Τονι Έρντμαν
Πριν από ένα περίπου χρόνο, στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, μία ταινία κέρδισε κοινό και κριτικούς, όχι όμως και τον Χρυσό Φοίνικα (αρκέστηκε στο Μεγάλο Βραβείο της Ειδικής Επιτροπής).Το όνομά της «ο Γιος του Σαούλ» και η πορεία της θριαμβευτική, φτάνοντας μέχρι την κατάκτηση του Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και φέτος με το «Τόνι Έρντμαν», το οποίο αν και κατά γενική ομολογία ήταν το καλύτερο φιλμ του πρόσφατου φεστιβάλ, έφυγε από τις Κάννες με άδεια χέρια, πέρα από το βραβείο της FIPRESHI(κλάιν δηλαδή, να ‘χαμε να λέγαμε..).Πρόκειται για την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Γερμανίδας Μάρεν Άντε(οι δυο προηγούμενες της βραβεύτηκαν σε διάφορα φεστιβάλ όπως του Σαντάνς και του Βερολίνου) και είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία χαρακτήρων που αναφέρεται στη σχέση μιας κόρης με τον πατέρα της που την έχει εγκαταλείψει για χρόνια, δοσμένη με τρυφερότητα, μελαγχολία και σουρεαλισμό, κάνοντας όμως ταυτόχρονα κι έντονα κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Η ταινία είναι υποψήφια για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οπότε θα την δούμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ πρόλαβε να μπει και σε πρόσφατη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.
La La Land
Γενικά απεχθάνομαι τα μιούζικαλ. Τα θεωρώ ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τις οποίες απεχθάνομαι επίσης. Δεν είναι δυνατόν ενώ περιμένεις στη στάση το λεωφορείο που αργεί ή δεν έρχεται ποτέ(ΟΑΣΘ σ’ αγαπάμε, νοτ..), να σου’ ρθει ξαφνικά μια διαολεμένη όρεξη να τραγουδήσεις και να χορέψεις λες και δεν υπάρχει αύριο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως λέω να κάνω μια εξαίρεση και γι’ αυτό το περιμένω με ιδιαίτερη προσμονή. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Καταρχήν ο πρωταγωνιστής Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος σχεδόν πάντα κάνει προσεκτικές και προσεγμένες επιλογές ρόλων. Στο πλευρό του η Έμμα Στόουν που και σε διαφήμιση για αποχετεύσεις να έπαιζε θα ήθελα να την δω. Τελευταίος μα ίσως και σημαντικότερος, ο σκηνοθέτης Ντάμιεν Σαζέλ,η προηγούμενη ταινία του οποίου, το εκπληκτικό «Whiplash», ήταν η αγαπημένη μου της προπερασμένης χρονιάς. Η ταινία πήρε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο, καταχειροκροτήθηκε στην προβολή της στη Βενετία, ενώ η Στόουν τσέπωσε και το βραβείο γυναικείας ερμηνείας από το εν λόγω φεστιβάλ(Θα της έδινα άνετα και το βραβείο του πιο υπέροχου πλάσματος στον κόσμο).
Arrival
Άλλη μια ταινία που προβλήθηκε στα φεστιβάλ του Τορόντο και της Βενετίας και ενθουσίασε είναι το «Arrival» του Ντενίς Βιλνέβ. Ο Βιλνέβ είναι από κείνους τους σκηνοθέτες που δεν έχουν την ικανότητα να γυρίσουν κακή ταινία. «Prisoners”, «Enemy», «Sicario» ,καθώς επίσης και δυο ταινίες που προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παλιότερα, το «Polytechnique» και το προσωπικό μου αγαπημένο «Μέσα από τις φλόγες», όλες είναι το λιγότερο αξιόλογες. Πριν ολοκληρώσει το σίκουελ του «Blade Runner» που γυρίζει αυτήν την περίοδο με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ, είπε να γυρίσει μια πιο εσωτερική ταινία για μια γλωσσολόγο που στρατολογείται από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ για να βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση εξωγήινων σημάτων. Εϊμι Άνταμς, Τζέρεμι Ρένερ και Φόρεστ Γούιτακερ συμπληρώνουν το δυνατό καστ μιας ταινίας που πολύ πιθανόν να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ.
Πάμπλο Λορέιν εις διπλούν
Μιλώντας για Όσκαρ, φέτος είναι η χρονιά του συμπαθέστατου Χιλιανού σκηνοθέτη, ο οποίος είχε ξαναφτάσει άλλωστε μέχρι τις υποψηφιότητες και παλιότερα με το «No». Διπλή η φετινή συμμετοχή του στην κινηματογραφική σοδειά με δύο βιογραφίες μάλιστα, καμία από τις οποίες δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Στο «Neruda», το οποίο έκλεψε την παράσταση στις Κάννες όπου και προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός αστυνομικού επιθεωρητή να συλλάβει τον διάσημο νομπελίστα για τις αντιφασιστικές του πεποιθήσεις. Πρωταγωνιστής ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, αν και μάλλον αυτό που πρωταγωνιστεί είναι η σκηνοθετική προσέγγιση του Λορέιν, ο οποίος αναμιγνύει διάφορα κινηματογραφικά είδη, συνθέτοντας ένα πολύ ενδιαφέρον το λιγότερο φιλμικό κοκτέιλ.
Στο «Jackie»,την πρώτη αγγλόφωνη απόπειρά του, παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια της ομώνυμης ηρωίδας τις επόμενες μέρες μετά τη δολοφονία του συζύγου της και προέδρου των ΗΠΑ ,Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Η ταινία πήρε το βραβείο σεναρίου στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, όχι όμως και η πρωταγωνίστρια Νάταλι Πόρτμαν, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί και γούρι, αφού κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί πριν κάποια χρόνια και με τον «Μαύρο Κύκνο» που την οδήγησε τελικά στο χρυσό αγαλματίδιο.
Manchester By The Sea
Στην φετινή οσκαρική κούρσα θα τρέξει δυνατά και το «Manchester By The Sea»,η καινούρια ταινία του Κένεθ Λόνεργκαν, ενός πολύ ιδιαίτερου δημιουργού του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει φιλμ όπως το «Στηρίξου πάνω μου» και το «Margaret».Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για την ταινία, παρά μόνο ότι ο Κέισι Άφλεκ, μετά το θάνατο του αδερφού του, γυρίζει στη γενέτειρά του για να αναλάβει την προστασία του δεκαπεντάχρονου ανιψιού του. Θα έλεγα ότι διαδραματίζεται στο Μάντσεστερ, άλλα όλο το εξαιρετικό καστ(εκτός του Άφλεκ παίζουν Μισέλ Γούιλιαμς και αγαπημένος Κάιλ Τσάντλερ) αποτελείται από Αμερικάνους, οπότε δεν θα το ρισκάρω. Αυτό που θα ρισκάρω είναι να ποντάρω ότι η ταινία θα παίξει δυνατά στα φετινά βραβεία, τουλάχιστον στις ερμηνευτικές κατηγορίες και στο σενάριο.(αφού δεν το ξέρεις το στόρυ ρε φιλαράκι πως ποντάρεις στο σενάριο, ακούστε με που σας λέω ποντάρω, δράμα, κλάμα, όσκαρ, χρυσή συνταγή, κάτι ξέρω παραπάνω..)
The Birth of a Nation +Moonlight
Για να ολοκληρώσουμε τον φάκελο Όσκαρ, οφείλουμε να κάνουμε μια αναφορά σ’ αυτό που έγινε πέρυσι (και κάθε χρόνο δηλαδή άλλα όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό) και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Όλοι μα όλοι όμως οι υποψήφιοι ήταν λευκοί, κάτι που σχολιάστηκε και στα φετινά Έμμυ τα οποία κινήθηκαν σε πολυπολιτισμικούς ρυθμούς .Θεωρείται λοιπόν δεδομένο ότι φέτος θα κάνει το μπαμ μια πιο «σκουρόχρωμη ταινία». Οι περισσότεροι υπολόγιζαν πως αυτή θα είναι το «The Birth of a Nation» του Νέιτ Πάρκερ,το οποίο ενθουσίασε στο Σαντάνς κερδίζοντας το βραβείο κοινού και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Πρόκειται για την ιστορία ενός σκλάβου, ο οποίος παρακινεί τους ομοίους του σε εξέγερση. Έλα όμως που αποκαλύφθηκε ένα σκάνδαλο βιασμού του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή από τα φοιτητικά του χρόνια με αποτέλεσμα η δυναμική της ταινίας να υποχωρεί συνεχώς(φανταστείτε ότι στο IMDB την βαθμολογούν με 4,9..).
Αντιθέτως αρχίζει να δημιουργεί έντονο οσκαρικό buzz(πως τα λέω έτσι ο άτιμος) το «Moonlight», το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός γκέι αφροαμερικανού, ο οποίος προσπαθεί να βρει την θέση του στις συμμορίες του Μαϊάμι. Δύσκολο το θέμα, αλλά κάτι μας λέει ότι αυτή θα ναι η «μαύρη» ταινία που θα δούμε φέτος να έχει θέση στα «λευκά» βραβεία, με τον Μαχερσαλά Αλί, γνωστό από την παρουσία του στο «House of cards» να παίζει δυνατά για τον β’ ανδρικό ρόλο.
Morris from America
Αρκετά με τα δράματα, ώρα και για μια ταινία που θα μας κάνει να αισθανθούμε ωραία(μια feelgood movie δηλαδή που έλεγε κι ο παππούς μου). Ο λόγος για τον «Μορίς από την Αμερική», την ιστορία ενός εκκολαπτόμενου έφηβου ράπερ,ο οποίος αναγκάζεται να μετακομίσει με τον πατέρα του στην Γερμανία, όπου και θα τα βάψει μαύρα μέχρι που θα γνωρίσει ένα μεγαλύτερο κορίτσι, το οποίο θα ερωτευτεί και θα προσπαθήσει να το εντυπωσιάσει με κάθε τρόπο. Η ταινία μάγεψε το κοινό του Σαντάνς κερδίζοντας βραβεία για το σενάριο και την ερμηνεία του πολυαγαπημένου Κρεγκ Ρόμπινσον, γνωστού από διάφορες κωμικές σειρές, αλλά και από την συμμετοχή του στο «Mr Robot» και είμαστε σίγουροι πως θα βρει μια θέση και στις δικές μας καρδιές.
The Bad Batch
Τελειώνουμε την αναφορά μας στις ταινίες που περιμένουμε με την ένοχη απόλαυση της φετινής κινηματογραφικής παραγωγής. Με τη νέα της ταινία η Έιμι Λίλυ Αρμιπούρ, η οποία είχε κερδίσει τις εντυπώσεις πριν δυο χρόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την πρώτη της μεγάλου μήκους προσπάθεια, το ιδιαίτερο «Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα», αποφασίζει να το πάει ένα βήμα παραπέρα, συνθέτοντας ένα δυστοπικό λαβ στόρι σε μια κοινότητα κανιβάλων που κατοικούν πέρα από έναν φράχτη που έχει φτιαχτεί κάπου στο Τέξας(καλομελέτα κι έρχεται..) και στην οποία εκδιώκονται όσοι δεν εναρμονίζονται με τους ισχύοντες κανόνες. Ο Τζέισον-Καλ Ντρόγκο- Μομόα στον πρωταγωνιστικό ρόλο ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του και εμείς θέλουμε να δούμε Κιάνου Ριβς και Τζιμ Κάρευ σε ρόλους κανιβάλων. Βία, εκπληκτικό soundtrack,κινηματογράφος που φέρνει σε Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ μαζί, τι μπορεί να πάει λάθος; Τα πάντα πιθανόν, αλλά εμάς πάλι πιστεύω θα μας αρέσει. Πήρε και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στη Βενετία, συνδυάζοντας χειροκροτήματα με γιουχαΐσματα κατά την απονομή του. Τέτοιον κινηματογράφο γουστάρουμε, αμφιλεγόμενο κι επικίνδυνο.
Καλή κινηματογραφική μας χρονιά.
Όρεστης Μανασής