(MAO’S LAST DANCER)
Σκηνοθεσία: Μπρους Μπέρεσφορντ
Παίζουν: Τσι Τσάο, Αμάντα Σουλ, Μπρους Γκρίνγουντ, Κάιλ ΜακΛάχλαν, Τζόαν Τσεν
Διάρκεια: 117′
Αξιολόγηση: ***
Γιατί δηλαδή ήταν καλό το «Μπίλι Έλιοτ: Γεννημένος χορευτής» του Ντάλντρι και ο «Τελευταίος χορευτής του Μάο» του Μπέρεσφορντ είναι μέτριος, κοινότοπος έως και κακός; Αμφότερες πραγματεύονται τη διαδρομή ενός παιδιού, που ξεκινά από χαμηλά κοινωνικά στρώματα και βρίσκεται απρόσμενα στην κορυφή του κλασικού χορού.
Στη διαδρομή του Λι παρεμβάλλεται ο μηχανισμός της τότε «κομμουνιστικής» Κίνας στον απόηχο του «μεγάλου τιμονιέρη» Μάο. Ο Λι έγινε το «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ όταν βρέθηκε στο Χιούστον ως ταλαντούχος χορευτής με ένα πρόγραμμα πολιτιστικών ανταλλαγών και αρνήθηκε να γυρίσει στην πατρίδα του. Το 1981 κρατούσε ακόμη ο Ψυχρός Πόλεμος και η αγωνία της Κίνας βρισκόταν ψηλά στο να επιβεβαιώσει με κάθε τρόπο στους πολίτες της την ποιότητα του καθεστωτικού σοσιαλισμού, έναντι του καπιταλισμού. Με συνεχή φλας μπακ δια των αναμνήσεων του Λι, που άλλοτε τον συντροφεύουν γλυκά κι άλλοτε τον κατατρύχουν επώδυνα, πάντα όμως ως κινητήριος μοχλός δημιουργίας αυτοπεποίθησης και αγωνιστικής διάθεσης, πληροφορούμαστε για το οικογενειακό background του, αλλά κυρίως για τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Κίνα της δεκαετίας του 1970.
Μια αυτοβιογραφία ενδιαφέρουσα, με ανθρώπινα στοιχεία και την αισθητική συμβολή του χορού, που συγκινούν αβίαστα το θεατή. Έστω και μελοδραματικά, έστω κι ως ψευδαισθητική ελπίδα για το Καλύτερο. Η ζωή ενός ανθρώπου, που πάρθηκε από τους γονείς του και το χωριό του παρά τη θέλησή του στα έντεκά του χρόνια, για να γίνει χορευτής στο Πεκίνο και να βρεθεί στο Τέξας ως αστέρας. Η σκηνή της παρουσίας των γονιών σε παράσταση του Λι και το σμίξιμό τους μετά από πολλά χρόνια ενεργοποιεί πάραυτα τους δακρυϊκούς αδένες. Όσο για πρωτοτυπίες αυτές ανήκουν κυρίως στους σκαπανείς του σινεμά.
Γιάννης Ν. Γκακίδης