίδα μπορεί έχει το πρόβατο που ταξιδεύει για σφαγή; Καλύτερες συνθήκες σφαγής; Ποια ελπίδα μπορεί να έχει η βιασθείσα παρθένα; Αυτήν της παρθενοραφής; Κι αν είμαστε χαμένοι, γιατί μας απειλούν; Τι έχουν να χάσουν οι χαμένοι; Κι αφού δεν πρόκειται να σωθούμε, προς τι οι λιτανείες και τα ευχέλαια;
Ο καπιταλισμός είναι κάτι, όπως ο Θεός, που σε παίρνει απ’ τη ζωή εσένα τον ίδιο ή -το χειρότερο- το παιδί σου, όποτε θέλει. Λένε από αγάπη, για να μας έχει κοντά του! Απόκτησες σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητα δύο, κινητό για κάθε μέλος της οικογένειας; Διάλειμμα ήταν μάτια μου, τα κεφάλια μέσα. Παζάρεψέ το, μπας και σώσεις τίποτα. Όχι για τη φουκαριάρα τη μάνα σου που έζησε καλά ή άσχημα. Αλλά για το παιδί σου… που θα ζήσει. Φτωχά μπορεί, αλλά με αξιοπρέπεια, χωρίς ενοχές, με αντοχές και με το δικαίωμα να ρυθμίζει ο ίδιος την τύχη του, χωρίς τοκοχρεολύσια από τα δανεικά. Αλλά μάτια μου, όταν τους συνήθισες να δίνεις κ…, θέλουνε όλο και πιο πολύ. Μέχρι να σε ξεσκίσουν!
Οι Έλληνες είμαστε άχρηστοι! Δεκτό. Χρέος 160% του ΑΕΠ, λέει. Επ… μια στιγμή, στάσου. Ισπανοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Αμερικανοί και πάει λέγοντας. Όλοι χρωστούν. Είναι λέει λογιστικό. Αν σας κρεμάσουμε, από λογιστικό λάθος; Κάτι σάπιο μάτια μου υπάρχει στο βασίλειο της σαιξπηρικής Δανιμαρκίας, αλλά κυρίως στο βασίλειο της καπιταλιστικής Μαλακίας. Όχι μάτια μου, δεν είμαι οπαδός ή νοσταλγός του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Ούτε της Χριστιανικής καλοσύνης με προοπτική στο επέκεινα. Εδώ και τώρα ανθρωποκεντρικά και εκκοσμικευμένα. Αγορές… πέντε μαλάκες πηδούν τον κόσμο όλο κι εμείς δεν έχουμε ψιλά ούτε για βαζελίνη.
Γιάννης Ν. Γκακίδης