(CARNAGE)
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Παίζουν: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφ Βαλτζ, Τζον Σι Ράιλι
Διάρκεια: 80′
Αξιολόγηση: ***
Θα πρέπει, ίσως , να υπενθυμίσουμε κάτι ήδη γνωστό στους περισσότερους. Πως το Θέατρο και ο Κινηματογράφος λειτουργούν με διαφορετικούς κώδικες και διαθέτουν την δική τους Γλώσσα, με ιδιαίτερη Γραμματική και Συντακτικό. Η κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού έργου, ποικίλει, λοιπόν, από σκηνοθέτη σε σκηνοθέτη . Ο Πολάνσκι πιστεύει απόλυτα τόσο στη δυναμική του κειμένου της Γιασμίνα Ρεζά όσο και στη γοητεία και τις ερμηνευτικές ικανότητες του ομολογουμένως εντυπωσιακού κουαρτέτου των πρωταγωνιστών του. Έτσι προτιμά τη μέθοδο Χίτσκοκ («Η θηλιά», χωρίς το μονόπλανο, φυσικά) και με εξαίρεση την αρχή και το τέλος της ταινίας του, περιορίζει όλη την δράση μέσα σ’ ένα διαμέρισμα του (υποτιθέμενου) Μπρούκλιν.
Πράγμα που απαιτεί σκηνοθετική βιρτουοζιτέ βέβαια, την οποία επιδεικνύει κυρίως σε επίπεδο ντεκουπάζ. Δυστυχώς, όμως, τα δύο μεγάλα του ατού αποδεικνύονται ασθενικότερα των προσδοκιών. Η Γιασμίνα Ρεζά, από την πρώτη της διεθνή επιτυχία «Art», φαντάζει περισσότερο σαν η συγγραφέας της «ατάκας» κι όχι μιας ολοκληρωμένης και σε βάθος σύνθεσης. Έτσι, η «σφαγή» της κλίνει προς ένα ξεκατίνιασμα του καθωσπρεπισμού τεσσάρων νευρωσικών ανθρώπων που οι χαρακτήρες και οι αντιδράσεις τους φλερτάρουν διαρκώς με το κλισέ και το αναμενόμενο. Κάτι που σε μεγαλύτερο βαθμό ανιχνεύεται στις δύο υπερεκτιμημένες γυναικείες ερμηνείες και λιγότερο στις δυο πιο συγκρατημένες ανδρικές.
Συμπερασματικά πιστεύω πως το tagline της ταινίας, συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο το εγχείρημα του Πολάνσκι: Μια νέα κωμωδία για τους «μη τρόπους». Εμείς θα λέγαμε «τα παιδία παίζει». Μόνο που «παιδία» είναι οι τέσσερις ενήλικες, που με αφορμή τα παιδιά τους βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από την καθημερινή τους ρουτίνα, έστω και για δύο ώρες, έστω κι αν θα χρειαστεί να γελοιοποιηθούν παίζοντας το παιχνίδι της αστικής, δήθεν πολιτισμένης συμπεριφοράς. Η μοναξιά και η απομόνωση των μεγαλουπόλεων; Από πού πηγάζει άραγε αυτή η σχεδόν αναίτια συνεχής επαναφορά του φιλοξενούμενου ζευγαριού πίσω στο διαμέρισμα; Απ’ αυτήν την σκοπιά η ταινία μπορεί να θεωρηθεί σημαντική.
Αχιλλέας Ψαλτόπουλος