(αναδημοσίευση – ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην ιστοσελίδα www.moviesltd.gr)
Τα Oscars για μένα είναι καθημερινό βίωμα, μια κρυφή ελπίδα καταξίωσης για τις ταινίες που εκτιμώ αλλά κι ένας γοητευτικός γρίφος η λύση του οποίου με φέρνει incredibly close στο μυαλό ενός σώματος επαγγελματιών του Χόλιγουντ το οποίο έχει την εξής αντιφατική ιδιαιτερότητα:
Plenty of times, ψηφίζει με την καρδιά του. Γι’ αυτό έφερε στην εννιάδα για Καλύτερη Ταινία το (το λάτρεψα) corny family weeper που λέγεται «Άλογο του πολέμου». Το ίδιο κι όταν έσκασε η «Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά» βόμβα ως τελευταία υποψηφιότητα. Δεν τα έχρισε όμως η Ακαδημία τελικούς νικητές. Because Academy Knows Best. Το φετινό βραβευτικό concept ήταν πολύ καλά δουλεμένο, όσο μπορεί κάποιος να μιλήσει για ρεύματα ψηφοφόρων. Η χρονιά ανήκε στον βωβό κινηματογράφο, είτε ως κατασκευή και μάθημα ιστορίας («Hugo») είτε ως cineσθημα ενός κόσμου που πάλλεται να βρει τη χαμένη του αθωότητα («The Artist»). Το «Hugo» έφτασε τα 200 εκατομμύρια κόστος μαζί με το PR Plan κι έφερε πίσω λιγότερο από 70. Η αλήθεια είναι πως αν ο Σκορσέζε ήταν οποιοσδήποτε άλλος δε θα ξαναγύριζε big budget ταινία γιατί οι καιροί είναι ιδιαιτέρως χαλεποί. Από την άλλη, τo «The Artist» έφτασε κοντά τα 40 εκατομμύρια σύνολο γιατί είχε τεράστιο PR, εντελώς δυσανάλογο με τα 20 εκατομμύρια της κατασκευής του, τα οποία μόλις και μετά βίας θα τα βγάλει χάρη στην 5πλή του βράβευση.
Πέντε Όσκαρ πήρε κι ο «Hugo», στις δεύτερες, τις «τεχνικές» κατηγορίες. Εξαιρετικά φτιαγμένη ταινία, εφάμιλλη της μόνο το «Κορίτσι με το τατουάζ» που απέδρασε με το Καλύτερο Μοντάζ. Το «Hugo» το είχα για 3 Όσκαρ, έκλεψε όμως τη φωτογραφία από το «Δέντρο της ζωής» και τα Οπτικά Εφέ από το «Ο πλανήτης των πιθήκων: Η εξέγερση». Πως αλλιώς όμως θα χρυσωνόταν το χάπι όταν η… γαλλική απόβαση πήρε τα καλύτερα χρυσά αφαιρώντας περίπου το σκαλπ των αμερικανικών μεγαθηρίων; Χρίζεις αυτόματα το «Hugo» ως την πλέον καλοφτιαγμένη παραγωγή και ταυτόχρονα μοιράζεις τα σενάρια στους auteurs Γούντι Άλεν και Αλεξάντερ («Mom, σ’ αγαπώ πολύ!») Πέιν. Μαγεία η δουλίτσα. Για λίγο πίστεψα ότι η Ακαδημία θα έκανε ένα ακόμη βήμα παραπέρα να αποτίσει τιμή στο Θόδωρο Αγγελόπουλο κατά τη διάρκεια ενός υποτονικού In Memoriam. Μετά θυμήθηκα ότι εκεί γνωρίζουν μόνο τον δις «oscarικότερο» Μιχάλη Κακογιάννη και προσγειώθηκα στην αδυσώπητη πραγματικότητα…
… οποία παραμένει για μια ακόμη φορά ότι ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν είναι ο ισχυρότερος player του Χόλιγουντ, το golden boy της Ακαδημίας. Πέρυσι διέπρεψε συνετά (4 αγαλματίδια) με το «Λόγο του βασιλιά», τώρα είχε πολύ καλύτερη ταινία να προωθήσει, όμως (μην το ξεχνάμε αυτό) στην ουσία πρόκειται για γαλλική παραγωγή. Αδιανόητο πριν μερικά χρόνια. Βωβή ασπρόμαυρη ταινία. Ανήκουστο πράγμα από το 1929 και δώθε. Το κατόρθωσε όμως. Το μεγαλύτερο του επίτευγμα όμως, το κερασάκι στην τούρτα, η χαριστική βολή, έμελλε να είναι η νίκη της Στριπ επί της Ντέιβις. Για κάποιο λόγο, η υποστηρικτική ερμηνεία της Βαϊόλα στο «Οι υπηρέτριες» έπαιζε δυνατά ως η ιστορική στιγμή που θα γινόταν το 1-2 μαύρων ερμηνευτριών στο θεσμό για πρώτη φορά. Έλα όμως που η πανάξια νικήτρια Οκτάβια Σπένσερ τάπωσε τη Βαϊόλα scene-after-scene στην ταινία;
Δίκαιη η επικράτηση της Μέριλ πέρα ως πέρα καθώς και του εκπληκτικού μέικ-απ του κακού φιλμ «Η σιδηρά κυρία».
Το «The Artist», ένα εργαστηριακό project, που δε θα δημιουργήσει καμιά συναφή μόδα, ήρθε και χάιδεψε την γεροντική Ακαδημία εκεί που πραγματικά το χρειαζόταν: στον υπερτροφικό της προστάτη.
Οι προδιαγεγραμμένες βραβεύσεις, οι δυσεξήγητες (όχι τώρα πια μετά από 20 χρόνια στο κουρμπέτι) αρνήσεις αναγνώρισης σε σημαντικές καλλιτεχνικές καταθέσεις («Shame», «Warrior», Μάικλ Φασμπέντερ, Τίλντα Σουίντον, Άλμπερτ Μπρουκς οι πλέον χτυπητές το 2011), όλο δαύτο το πανηγύρι παίρνει μέσα σε μια βδομάδα το πολύ τη θεσούλα του στο χρονοντούλαπο της κινηματογραφικής ιστορίας. Γρήγορα cineρχομαι όμως, διότι αντιλαμβάνομαι ότι η βιομηχανία ονείρων έχει τα γρανάζια και τους μηχανισμούς της όπως το Automaton του Hugo Cabret ή αν προτιμάτε, είναι το γεμάτο αστείρευτη ζωντάνια tap dancing του «The Artist» που μας δίνει πρώτη θέση πλατεία στο δικαίωμα να ζούμε σε έναν μαγικό κόσμο, πέρα και μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, «I have to thank The Academy»…
Τάκης Γκαρής