Συνέντευξη στην Κατερίνα Παπαδοπούλου
Στο Club του Μύλου θα βρεθεί την Παρασκευή 10 και το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου ο αγαπημένος τραγουδοποιός Παντελής Θαλασσινός, παρέα με την κορυφαία ερμηνεύτρια Μελίνα Κανά. Όσοι είμαστε εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια μοναδική στο είδος της παράσταση, καθώς οι δύο καλλιτέχνες σκοπό έχουν να μας παρασύρουν σε μια πορεία με συγκινητικές μελωδίες, πολύ κέφι αλλά και πολύ χορό.
Είναι μεγάλη η χαρά να σας έχουμε και πάλι κοντά μας. Τι να περιμένουμε από εσάς σε αυτή την παράσταση;
Το πρόγραμμα θα είναι αυτό που κάναμε με τη Μελίνα στο Σταυρό του Νότου. Είναι διαφορετικό από αυτό που είχαμε παρουσιάσει όταν πριν από δύο χρόνια είχαμε ξαναβρεθεί στην Θεσσαλονίκη. Η παράσταση αυτή περιλαμβάνει περισσότερα τραγούδια και της Μελίνας αλλά και δικά μου, ελάχιστα άλλων, όμως συμπεριλαμβάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο τον Παπάζογλου. Έχω την αίσθηση πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι το καλύτερο που έχω κάνει ποτέ, καθώς το έχουμε φτιάξει τόσο ελεύθερο που θα μπορούσα να πω πως από τη μέση και μετά υπάρχει ένας διονυσιασμός.
Αυτό ισχύει και για τους μουσικούς;
Βεβαίως. Και οι μουσικοί παίζουν ελεύθερα. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Παίζουν όπως θέλουν και όση ώρα θέλει ο καθένας. Φυσικά υπάρχει ένα γενικό πλάνο, ωστόσο ο καθένας έχει την ελευθερία που του χρειάζεται προκειμένου να εκφραστεί, διότι όλοι τους παίζουν για το πρόγραμμα και τα τραγούδια.
Ακούγεται λίγο επικίνδυνο…
Δεν θα το έλεγα έτσι. Απλώς θα πρέπει και εγώ, αλλά και η Μελίνα, να θέσουμε και να κρατήσουμε κάποια όρια πάνω στη σκηνή. Από εκεί και πέρα η αλήθεια είναι πως διασκεδάζουμε και εμείς πάρα πολύ.
Αναφερθήκατε σε Νίκο Παπάζογλου και Μανώλη Ρασούλη. Ήσασταν φίλοι;
Με τον Νίκο τον Παπάζογλου ποτέ δεν ήμασταν αυτό που λέμε «κολλητοί». Επικοινωνούσαμε συχνά και όποτε τα καταφέρναμε πίναμε και έναν καφέ. Δεν σας κρύβω όμως -και του το είχα πει αργότερα- πως από εκείνον έμαθα πώς να φέρω τους λαϊκούς δρόμους μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Για τον Μανώλη Ρασούλη τι να πω; Ήταν ένα άνθρωπος ευγενικός, γλυκός, δεν μιλούσε πολύ και για αυτό ήταν και «ριγμένος». Ήταν όμως ένας ρομαντικός άνθρωπος που πίστευε ότι θα αλλάξει τον κόσμο και αυτός ήταν ο λόγος που στα live έλεγε και δυο κουβέντες στον κόσμο για να τον ξυπνήσει.
Γράφετε μουσική, ερμηνεύετε τραγούδια, συνθέτετε. Είναι η μουσική ένας κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων; Πώς την αντιλαμβάνεστε;
Η μουσική είναι μια γλώσσα, ένας κώδικας επικοινωνίας σε πρώτο επίπεδο. Σε όλες τις γλώσσες υπάρχει ένα «τραγούδισμα», υπάρχει μουσική μέσα στην ομιλία μας. Θα μπορούσα να πω ότι η μουσική είναι ένας διεθνής κώδικας επικοινωνίας. Δεν έχει σύνορα.
Σε λίγες μέρες θα βρεθείτε στην Αυστραλία για μια συναυλία στο Σίδνεϋ στις 23 Φεβρουαρίου και μια στη Μελβούρνη στις 25 του μήνα. Πώς αποφασίσατε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι;
Είναι ένα ταξίδι το οποίο και μεγάλο κόστος έχει και προϋποθέτει άψογη οργάνωση. Το είχα στο μυαλό μου δύο χρόνια τώρα και φέτος καταφέραμε να το προγραμματίσουμε. Γνωρίζοντας πως στην Αυστραλία βρίσκονται πολλοί Έλληνες, υπάρχει αίσθημα ευθύνης να δείξεις τι συμβαίνει πραγματικά στην Ελλάδα, διότι η πληροφόρηση περιορίζεται μόνο σε ότι είναι πολυδιαφημισμένο και τις περισσότερες φορές όχι αντιπροσωπευτικό.
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας. Οικονομική κρίση, ο κόσμος έχει περιορίσει στο ελάχιστο όλα όσα μέχρι τώρα απολάμβανε με άνεση. Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση στον χώρο σας;
Για όλους είναι δύσκολα. Λόγω της κατάστασης κάνουμε και εμείς υποχωρήσεις. Για παράδειγμα δεν βγάζουμε κάθε τραγούδι που συνθέτουμε, αλλά κάνουμε μια επιλογή και κυκλοφορούμε λιγότερα. Όπως και να έχει, όσοι κάνουμε live δεν θα πρέπει να έχουμε παράπονο. Αυτοί που αντιμετωπίζουν πραγματικά μεγάλο πρόβλημα είναι οι δημιουργοί που δεν εμφανίζονται ζωντανά και περιμένουν να ζήσουν από τις πωλήσεις ή και τα δικαιώματά τους.
Δεδομένων των συνθηκών, οι συνεργασίες μεταξύ καλλιτεχνών έχουν γίνει καλύτερες;
Νομίζω πως ναι. Επειδή ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει το «παρών» σε όλες τις παραστάσεις και να ανταποκριθεί οικονομικά ακόμα και στο ελάχιστο κόστος, γίνονται συνεργασίες. Οι καλλιτέχνες μοιράζονται το χρόνο στη σκηνή και έτσι δίνεται στον κόσμο η δυνατότητα να παρακολουθήσει δύο καλλιτέχνες, κάτι που εξαιτίας της οικονομικής δυσκολίας θα αδυνατούσε να το κάνει και θα ήταν αναγκασμένος να επιλέξει μεταξύ των δύο. Θυμάμαι πως παλιά πήγαινες σε μια μπουάτ και μπορούσες να ακούσεις τρεις ή τέσσερις καλλιτέχνες στο πρόγραμμα και αυτό ήταν θαυμάσιο. Και βέβαια προκύπτουν και εξαιρετικά πράγματα από αυτές τις συνεργασίες.
Σας έχουν λείψει οι μπουάτ;
Δεν θα το έλεγα. Φροντίζω πάντα μέρος της παράστασής μου να παραπέμπει σε μπουάτ. Από κάποια στιγμή και έπειτα ακολουθούμε τις επιθυμίες του κόσμου και απολαμβάνουμε όλοι το αποτέλεσμα του αυτοσχεδιασμού. Επίσης, αν το σκεφτείτε θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται πράγματι για κάτι μοναδικό. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επαναληφθεί ακριβώς η ίδια παράσταση την επόμενη μέρα. Συνέβη και τελείωσε. Και αυτή είναι η μαγεία του live.
Έχετε συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους ανθρώπους της μουσικής στην Ελλάδα. Πως διαχειρίζεστε αυτό που «βγαίνει» από κάθε συνεργασία;
Έχω πάρει και κάτι από όλους με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Όλοι οι άνθρωποι έχουν πάντα κάτι να «ζηλέψεις». Για παράδειγμα στην τωρινή μου συνεργασία με την Μελίνα. Είμαι θαυμαστής της. Όταν τραγουδάει κάθομαι και την ακούω. Έτσι είναι οι συνεργασίες. Δεν είναι συνοικέσια. Οι συνεργασίες για ανθρώπους σας εμάς, που μπορούμε να διαλέξουμε το συνεργάτη μας, είναι σχέσεις αγάπης και έρωτα. Δεν υπάρχουν «πρέπει» σε εμάς.
Τι νομίζετε ότι πρέπει να αλλάξει για να βελτιωθούν τα πράγματα στο χώρο της μουσικής;
Νομίζω ότι έχουν αλλάξει ήδη τα πράγματα. Υπάρχει ένα καινούριο ρεύμα μουσικής το οποίο έχει αρκετούς εκφραστές και καλούς. Η μουσική δεν είναι μουσειακό είδος. Αλλάζει συνεχώς. Δεν γίνεται αλλιώς.