Julieta του Pedro Almodovar
μια μικρή ξενάγηση-κριτική από Γιούλη Ζαχαρίου
Είδος: Δράμα
Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 99
Χώρα: Ισπανία
Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Σενάριο: Pedro Almodóvar
Ηθοποιοί: Adriana Ugarte, Emma Suarez, Inma Cuesta, Michelle Jenner, Rossy de Palma
Η Julieta, μια ώριμη Μαδριλέζα καθηγήτρια, ετοιμάζεται να ακολουθήσει το σύντροφο της, Lorenzo στην Πορτογαλία για μόνιμη εγκατάσταση. Κάποιες ειδήσεις όμως που τυχαία μαθαίνει για την εξαφανισμένη επί 12 χρόνια κόρη της Antia, την κάνουν να ματαιώσει τα σχέδια της. Μόνη πλέον, η Julieta επιχειρεί να αναψηλαφήσει το παρελθόν. Μέσα από συνεχείς αναδρομές μαθαίνουμε για τη μοιραία γνωριμία της με τον Xoan, τη γέννηση της κόρης τους Antia, τον τραγικό θάνατο εκείνου και τα γεγονότα που οδήγησαν στην εκούσια εξαφάνιση της Antia.
Η ταινία αφορμάται από την απώλεια και επικεντρώνεται στις γυναικείες επιλογές, ανοχές, αποσιωπήσεις, το πλέγμα των ενοχών που τις ακολουθεί και τη δύσκολη σχέση μητέρας-κόρης. Ο θάνατος του Xoan διαλύει την ευάλωτη Julieta και η έφηβη Antia αναγκάζεται να αναλάβει τον μητρικό ρόλο. Όμως αποκαλύψεις κρυμμένων μυστικών την κάνουν να απορρίψει τη μητέρα της και να εξαφανιστεί, κουβαλώντας τη σκυτάλη των ενοχών που αθέλητα εκείνη της παρέδωσε. Η κάθαρση θα έρθει όταν και οι δυο θα είναι, μετά από τραυματικά βιώματα, έτοιμες γι αυτήν.
Στη Julieta ξαναβρίσκουμε πολλά χαρακτηριστικά του Almadovar: το μοτίβο της Γυναίκας-Μητέρας, τα μπαρόκ χρώματα, τα αισθαντικά κοντινά πλάνα, την εξαιρετική μουσική, τις δυνατές γυναικείες ερμηνείες. Όμως εδώ, υπερισχύει το τραγικό στοιχείο σε βάρος του μελοδραματικού και εξαφανίζεται το αδιόρατο χιούμορ που συνήθως το συνοδεύει. Αρκετές αντιδράσεις μητέρας-κόρης αφήνουν ερωτηματικά, μοιάζουν ”κατασκευασμένες” και δεν αιτιολογούνται επαρκώς. Από την ταινία λείπει ο ”κώδικας”, η ατμόσφαιρα, η έμπνευση του δημιουργού της.
Ίσως η καταγωγή του σεναρίου εξηγεί κάποιες από τις διαφοροποιήσεις ή ελλείψεις. Η ταινία στηρίχτηκε σε τρία εξαιρετικά διηγήματα της χαμηλόφωνης Alice Munro. Νομίζω ότι η απουσία μελοδραματισμού και η υπαινικτική γραφή της νομπελίστας συγγραφέως άφησαν αποτύπωμα. Προσωπικά προτιμώ τον Almodovar όταν αναλαμβάνει ολόκληρο το ”πακέτο” σεναρίου-σκηνοθεσίας και δεν ακουμπά, έστω και χαλαρά, σε συγγραφείς με εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασιακή θερμοκρασία από τη δική του.
Γιούλη Ζαχαρίου