ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΗ / (APRÈS MAI/ SOMETHING IN THE AIR)
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς
Παίζουν: Κλεμάν Μεταγιέ, Λολά Κρετόν, Φελίξ Αρμάν, Κάρολ Κομπ, Ουγκό Κονζελμάν, Μαρτέν Λουαζιγιόν, Αντρέ Μαρκόν
Διάρκεια: 122’
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Ο Ολιβιέ Ασαγιάς κινηματογραφεί μια παρέα νέων στις αρχές του ’70, λίγο μετά το Μάη του 68. Μια μερίδα ανθρώπων με ακατάστατα μυαλά και ανοιχτές ευαισθησίες. Η σκηνοθεσία είναι ευκίνητη, περιπαθής και ανήσυχη, αντανακλώντας την ιδιοσυγκρασία της εποχής. Και ίσως το «Μετά το Μάη» να αποτελεί μια ταινία – απόδειξη, ότι πέραν από τις στιγμές – ορόσημο που θέτει η ιστορία (Μάη του 68), οι μεταβατικές περίοδοι που ακολουθούν είναι κατά πολύ πιο ενδιαφέρουσες και δραματικές. Πιο ενδιαφέρουσες και δραματικές γιατί αυτές οι περίοδοι είναι θολές. Πηγαίνουν στα τυφλά. Βηματίζουν μ’ ένα ζευγάρι φρέσκα πόδια. Οι κατεστημένες αξίες έχουν δηλητηριαστεί. Ο πολιτιστικός/ κοινωνικός χάρτης τίθεται σε πλειστηριασμό. Την ίδια ώρα που οι δυνάμεις του παρελθόντος προσπαθούν να επωφεληθούν των γεγονότων και να προσεταιρισθούν τη νέα τάξη πραγμάτων.
Και ο Ολιβιέ Ασαγιάς μόνο κατά τύχη δεν επιλέγει να εστιάσει το βλέμμα του σε νέα παιδιά. Σε παιδιά με ανησυχίες. Σε νέους με επιπολαιότητες. Με αμφιβολίες. Σε παιδιά με νιότη. Με απερισκεψία. Και κυρίως παιδιά ερωτευμένα. Γιατί δεν είναι δυνατό να μιλάμε για επανάσταση και να μην αναφέρουμε τον έρωτα. Στην ουσία η επανάσταση είναι απλώς ένα ετερώνυμο του έρωτα. Επανάσταση δεν σημαίνει ανατροπή του σκηνικού. Αυτό είναι μονάχα μια επίπτωση. Το σκηνικό αντικαθίσταται από τη νιότη, όταν αυτό γερνάει. Επανάσταση είναι η τέχνη του να είσαι διαρκώς ερωτευμένος. Να δίνεις νέες φόρμες στις ανησυχίες σου. Να αναζητάς νέους τόπους. Και μέσα απ’ τους τόπους να αναγεννιέσαι. Στην επανάσταση είναι ο έρωτας που αναμετριέται με το δοκιμασμένο. Και καθώς αυτό θρυμματίζεται, είναι ο έρωτας που καθιστά το νέο, το αγέννητο ως κάτι πιθανό.
Μετά τον Μάη, μετά τον κάθε Μάη, πόσο ερωτευμένοι υπήρξαμε;
Αξιολόγηση: *** (3)
Γιώργος Ευθυμίου