Επισκεφτήκαμε την αναδρομική έκθεση του Κώστα Κουλεντιανού στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πρόκειται για μια ουσιαστική αναφορά στο έργο του καλλιτέχνη, αφού περιλαμβάνονται έργα και πειραματισμοί του από διαφορετικές φάσεις με ένα μεγάλο φάσμα γλυπτικών υλικών, τα οποία χρησιμοποίησε από τη δεκαετία του ’40 ως και τη δεκαετία του ’80. Περισσότερα από 80 έργα συνθέτουν την έκθεση, από τα πρώτα σπουδαστικά της δεκαετίας του 1940, όταν ακόμα ο Κουλεντιανός δούλευε σε πηλό, έως και τα μνημειακά του έργα σε σίδερο, τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του.
Μπρούντζος, σίδερο, τσιμέντο, αλουμίνιο, ξύλο και συνθετικά δομούν τη μεγάλη γλυπτική παραγωγή του Κουλεντιανού και τοποθετούν στις τρεις διαστάσεις τους προβληματισμούς του στο χώρο. Στην αποτίμηση του έργου του Κουλεντιανού ζωτικό ρόλο παίζει η σχέση του με τον Χένρι Λόρενς τα χρόνια που έζησε στο Παρίσι και οι μοντερνιστικές κατευθύνσεις που επέβαλε ο συγκεκριμένος χώρος και χρόνος.
Παρατηρώντας τα έργα του, από τα σχέδιά του της εποχής του ’50, που προορίζονταν για μεγάλες κατασκευές, και τις λιθογραφίες του, που εμβαθύνουν στη μελέτη των επιπέδων και των όγκων με αρχιτεκτονική και κονστρουκτιβιστική διάθεση, ως και τα εντυπωσιακά υφαντά του της δεκαετίας του ’80, που -πάλι- αποτελούν μια τοποθέτηση στο χώρο, αντιλαμβάνεται κανείς την αίσθηση του πειραματισμού της έννοιας και της μορφής. Η χωροταξική εμμονή διευθετείται μέσα από το συνεχή διάλογο του κενού με την ύλη, ενώ ο χώρος και το επίπεδο εμφανίζονται ως καθοριστικές διακρίνουσες της πραγματικής αντίληψης του κόσμου, που δεν είναι παρά η προβολή του νοητού με γεωμετρικούς όρους.
Η αίσθηση του συνεχούς και της αλληλοεπικάλυψης επιπέδων διαφαίνεται σε όλο το έργο του Κουλεντιανού, μέσα από την επεξεργασία των υλικών του με αριστοτεχνικό τρόπο, που σε αρκετές περιπτώσεις θυμίζει Ματίς και Λόρενς. Ο όγκος για τον Κουλεντιανό αποτελεί πρόκληση και συγ-κινεί την εύρυθμη πεμπτουσία της ενέργειας που αναπαράγεται σε άξονες με λυρικά φορτία. Καθώς ο Κουλεντιανός καταρχάς έχει ως αναφορά το ανθρώπινο σώμα και την κίνηση, τους ακροβάτες και το χορό, διακρίνουμε το ουσιαστικότερο κίνητρό του, την αποκάλυψη ενός συστήματος αέναης εντροπίας που τελικά ταυτίζεται με τη ζωή.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως και τις 26 Ιουλίου.
Εύα Βολογιαννίδου