Συνέντευξη στον Κώστα Καρδερίνη
Το 2011 κλείσατε αισίως τα 15χρονα του Wine Club. Να κάνουμε έναν απολογισμό;
Το Wine Club ξεκίνησε στο Μύλο στις αρχές του 1996, με τα σεμινάρια κρασιού, τα οποία είχαν μια αναπάντεχη επιτυχία. Χρειάστηκε να οριστούν δύο επαναληπτικά γκρουπ, Δευτέρα και Τετάρτη, γιατί υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ερχόταν κόσμος απ’ όλη τη Βόρεια Ελλάδα κι όχι μόνο απ’ τη Θεσσαλονίκη. Από τη Νάουσα, τις Σέρρες, τη Δράμα… Κι ακόμη συνεχίζουν. Για να υπάρχει μια διαρκής επαφή με όλους αυτούς δημιουργήθηκε το Wine Club.
Εξαρχής είχα τη λογική της μηνιαίας συνάντησης και πάντα με ένα συγκεκριμένο θέμα. Δεν ήταν απλές παρουσιάσεις οινοποιών και κτημάτων, αυτό θα ήταν πολύ εύκολο, χώρια που τα αναλάμβανε όλα το οινοποιείο. Τα θέματά μου είναι πολύπλοκα, είτε πρόκειται για σοδειά συγκεκριμένης χρονιάς είτε για παρουσίαση ποικιλίας (ως μόνη της ή ως χαρμάνι) είτε παρουσίαση περιοχής ελεγχόμενης καλλιέργειας. Για μένα σημαίνει περισσότερη δουλειά, αλλά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους συμμετέχοντες.
Τα μέλη που έχουν κατά καιρούς περάσει είναι κοντά 600 άτομα. Αρκετοί σταμάτησαν ή αραίωσαν, αλλά κάποιοι συνεχίζουν από τότε ως σήμερα. Χρειάστηκε να φύγουμε από το Μύλο μετά την πυρκαγιά. Χρειάστηκε να αλλάξει το όνομα. Το Wine Club του Μύλου (που σηματοδοτούσε το χώρο) έγινε WINE CLUB THESSALONIKI ’96 (σηματοδοτεί πλέον την πόλη μας). Σήμερα είμαστε γύρω στα 70 ενεργά μέλη. Πρώην μέλη που κατέβηκαν στην Αθήνα μόνιμα μου λένε ότι ψάχνουν να βρουν κάτι αντίστοιχο και δεν βρίσκουν γιατί τα περισσότερα wine clubs οργανώθηκαν από καβίστες, διανομείς ή εισαγωγείς, οπότε δεν είναι ανεξάρτητα. Εδώ υπάρχει μια σχέση με πάρα πολλούς παραγωγούς, όλους όσους συμμετέχουν και στο Χάρτη των Γεύσεων, σχεδόν με το σύνολο του χώρου.
Tη χρονιά των 100 ετών της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης τι ετοιμάζετε;
Το 2012 είναι επίσης τα δεκάχρονα της Wine Plus, η οποία δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει εταιρικά αυτές τις εκδηλώσεις που σχεδίαζα και πραγματοποιούσα τα προηγούμενα χρόνια. Και για να μπορεί να αναλάβει μεγαλύτερες διοργανώσεις όπως ο Χάρτης των Γεύσεων, η έκδοση του περιοδικού, οι Δρόμοι του Κρασιού της Πελοποννήσου στην Θεσσαλονίκη και διάφορα άλλα.
Συνεχίζουμε λοιπόν με την ίδια συχνότητα οινοδοκιμές, οινοτουριστικές εκδρομές, μαθήματα μαγειρικής, γαστρονομικά δείπνα κ.α. Στις 8 Φεβρουαρίου έχουμε ένα αποκριάτικο δείπνο, το Χορό της Ανθισμένης Αμυγδαλιάς (ταιριάζει με την εποχή), που θέλω να εξελιχθεί σε ετήσιο αποκριάτικο χορό της Wine Plus. Να μην είναι μόνο δείπνος, να είναι πιο πολύ χορός. Φέτος θα έχει λίγο χορό στο μπαρ του χώρου, όπου θα μεταφερθούμε για το επιδόρπιο κι όποιος θέλει να κουνηθεί…
Υπάρχουν εκδηλώσεις συναρτώμενες στο Φεστιβάλ Γαστρονομίας Θεσσαλονίκης 2012, αλλά δεν έχουν οριστικοποιηθεί. Συνηθίζω να κλείνω το πρόγραμμα όλης της χρονιάς τον Ιούνιο. Από πέρσι τα πράματα είναι τόσο ρευστά που ο προγραμματισμός χάνει το νόημά του, γιατί τον τινάζει στον αέρα οποιαδήποτε πολιτική ή οικονομική ανατροπή. Φυσικά, υπάρχει πρόγραμμα μέχρι τον Ιούλιο, αλλά ως την τελευταία στιγμή της έναρξης μιας διοργάνωσης είμαι επιφυλακτική.
Στα τέλη του 2011 είδαμε μια μεγάλη συμφωνία του Συνεταιρισμού Νάουσας Vaeni με την Κίνα. Επίσης ξέρουμε ότι ο μικρός γιος του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, ο Μιχάλης, εγκαταστάθηκε στην Κίνα οικογενειακώς και αναπτύσσει εκεί πρότυπο αμπελώνα. Ενώ η υπόλοιπη αγορά υφίσταται καθίζηση, ο χώρος του κρασιού ανθεί και εξάγει…
Και άλλοι χώροι, ιδίως των τροφίμων, έχουν εκπροσώπους που είναι κινητικοί -κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Ο καθένας από την πλευρά του κάνει ό,τι μπορεί για να βγει από τα σύνορα. Κινούνται προς τα εκεί όπου υπάρχει αγορά, μερικές φορές με χαμηλότερες τιμές, αλλά έστω κι έτσι ανοίγουν δρόμο. Η συγκεκριμένη συμφωνία του Vaeni είναι η μεγαλύτερη που έχει επιτύχει ποτέ ελληνική εταιρεία. Κίνηση υπάρχει και προς την Αμερική, που είναι πια η μεγαλύτερη καταναλώτρια κρασιού στον κόσμο (έφτασε στην κορυφή κατανάλωσης ένα χρόνο πριν από το αναμενόμενο). Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι του κρασιού έχουν αντανακλαστικά γρήγορα και πιστεύω πως θα υπάρξει ανάλογο θετικό αποτέλεσμα.
Πώς βλέπετε τον τομέα της εστίασης στην Θεσσαλονίκη;
Περνά μεγάλες δυσκολίες, όπως κι άλλοι χώροι, φυσικά. Μαγαζιά κλείνουν, πράγμα λυπηρό, αλλά αρνούνται να εξορθολογίσουν την τιμή της φιάλης. Το κρασί συνεχίζει να είναι ακριβό. Είναι ένας λόγος που αποτρέπει κάποιους να πάνε σ’ ένα εστιατόριο, ειδικά τους λάτρεις του κρασιού.
Από την άλλη η καμπάνια του δήμου Τρίτη βράδυ τρώμε έξω. Μενού 10 ευρώ ήταν μια ενέργεια πετυχημένη και συνεχίζει να είναι. Έδωσε το κίνητρο σε κάποια εστιατόρια να μειώσουν τις τιμές τους βλέποντας ότι υπάρχει ανταπόκριση. Άρα υπάρχει δυνατότητα να πάνε καλύτερα, αρκεί οι εστιάτορες να καταλάβουν ότι δεν έχουν τα περιθώρια κέρδους άλλων καιρών. Όλοι εξάλλου το ίδιο κάνουμε (μειώνουμε τιμές).
Θα υπάρξει κάποιο εστιατόριο-μπαρ, όπως σ’ άλλες χώρες, που να μπορεί ο πελάτης να φέρει το δικό του κρασί;
Στην Αθήνα υπάρχει κάποιο. Κι εδώ ένας εστιάτορας σκέφτεται πολύ σοβαρά να το καθιερώσει και να χρεώνει μόνο το σερβίρισμά του. Αν το αποφασίσει, θα το παρουσιάσουμε στο περιοδικό της Wine Plus. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα βγούμε από το σπίτι μας με το κρασί μας, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα σε μια γιορτή ή σε μια ειδική περίπτωση να απολαύσεις μια φιάλη παλαίωσης από την προσωπική σου κάβα.
Ποια είναι η επόμενη εκδήλωση, που γίνεται στις 29 Φεβρουαρίου;
Εκεί θα δοκιμάσουμε λευκά κρασιά της Μαλαγουζιάς. Μια ποικιλία με φοβερή έξαρση, μεγάλο πλήθος ετικετών και εύρος καλλιέργειας. Στα τελευταία πέντε χρόνια διπλασιάστηκαν οι ετικέτες, έχουμε φρέσκα ή περασμένα για λίγο από βαρέλι, αμπελώνες με κάποιο υψόμετρο ή ιδιαίτερο μικροκλίμα και οικοσύστημα. Είναι μια ποικιλία τρομερά ενδιαφέρουσα χωρίς να είναι δύσκολη όπως φερειπείν ένα Ασύρτικο.
Εις υγείαν και καλή συνέχεια!