Η άγνωστη Γυναίκα στην Ευριδίκη ΒΑ 2Ο37
Πρώτη εμφάνιση στο Θέατρο Θυμέλη της Θεσσαλονίκης («Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», «Έγκλημα στο νησί των κατσικιών», «Φιλουμένα Μαρτουράνο») και στην ταινία «Ουρανός» (1963) του Τάκη Κανελλόπουλου. Στα διαλείμματα σπουδαίων θιάσων και μεγάλων παραστάσεων ανθολογώ: «Το κανόνι και τ’ αηδόνι» (1968), «Ο Αστραπόγιαννος» (1970), «Άγνωστος Πόλεμος» (1971), «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και μετά… την άγνωστη «Ευριδίκη ΒΑ 2Ο37» (1975). Βραβείο σκηνοθεσίας για τη μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο» (1970). Τιμητικό βραβείο “Μαρίκα Κοτοπούλη” (1971) από το Κε.Μ.Ε.Ε.Θ. «Γυναίκα από βελούδο» (1985) στη δραματοποιημένη τηλεταινία του Φρέντυ Γερμανού. Τελευταίο πέρασμα στο «Αντίο Βερολίνο» (1994) του Δημήτρη Αθανίτη. Θέατρο Γκραγκάντα (1988-1999), μια λαμπρή διαδρομή και τρία δικά της θεατρικά έργα: «Πάρτυ στο σπίτι της Ελισσάβετ Π.», «Ηχώ και Νάρκισσος», «Τρελλή Ελένη».
Πριν από δύο χρόνια συνομίλησα μαζί της τηλεφωνικά με την ευκαιρία ενός μεγάλου αφιερώματος στον Νίκο Νικολαΐδη. Της ζήτησα να μου πει τι θυμάται από τη συμμετοχή της στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.
Για τον Νικολαΐδη: Τον γνώρισα μέσω του Πανουσόπουλου. Τέτοιος παράξενος άνθρωπος!!! Και σκηνοθέτης παράξενος. Δεν ξαναδούλεψα ποτέ έτσι με άλλον.
Στην Ευριδίκη: …δημιούργησε ένα παράξενο κλίμα, πολύ αυθεντικό, μαγικό. Το έβγαλε από μένα αυτό, εγώ το είχα μέσα μου και το ‘δωσα στην ταινία. Χωρίς καν να μου δώσει οδηγίες, χωρίς να εξηγεί ποτέ τι ακριβώς ήθελε. Έκανε ένα και μοναδικό γύρισμα και πέτυχε (χωρίς να χρειαστεί επανάληψη).
Θυμάται ακόμη: …ήταν πολύ γοητευτικός, μυστηριώδης, αινιγματικός. Δεν εξωτερίκευε παρά ελάχιστα. Δεν έδειχνε… συναισθήματα.
Ενώ τα ‘λεγε αυτά η καθηλωμένη Νίκη Τριανταφυλλίδη, ένιωθα να αναδύεται απ’ την άλλη μεριά του τηλεφώνου μια γλυκιά συγκίνηση. Ένιωσα κάτι από τη μαγεία των ανεξίτηλων αναμνήσεων. Ένιωσα τη φρεσκάδα και -στιγμές- εκείνο το κελαρυστό νάζι στη φωνή της…
(αναδημοσίευση από το http://kemes.wordpress.com/)
Κώστας Γ. Καρδερίνης