Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Φαφούτης
Παίζουν: Νατάσα Ζάγκα, Μιχάλης Φωτόπουλος, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Χρήστος Λούλης, Όλια Λαζαρίδου, Ερρίκος Λίτσης, Μαρία Σκουλά, Αντρέας Κωνσταντίνου
Διάρκεια: 105′
Αξιολόγηση: **
Με τον «Παράδεισο» ο Φαφούτης των θαυμάσιων μικρών («Γκόγκος», «Τα σαλιγκάρια της Λουλούς») επανέρχεται στο στίβο του ελληνικού σινεμά, αλλά σαν όλους εκείνους τους δρομείς που πέρασαν πρόσφατα έναν μεγάλο τραυματισμό («Η κληρονόμος») κάνει μια καλή, πλην όχι μεγάλη, επίδοση. Η ταινία του, που μπήκε στη δυάδα του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος εδώ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι μια έντιμη δουλειά, τουλάχιστον φιλόδοξη, με περιεχόμενο, ιδέες, αλλά και κουσούρια…
Όλο το σκηνικό είναι πραγματικό, με την έννοια ότι τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο πατρινό καρναβάλι. Αυτό έκανε δύσκολη εκ προοιμίου τη δουλειά του σκηνοθέτη, που όμως έπαιζε εντός έδρας, μια που είναι από την αχαϊκή πρωτεύουσα και ξέρει τι σημαίνει η μέθη της Αποκριάς για τον τόπο του. Το φιλμ θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», αν δεν τον είχε «προλάβει» ο Αγγελόπουλος… διότι αυτό που μας δείχνει ο Φαφούτης εδώ είναι η απόπειρα κάποιων ανθρώπων να σώσουν τις σχέσεις και τις ζωές τους σε μια νύχτα. Νύχτα μαγική, αλλά όχι ονειρεμένη τελικά, αφού το χάος που επιφέρει το καρναβάλι, το ντελιριακό ξεφάντωμα (υπέροχη η μουσική επένδυση από τους G. Pal και Anna Maria X) και η ελευθεριότητα της στιγμής μέλλουν να καούν όπως οι βρυκόλακες από το φως της μέρας.
Ζευγάρια σε χάος, που θέλουν να επανέλθουν, να νομιμοποιηθούν, να σπάσουν ταμπού, να σοβαρευτούν επιτέλους, αλλά τολμούν να το πράξουν μόνο υπό κάποιο προσωπείο. «Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς» τραγουδούσαν οι Τρύπες, όχι άδικα…
Αν οι τέσσερις ιστορίες που διαδραματίζονται τη μοιραία νύχτα ήταν λίγο πιο μελετημένες στην εξέλιξή τους, αν όλοι οι ηθοποιοί είχαν την υποκριτική δεινότητα του Ερρίκου Λίτση και της Όλιας Λαζαρίδου, αν δεν έπρεπε να καλυφθούν με το ζόρι όλες οι πιθανές μορφές ερωτικής έλξης, αν το τέλος κάθε σχέσης δεν ταλάνιζε τόσο το δημιουργό που να μοιάζει αποκαμωμένος το επόμενο χάραμα σαν τους ήρωές του… Τότε θα είχαμε μπροστά μας μια πραγματικά σημαντική ταινία. Τώρα είμαστε σε αναμονή γιατί ξέρουμε ότι ο σκηνοθέτης μπορεί το κάτι παραπάνω…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος