Η ταινία, όπως και η αρχική «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», είναι βασισμένες στην τριλογία της E.L. James, η οποία αποτελεί σειρά ευπώλητων βιβλίων τα τελευταία χρόνια. Αυτό από μόνο του δεν προεξοφλεί την αξία της, καθώς το μάρκετινγκ με έμφαση στις ερωτικές σκηνές και τον «τέλειο έρωτα» δείχνει να κάνει καλά τη δουλειά του. Αν κάτι είναι λάθος στις ταινίες, στα βιβλία και στην ιστορία γενικότερα είναι η υπερβολή στους χαρακτήρες και στην έννοια του έρωτα, καθώς και η ευκολία που ξεπερνιέται κάθε εμπόδιο. Διότι η συγγραφέας παρουσιάζει τον ήρωα – ιδανικό εραστή ως πάμπλουτο, νέο, όμορφο και ως εκ τούτου επιθυμητό, παρόλα τα παιδικά του τραύματα. Με άλλα λόγια, το σεξ και τον έρωτα ειδικότερα τον εξιδανικεύει σαν προέκταση όλων των «προνομίων» του κυρίαρχου σε ένα σύμπαν που κυρίως λόγω της οικονομικής του επιφάνειας, όλα είναι εφικτά με ένα τηλεφώνημα, μία εντολή που θα δώσει. Ακόμη και με το να περάσει ο λόγος του έναντι της ηρωίδας, η οποία ναι μεν δεν επιδιώκει τα δώρα που της προσφέρει και τα αρνείται αρχικά, ή δωρίζει κάποια στη συνέχεια, αλλά σε πανοραμική άποψη γοητεύεται από όλο το πακέτο αυτής της ιδιόμορφης σχέσης. Συνοπτικά θα λέγαμε ότι όλα είναι θολά στο μυαλό της συγγραφέως και των ακολούθων της, είτε ως απωθημένα, είτε λόγω άγνοιας της αληθινής ουσίας του έρωτα, η οποία είναι καθαρά εγκεφαλική σκέψη, μη προγραμματισμένη και χωρίς ιεραποστολικό προσανατολισμό. Επίσης, κάνοντας μία σύγκριση ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία, οι ερωτικές σκηνές φαντάζουν εξαιρετικά αποδυναμωμένες, λόγω ίσως της ιδιαιτερότητας της εικόνας έναντι του λόγου και της προσπάθειας για μία καθολικότερη θέαση και από ομάδες κοινού λιγότερο ανοιχτόμυαλες. Στις ερμηνείες της ταινίας, ισχυρές υποψηφιότητες βατόμουρων για το συνολικό καστ, με πρώτη στη σειρά την Dakota Johnson, η οποία ουδόλως πείθει για την έλξη που ασκεί στο μυαλό του πρωταγωνιστή. Με αφελείς μορφασμούς και χωρίς ίχνος υποκριτικής δεινότητας, ώστε να πείσει ότι από το σύνολο των υποτακτικών, ήταν η ίδια ξεχωριστή που έκανε το επόμενο βήμα μαζί της, καταργώντας κανονισμούς στη συμβατική ιδεολογία του, μάλλον η πρώην υποτακτική που «απειλεί» τη σχέση τους, φαντάζει πιο ελκυστική και συνάμα ερωτική, χάρη στο ρίσκο που παίρνει να ξαναμπεί στη ζωή του με μοιραίες κινήσεις. Η γκεστ εμφάνιση της Kim Basinger ως η αρχική κυρίαρχος στη ζωή του, προβάλει ως καρικατούρα όλων των αποτυχημένων κινηματογραφικών συμμετοχών της «καίγοντας» τον πρότερο επιτυχημένο σινε-σεξουαλικό βίο της. Ο Jamie Dornan, γοητευτικός μεν, αλλά όχι με τη σαδομαζοχιστική όψη που περιμένουμε από τον ήρωα φαντάζει σαν το αμπαλάζ ενός ανύπαρκτου χαρακτήρα. Τέλος, για να μην ανακεφαλαιώσουμε αρνητικά την κριτική, αν κάτι αξίζει στο σύνολο της ταινίας είναι σίγουρα το soundtrack με επιλογές πιασάρικες για τα σύγχρονα ακούσματα, όπως το μουσικό θέμα της ταινίας «Ι don’t wanna live forever» των Taylor Swift και Zayn και σε αρκετά σημεία εξαιρετικές, βλέπε «Helium» της Sia (η οποία συμμετείχε και στο soundtrack της πρώτης ταινίας με το «Salted Wound»). Σε κάθε περίπτωση, η ταινία απευθύνεται σε όποιους έχουν διαβάσει τα βιβλία και έχουν δει την πρώτη ταινία, καθαρά για λόγους περιέργειας και χάριν ιλαρότητας.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ
Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι
Fifty shades darker
Ρομαντικό δράμα αμερικανικής παραγωγής 2016
Σκηνοθεσία: James Foley
Σενάριο: Niall Leonard βασισμένο στη νουβέλα της E.L. James
Πρωταγωνιστούν: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Kim Basinger, Marcia Gay Harden, Rita Ora κ.α.
Υπόθεση: Η επιστροφή της Αναστάζια στη ζωή του Κρίστιαν και οι εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες που προσπαθούν να «αποδυναμώσουν» τη σχέση, βλέπε πρώην υποτακτική, νυν αφεντικό της Αναστάζια, παρελθοντικοί εφιάλτες του Κρίστιαν, φόβοι της Αναστάζια για το αν θα λειτουργήσει η σχέση και όλα αυτά σε πολυτελές σκηνικό με σεξουαλικές «αναλαμπές».