NO
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραϊν
Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Αλφρέντο Κάστρο, Αντόνια Ζέγκερς
Διάρκεια: 118′
ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (5η εβδομάδα)
Αρκετά γνωστή πια η υπόθεση της ταινίας. Χιλή, 1988. Η 15χρονη δικτατορία του Πινοσέτ δέχεται έξωθεν πιέσεις να διενεργήσει δημοψήφισμα για την παραμονή της στην εξουσία. Για την εξασφάλιση της διαδικασίας χωρίς δολιοφθορά, έχουν σταλεί μάλιστα Αμερικανοί αντιπρόσωποι (αυτό αποσιωπείται στην ταινία). Το καθεστώς μη μπορώντας να αντιδράσει διαφορετικά, δίνει για πρώτη φορά στην αντιπολίτευση, η οποία συσπειρώνει όλον τον κεντροαριστερό χώρο, και τους κομμουνιστές που επισήμως απαγορεύονται ν’ αποκαλούνται έτσι, 15 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, καθημερινά, αργά το βράδυ, και μόνο για 27 μέρες. Ο νεαρός διαφημιστής Ρενέ Σααβέντρα (ένας πολύ καλός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) αναλαμβάνει την καμπάνια υπέρ του «Όχι» την ίδια στιγμή που το αφεντικό του, Λούτσο Γκούζμαν, ηγείται του «Ναι».
Δύο πράγματα θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη: 1ον, πρόκειται για αληθινά γεγονότα και 2ον, για κινηματογραφική μεταφορά θεατρικού έργου. Και ίσως εκεί να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Ο Πάμπλο Λαραϊν που ευθύνεται και για το σενάριο, ρίχνει όλο το βάρος στην ανασύσταση της εποχής κι αφήνει έκθετο ιδεολογικά τον πρωταγωνιστή του. Οραματιστής, επαναστάτης, ιδεαλιστής ή απλώς ένας εξαιρετικός επαγγελματίας διαφημιστής που πιάνει τον παλμό της εποχής του; Το άλλο μεγάλο θέμα που θίγεται μεν, δεν αναλύεται, όμως, διεξοδικά είναι, το πόσο λαοπλάνος πρέπει να γίνει κανείς για να μετατρέψει το πολιτικά αδύνατο, σε εφικτό, απωθώντας το παρελθόν και υποσχόμενος ένα λαμπρό μέλλον, που μπορεί να είναι και ουτοπικό (το ζήσαμε κι εμείς αυτό). Σ’ αυτό που επιτυγχάνει η ταινία είναι στην ξεκάθαρη θέση της ότι η πολιτική σήμερα αφορά τη μάχη των εικόνων και των εντυπώσεων. Και μάλλον αυτό είναι που την οδήγησε στην τελική πεντάδα των υποψηφίων για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Αξιολόγηση: *** (3)
Αχιλλέας Ψαλτόπουλος