Η ταινία αυτή αποτελεί μία εξαιρετική ψυχογραφία της κοινωνίας που ζούμε και απευθύνεται τόσο στα ζευγάρια-γονείς (σε διάσταση και μη), όσο και στους γονείς αυτών, καθώς και τους απέξω άγαμους θεατές, ιδιαιτέρως εκείνους που θεωρούν ίσως από μη εμπειρική θέση το γάμο ως μία πολυτέλεια που δεν έχουν απολαύσει ή ακόμη και – επηρεασμένοι από τα λόγια των τρίτων – ως ένα αναγκαίο κακό που τους διαφοροποιεί μειονεκτικά έναντι των ευνοημένων παντρεμένων.
Η ταινία παρουσιάζει με πρακτικό τρόπο δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους σαν νοοτροπία: την Marie, η οποία έχοντας πλέον κουραστεί να είναι η μόνη που συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένεια, θέλει να ξεκόψει τελείως την επαφή με τον πρώην σύζυγο βάζοντας κανόνες προς όφελος της ακόμη και αναφορικά με την κηδεμονία των παιδιών, και τον Boris, ο οποίος έχοντας αντιληφθεί την ανάγκη της Marie να τον κρατήσει σε απόσταση προσπαθεί να επωφεληθεί τα μέγιστα οικονομικά, δείχνοντας παράλληλα μία ανοχή στις λεκτικές επιθέσεις της στην προσπάθεια του να περάσει τον εαυτό του ως θύμα.
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, βλέπουμε όλες αυτές τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις να επηρεάζουν αρνητικά την ψυχοσύνθεση των παιδιών και επί της ουσίας να προβάλλουν αυτό τον υπέρμετρο εγωισμό έκαστου ακόμη και εις βάρος των παιδιών τους. Μέχρι το φινάλε, αυτό που σίγουρα μας προβληματίζει είναι ο τρόπος που η προηγούμενη γενιά (η οποία εκπροσωπείται από τη μητέρα της Marie) αντιλαμβάνεται το «πρόβλημα».
Η αναφορά της μητέρας της, ότι παλαιότερα αν χάλαγε κάτι (από συσκευή μέχρι σχέσεις) προσπαθούσαν οι εμπλεκόμενοι να το επιδιορθώσουν και όχι να το πετάξουν, ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο στις ανθρώπινες σχέσεις, για το οποίο δεν υπάρχει σαφής απάντηση, καθότι κάθε περίπτωση διαφέρει και αυτό που σε τελική ανάλυση αποτελεί καθοριστικό παράγοντα είναι η ηρεμία της ψυχής.
Η βασική σκέψη κάποιου που παρακολουθεί την ταινία είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν, αν αυτός έχει γεννηθεί με το συγκεκριμένο χαρακτήρα και αντίστοιχα βιώματα. Από εκεί και έπειτα, το γερό στοίχημα στις σχέσεις είναι το κατά πόσο ένας έντονος έρωτας μπορεί να εξελιχθεί σε φιλία και αλληλοεκτίμηση(αν αυτό είναι η αφορμή για να ξεκινήσουν όλα και όχι η συμβατική ανάγκη ζευγαρώματος ως μέσο κοινωνικής αποδοχής).
Σε τελική ανάλυση, οι διάλογοι είναι εξαιρετικοί, αληθοφανείς, οι ερμηνείες ιδιαίτερα δουλεμένες, ακόμη και από τα μικρά παιδιά και η χωροταξική τοποθέτηση της ταινίας δίνει τα φόντα για μία θεατρική μεταφορά της.
Φεύγοντας από την αίθουσα και ανεξάρτητα αν έχεις μείνει ικανοποιημένος από την κατάληξη, είσαι φορτισμένος με αρκετό υλικό για σκέψη τόσο στο τι ζητάς από την ίδια τη ζωή, αν οι μέχρι τώρα επιλογές σου ήταν λάθος και αν μπορείς με οδηγό αυτή την ταινία να βελτιώσεις τον τρόπο που βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου, είτε είσαι παντρεμένος με παιδιά, είτε ελεύθερος οδοιπόρος.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ
Όταν τελειώσει ο έρωτας
L’ economie du couple
Δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής 2016
Σκηνοθεσία: Joachim Lafosse
Σενάριο: Fanny Burdino, Joachim Lafosse, Mazarine Pingeot, Thomas van Zuylen
Πρωταγωνιστούν: Bérénice Bejo, Cédric Kahn, Marthe Keller
Υπόθεση: Μετά από 15 χρόνια γάμου και έχοντας αποκτήσει δύο δίδυμα κοριτσάκια, ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει εν μέσω έντονων αντιπαραθέσεων και λογιστικών αναφορών.