(CARNAGE)
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Παίζουν: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφ Βαλτζ, Τζον Σι Ράιλι
Διάρκεια: 80′
Αξιολόγηση: *****
«Μέσα στην έρημο του ζευγαριού ο πρώτος κύκλος της κολάσεως είναι ένα πρόβατο. Ένα πρόβατο το οποίο ζωγράφισε το αθώο τους παιδί. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες πηδάνε μέσα, με όλες τους τις νευρώσεις, τα καλά συναισθήματα και τα θέλω τους, σαν άγρια θηρία χωρίς δαμαστή. Το να αγαπάς τα παιδιά σου γίνεται ένας τρόπος να μισείς τον άλλον, το να τα καταλαβαίνεις σε κάνει τυφλό απέναντι στην αλήθεια». Γιασμίνα Ρεζά.
Νέα Υόρκη, σε ένα πάρκο. Δύο εντεκάχρονα αγόρια μαλώνουν και το ένα τραυματίζεται. Οι γονείς του «θύματος» επισκέπτονται τους γονείς του «θύτη» για να ζητήσουν εξηγήσεις. Πολύ γρήγορα η ευγένεια θα δώσει τη θέση της στην κατά μέτωπο επίθεση. Η σφαγή μόλις ξεκίνησε…
Μη μπορώντας να ταξιδέψει στις ΗΠΑ (λόγω των γνωστών μπερδεμάτων του με το νόμο) ο Πολάνσκι ξεκίνησε τα γυρίσματα στα κινηματογραφικά στούντιο του Μπρι σιρ Μαρν λίγο έξω από το Παρίσι. Εκεί κατασκευάστηκε το νεοϋορκέζικο διαμέρισμα των Λόγκστριτ (του ζευγαριού που υποδύονται ο Ράιλι με την Φόστερ). Θύμα εδώ και χρόνια των πουριτανών ο Πoλάνσκι μεταφέρει τη δράση του έργου από το Παρίσι στο Μπρούκλιν, κλείνοντας έτσι ταυτόχρονα τους λογαριασμούς του με τον αμερικανικό καθωσπρεπισμό. Και για 80 λεπτά ο σκηνοθέτης εμπαίζει και σαρκάζει τους επικριτές του.
Τεχνικά η ταινία είναι άρτια και η κάμερα παρακολουθεί έξυπνα και λεπτομερώς το παιχνίδι της σφαγής που διαδραματίζεται στο διαμέρισμα. Ο τίτλος προέρχεται από μια ατάκα του Άλαν, ενός κυνικού δικηγόρου ο οποίος έχει αναλάβει να υπερασπιστεί μια εγκληματική φαρμακευτική εταιρία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης και που δηλώνει: «Εγώ πιστεύω στο Θεό της σφαγής, αυτός μας κυβερνάει από την αρχή της ανθρωπότητας». Στην ταινία τον υποδύεται με μπρίο ο Κριστόφ Βαλτς. Γεμάτος κυνισμό και μιλώντας συνεχώς με έναν συνεργάτη του στο κινητό καταφέρνει να μας χαρίσει μία από της πιο σπαραχτικές ερμηνείες του έργου. Έτσι κι αλλιώς, μετά από απαιτητικές πρόβες οι ηθοποιοί ήταν πανέτοιμοι για αυτό το σκληρό face to face, στο οποίο αναμειγνύονται κοινωνικές προκαταλήψεις και οικογενειακές υποκρισίες.
Ο «Θεός της σφαγής» μας δείχνει πώς μια απλή φιλονικία μεταξύ παιδιών μετατρέπεται σε μάχη μεταξύ γονέων. Το εύρημα του σεναρίου είναι να μην δείχνει τα παιδιά (παρά μόνον στην αρχή και στο τέλος) τα οποία σίγουρα θα είχαν λύσει την παρεξήγηση, απλά προσπερνώντας την. Αλλά εδώ οι ασθενείς είναι οι γονείς! Και με αυτή την κεντρική ιδέα ο Πολάνσκι μας χαρίζει την πιο έξυπνη και αστεία αστική κωμωδία της σεζόν.
Αλέξης Τζίμας