Η Ελλάδα είναι μια μικρή κουκίδα του παγκόσμιου χάρτη. Η δύναμή της, τουλάχιστον αφότου έσβησε η Βυζαντινή αυτοκρατορία, που -δικαιολογημένα ή μη- έχουμε οικειοποιηθεί ως έθνος, δεν της επιτρέπει να καθορίζει μόνη της τις τύχες της. Πάντα χρειάζεται συμμάχους, φίλα προσκείμενες οντότητες που να πολεμήσουν μαζί της. Ελευθερώθηκε, άλλωστε, από τον τουρκικό ζυγό κάπως έτσι, μετά από κοντά 400 (!) χρόνια, όταν το συμφέρον των δυτικοευρωπαίων και των Ρώσων ήταν ξεκάθαρα να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εμάς μας αγάπησαν τότε πολύ, διότι έψαχναν ένα κρατίδιο που να έχουν του χεριού τους, ως αιώνια υπόχρεο σ’ αυτούς για την ύπαρξή του. Ήρωες οι μαχητές του 21, αλλά δυστυχώς χωρίς τη ναυμαχία του Ναυαρίνου η ιστορία θα ήταν διαφορετική…
Έκτοτε, μας διόρισαν βασιλείς και αντιβασιλείς. Μας άφησαν να απλωθούμε ως εκεί που έφτανε το πάπλωμα και στην πρώτη ευκαιρία (όταν κάποιοι ανόητοι Έλληνες έβγαλαν τα πόδια έξω και οδήγησαν το στράτευμα στην Ανατολία και πιο πέρα) μας συμμάζεψαν με τα πλοία τους από τον “συνωστισμό” στη Σμύρνη! Ωστόσο, είχαμε εξαιρετική ευστοχία, είναι αλήθεια, στις επιλογές μας στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, διαλέξαμε τους νικητές, αιματοκυλιστήκαμε για να σταματήσει η γερμανική μπότα. Έτσι, σταδιακά η θέση μας βελτιώθηκε, τόσο που να γίνουμε ξανά μήλο της έριδος. Αγγλία και μετά Αμερική ή Σοβιετική Ένωση; Η μοιρασιά μάς τοποθέτησε να “ανήκομεν εις την Δύσιν”, αλλά μας άφησαν να βιώσουμε και έναν εμφύλιο, για να ολοκληρωθεί η καταστροφή που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος…
Μετά έγινε η σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ως δια μαγείας, χωρίς να πληρούμε κανένα σχεδόν αντικειμενικό κριτήριο, έγινε δεκτή η (καραμανλικής έμπνευσης και υλοποίησης) αίτησή μας στη ΕΟΚ. Φώναζαν κάποιοι τότε συνθήματα που τώρα ακούγονται φαιδρά: “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και άλλα αριστερά σλόγκαν πέρασαν κάποια στιγμή στη λήθη, όταν το (παπανδρεϊκό) ΠΑΣΟΚ ξέχασε να τα εφαρμόσει, γιατί είδε ότι έστω με τέτοια (ξένα) χρήματα, μπορεί να αλλάξει το βιοτικό επίπεδο των πολλών. Το πέτυχε, βάζοντας συχνά βέτο (πότε και πώς απεμπολήθηκε το δικαίωμα άσκησής του, άραγε;), αλλά τα χρεωστούμενα της τεχνητής -εν πολλοίς- ευμάρειας κρατούνταν σε λογαριασμό από τους πλούσιους δανειστές. Και ήρθε, στις μέρες μας, η ώρα της κρίσης…
Τώρα, οι “φίλοι” βλέπουν στην Ελλάδα έναν πιθανό μελλοντικό τουριστικό παράδεισο, μια πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού, τη λύση στην έλλειψη ήλιου στις χώρες τους. Βλέπουν την έλλειψη αντίστασης και τη μάλλον αστεία ελπίδα του “γραικού” να ξαναζήσει χάρη στα δικά τους ωραία λεφτά. Του δίνουν και θα του ξαναδώσουν για να πάρουν πολλαπλάσια. Με την ουδέποτε στοργική προς εμάς Γερμανία μπροστάρισσα, το παιχνίδι έχει χοντρύνει πολύ. Τόσο που να αγγίζουμε τον πάτο του βαρελιού. Τόσο που να μας λυπούνται!
Ήταν πέντε, ήταν έξι κι έγιναν εφτά, συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις και όλα τα σχετικά. Μαζεύτηκαν -λέει- σε διάφορα μέρη του κόσμου και μας συμπαραστάθηκαν, λέγοντας “Είμαστε όλοι Έλληνες”. Πρέπει -λέει- να είμαστε εθνικά υπερήφανοι για αυτό το γεγονός, δηλαδή ότι λ.χ. στη Νέα Υόρκη από καμιά δεκαριά εκατομμύρια νοματαίους βρέθηκαν περίπου 300 (του Λεωνίδα; της Βουλής;) που βροντοφώναξαν υπέρ της χώρας μας στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.
Μπράβο, ας υποκλιθούμε στο μέγεθος και στο δυναμισμό της κινητοποίησης!
Μαζεύτηκαν, όμως, και γύρω στους 1500 στο Παρίσι (καλύτερα μεν, αλλά…), κάποιες εκατοντάδες στο Άμστερνταμ και στο Εδιμβούργο, αλλά και αλλού. Αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, λοιπόν, από λιγοστούς ξένους (και περισσότερους ομογενείς, που ήταν ενταγμένοι στο σώμα των διαδηλωτών), που το πιστεύουμε ότι μας συμπονούν για τα φρικτά μέτρα που νιώθουμε στο πετσί μας. Είναι ωραίο να έχεις φίλους, αλλά μήπως είναι ελάχιστοι; Μήπως απλά έχουμε γίνει η γραφική Ελλάδα, που κλαίγεται για τη μοίρα της, και ματαιοπονεί με τη σκέψη ότι υπάρχει σωτηρία; Όχι άλλη συμπαράσταση, δεν αντέχεται! Ντροπιάζει…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος