(MAO’S LAST DANCER)
Σκηνοθεσία: Μπρους Μπέρεσφορντ
Παίζουν: Τσι Τσάο, Αμάντα Σουλ, Μπρους Γκρίνγουντ, Κάιλ ΜακΛάχλαν, Τζόαν Τσεν
Διάρκεια: 117′
Αξιολόγηση: ***
Είναι άραγε «Ο Τελευταίος χορευτής» η αμερικανική εκδοχή στο δικό μας «Τανγκό των Χριστουγέννων»; Χμ! Και ναι και όχι…
Ας δούμε πρώτα τον κοινό τόπο των δυο ταινιών. Πρώτιστα, ο χορός. Κλασικό μπαλέτο στο ένα, τανγκό στο άλλο. Δεύτερον, οι χορευτές. Αμαθείς και οι δυο αρχικά, αλλά η θέληση και η επιμονή τούς κάνει ικανούς στην τελική έκβαση. Άλλο κοινό, η καταγωγή τους. Φτωχοί και οι δυο, γαλουχημένοι σε στρατοκρατούμενους χώρους. Τέλος, με το χορό και οι δυο επιτυγχάνουν να απελευθερωθούν από τα προσωπικά τους δεσμά και μέσα από τον έρωτα να κάνουν την υπέρβαση.
Από ‘κει και πέρα αρχίζουν οι διαφορές. Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Λι Τσουνσίν και αφηγείται τη διαδρομή από τα φτωχά παιδικά του χρόνια σ’ ένα μικρό χωριό στην κινέζικη ενδοχώρα όπου επιλέγεται να γίνει χορευτής, μέχρι την ενήλικη ζωή και την καταξίωσή του στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα ως ένας από τους παγκόσμια καλύτερους κλασικούς χορευτές.
Πρωταγωνιστεί ο χορευτής του Βασιλικού Θιάσου του Μπέρμινχαμ, Τσι Τσάο (οι σκηνές χορού είναι συγκλονιστικές κι αν είστε λάτρεις του μπαλέτου, τότε οι χορογραφίες θα σας μαγέψουν). Το σενάριο υπογράφει ο Τζαν Σάρντι («Σολίστας»), ενώ τη φωτογραφία υπογράφει ο Πίτερ Τζέιμς (με τον οποίο ο σκηνοθέτης ξανασυνεργάστηκε στο «Σοφέρ της κυρίας Νταίζη»).
Ακαδημαϊκή σκηνοθεσία, υπέροχη φωτογραφία και λυρικές σκηνές διανθισμένες με συγκίνηση και κλισέ καθιστούν την ταινία ευχάριστη μεν, χωρίς απογείωση δε. Αυτή είναι η βασική διαφορά με το δικό μας «Τανγκό».
Γιάννης Τοτονίδης