Ο ΚΥΝΗΓΟΣ / (THE HUNTER)
Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Ντεχάιμ
Παίζουν: Γουίλεμ Νταφό, Φράνσις Ο’ Κόνορ, Σαμ Νιλ, Μοργκάνα Ντέιβις
Αυστραλία: 2011
Διάρκεια: 102′
Χάρη στο τριχωτό κινούμενο σχέδιο της Looney Tunes, σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε τον περίφημο διάβολο της Τασμανίας. Ο Sarcophilus harrisii επί το επιστημονικότερο, απειλείται εδώ και λίγα χρόνια και επισήμως με αφανισμό, ενώ στην πραγματικότητα, ολίγη σχέση έχει με τη στιλιζαρισμένη του καρτουνίστικη εκδοχή. Ο διάβολος της Τασμανίας είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο που απαντάται, τιμητικό αξίωμα που κατέλαβε μετά την εξαφάνιση του προηγούμενου βασιλιά του χώρου. Η θυλακίνη, ευρέως γνωστή με την κωδική ονομασία «τίγρης της Τασμανίας», εδώ και καιρό έπαψε να κόβει βόλτες στα δάση του ομώνυμου νησιού. Πιο συγκεκριμένα, ο τελευταίος εκπρόσωπος του είδους πέθανε το 1936 σε ένα ζωολογικό κήπο στο Χόμπαρτ, την πρωτεύουσα της Τασμανίας. Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την ταινία μας; Πολύ μεγάλη είναι η απάντηση, καθώς από τις πρώτες κιόλας σκηνές παρακολουθούμε εικόνες από ένα ασπρόμαυρο βίντεο που απεικονίζει την τελευταία ζωντανή θυλακίνη, όταν αυτή βρισκόταν πλέον σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Το σημαντικότερο στοιχείο όμως δεν είναι οι εγκυκλοπαιδικές αναφορές στην τίγρη της Τασμανίας, αλλά ο μύθος που περιβάλλει την ύπαρξη και την εξαφάνισή (;) της.
Ο κεντρικός μας χαρακτήρας είναι πάντως άνθρωπος, τουλάχιστον τυπικά. Κατά τα λοιπά, μοιάζει μάλλον περισσότερο με αγρίμι που κρύβεται και κυνηγά. Μία ύπαρξη μυστηριώδης που έρχεται από το τίποτα και κατευθύνεται στο πουθενά. Δεν γνωρίζουμε το παραμικρό για αυτόν, μήτε για το παρελθόν που κουβαλά μήτε για το μέλλον που οραματίζεται. Κάποιες φορές, είναι μάλλον προτιμότερο να αποφεύγεται η φλύαρη παράθεση πληροφοριών. Η εμβληματική φιγούρα του Γουίλεμ Νταφό συνιστά ένα πλήρες βιογραφικό, ένα αναλυτικό ψυχογράφημα. Το τραχύ πρόσωπο, οι βαριές ανάσες, οι προσεγμένες κινήσεις, τα παγωμένα γαλάζια μάτια, θα μας πουν όλα όσα πρέπει να ξέρουμε. Η αποστολή του είναι να ξετρυπώσει την τελευταία εναπομείνασα τίγρη της Τασμανίας. Μα, αφού έχει εξαφανιστεί, έτσι δεν είπαμε λίγο πιο πάνω; Όχι ακριβώς, διότι έχει καταστεί θρύλος και οι θρύλοι δύσκολα εκλείπουν. Επιβιώνουν στο ανθρώπινο μυαλό, συντηρούνται και ανά στιγμές μάλιστα, θεριεύουν κιόλας. Κάποιος διέκρινε μια πατημασιά που φέρνει ομοιότητες. Ένας άλλος νομίζει πως την είδε φευγαλέα. Ένας τρίτος την κατάλαβε από ήχους που άκουσε. Η θυλακίνη υπάρχει, ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζουν τα επιστημονικά δεδομένα.
Ο ήρωάς μας λοιπόν, αναζητεί μία χίμαιρα που έχει καταστεί πέρα για πέρα αληθινή. Μία σταθερή αντίθεση θα κυριαρχήσει σε μόνιμη βάση, θα διακοσμεί συνεχώς το φόντο. Η απεραντοσύνη του τοπίου της αυστραλιανής ενδοχώρας σε αντιπαραβολή με το κλειστό καβούκι ενός ερημίτη άνδρα. (Το απόκοσμο αυστραλιανό τοπίο έχει εξάλλου αφήσει το κινηματογραφικό του στίγμα του πολλάκις. Από το «Picnic at Hanging Rock» ως το «The Proposition», με πολλούς άλλους ενδιάμεσους σταθμούς). Ένας θηρευτής που ομοιάζει ολοένα και περισσότερο με το θήραμά του. Μέσα σε μία ατμόσφαιρα που καταλήγει κάπως υπερβατική και μυστικιστική, ο αληθινός προορισμός ενός αυστηρά προσωπικού ταξιδιού αρχίζει να διαφαίνεται. Ο κυνηγός θα κυνηγήσει τον ίδιο του τον εαυτό μπας και μπορέσει να ανασύρει ό,τι έχει μείνει ζωντανό μέσα του. Θα μας μιλάει μέσα από τις εκφραστικότατες σιωπές του που κρύβουν αυτογνωσία και υπαρξιακή περισυλλογή. Σιωπηλή η αναζήτηση του κυνηγού, σιωπηλός και ο μικρός του βοηθός, σιωπή υψωμένη στο τετράγωνο δηλαδή. Η αλήθεια είναι πως το side dish του «περιβαλλοντικού θρίλερ» μπλέκει κάπως άκομψα και εκβιασμένα με το κυρίως πιάτο, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να προσπεράσουμε αβίαστα τη συγκεκριμένη αστοχία και θα σας δώσω τρεις λόγους. Γιατί πρώτον, προτιμούμε να αφεθούμε στη μελαγχολική συνύπαρξη του θρύλου και της σκληρής πραγματικότητας, της αχανούς εξωτερικής ομορφιάς και της στριμωγμένης εσωτερικής πάλης. Γιατί δεύτερον, την εκπληκτική σκηνή της αποτυχημένης «παλιννόστησης» και «αναγνώρισης» θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό ακόμη. Γιατί τρίτον, ο Γουίλεμ Νταφό είναι φοβερός.
Αξιολόγηση: **** (4)
Γιώργος Παπαδημητρίου
videodrome-filmnoir.blogspot.com