ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
(PARADIES: LIEBE/ PARADISE: LOVE)
Σκηνοθεσία: Ούλριχ Ζάιντλ
Παίζουν: Μαργκαρέτε Τίζελ, Πίτερ Καζούνγκου, Ίνγκε Μάουξ
Διάρκεια: 120’
ΦΑΡΓΚΑΝΗ (2η εβδομάδα)
Γνώριμος στο κοινό της Θεσσαλονίκης χάρη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ο Ούλριχ Ζάιντλ ξαναήρθε το 2012 στο προσκήνιο χάρη στην τριλογία του με τον γενικό τίτλο «Παράδεισος». Ένας από τους τρεις παραδείσους του είναι και ο «Παράδεισος του Έρωτα». Ειρωνική βέβαια η επιλογή του ονόματος, καθώς και στις τρεις περιπτώσεις – οι άλλες δυο είναι ο «Παράδεισος της Πίστης» και ο «Παράδεισος της Ελπίδας» – έχουμε μια κατάβαση στις βαθύτερες κολάσεις που έσκαψαν οι άνθρωποι, για να θαφτούν στο τέλος οι ίδιοι. Έτσι και στον «Παράδεισο του Έρωτα», έχουμε μια ρεαλιστική παρουσίαση του Έρωτα στα Χρόνια του… Καπιταλισμού.
Η Τερέζα, μια γυναίκα 50 χρόνων, ασήμαντης ταξικής προέλευσης, όχι ιδιαίτερης ομορφιάς και στερημένη στο σεξ, αποφασίζει να ταξιδέψει με τις φίλες της στην Κένυα. Εκεί, σύντομα καταλήγει από την ηλιοθεραπεία στο σεξ επί πληρωμή με καλοσχηματισμένους νεαρούς Κενυάτες. Ζει έτσι τη δική της ψευδαίσθηση και για μερικές στιγμές μεταμορφώνεται από ασήμαντο γρανάζι της αυστριακής κοινωνίας σε προνομιούχο εκμεταλλεύτρια, που με το χρήμα της μπορεί και αγοράζει όλα αυτά που στην Ευρώπη ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός καταπίεζε.
Η δουλειά του Ζάιντλ διακρίνεται για το ρεαλισμό και την ευστοχία της. Αρχικά, βλέπουμε την ίδια τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία να απελευθερώνεται εκ του ασφαλούς σε μια ξένη χώρα. Η απελευθέρωση όμως αυτή είναι πλασματική και εκπληρώνεται μόνο όταν συντρέχει και μια ακόμη αναγκαία συνθήκη: το χρήμα. Έτσι, σε μια δεύτερη ανάγνωση, η Τερέζα δεν βρίσκει σεξ αλλά το αγοράζει όπως θα αγόραζε κανείς γκοφρέτα από το περίπτερο. Κάτι που αδυνατεί να γεμίσει το συναισθηματικό της κενό και αντίθετα, το μετατρέπει σε τραύμα.
Αξιολόγηση: *** (3)
Πέτρος Θεοδωρίδης