ΠΕΡΙΠΟΛΙΑ (END OF WATCH)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Άγιερ
Παίζουν: Τζέικ Τζίλενχαλ, Μάικλ Πένια, Άννα Κέντρικ, Ναταλί Μαρτίνεζ, Αμέρικα Φεράρα, Κόντι Χορν
Διάρκεια: 109′
ΒΑΚΟΥΡΑ 2, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 10, VILLAGE COSMOS 1
Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στην ταινία θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Λαμβάνοντας υπόψιν πως ζούμε στη μετά-μιλένιουμ εποχή, που σημαίνει πως τα πάντα πρέπει να κινούνται ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη νομιμότητα, όταν αυτός ο κανόνας περνά στα καρέ μιας κινηματογραφικής ταινίας, τότε καλούμαι να ομολογήσω πως είμαι ένας θεατής του προηγούμενου αιώνα. Η αισθητική μου δύσκολα μπορεί να συμβαδίσει με την κάμερα στο χέρι, με το found footage, με την ασταθή λήψη σε πρώτο πρόσωπο, στοιχεία που το μοντέρνο σινεμά καλείται να αγκαλιάσει για να δείξει καινοτόμο. Προσωπικά, αυτοί οι εκμοντερνισμοί μου αποσπούν την προσοχή, ενώ πιστεύω πως πρόκειται για μια εύκολη λύση στα χέρια του δημιουργού, στην προσπάθειά του να αδράξει την πραγματικότητα και να την μεταβιβάσει στο κοινό ως πρωτοποριακή μοναδική άποψη. Δεν μου είναι εύκολο, λοιπόν, μα θα προσπαθήσω να αντεπεξέλθω στο στοχασμό του καλλιτέχνη. Αυτή η εισαγωγή βεβαίως δεν έχει σκοπό στο παραμικρό να βλάψει τον βετεράνο σεναριογράφο/ σκηνοθέτη flic stories Ντέιβιντ Άγιερ στην τολμηρή απόπειρά του να μεταφέρει στις εικόνες τούτης της ταινίας του την εκρηκτική αλήθεια του δρόμου και την αδελφική αλληλεγγύη των σε περιπολία αστυνομικών διδύμων. Απλώς, η τεχνοτροπία που χρησιμοποιεί δεν είναι το καλύτερό μου…
Στενοί συνεργάτες, μα το σημαντικότερο πολύ καλοί φίλοι, είναι οι αστυνόμοι Τέιλορ και Ζαβάλα, που έχουν ξοδέψει αμέτρητες ώρες περιπολώντας στους δρόμους των Νότιων Προαστίων του Λος Άντζελες, παρακολουθώντας την παράνομη δράση αλητών του υποκόσμου, βαρόνων του κοινού εγκλήματος, δολοφονικών συμμοριών και εμπόρων ναρκωτικών. «Γιατί σε αποκαλούν μεγάλο σατανά;» ρωτά ο Τέιλορ τραβώντας σε ντοκιμαντέρ τα κατορθώματά του, προκειμένου να το δώσει στη – φοιτήτρια της νομικής – φίλη του, έναν από τους κακοποιούς. «Μα γιατί το Κακό μέσα μου είναι μεγάλο» απαντά κυνικά ο τελευταίος. Βρώμικοι διάλογοι, σκόρπιες σκέψεις και διαρκείς αστυνομικοί έλεγχοι, ανακυκλώνονται στην πορεία του φιλμ επιζητώντας να αναδείξουν τον ψυχισμό δυο αντρών που καλούνται να επιβάλλουν τον Νόμο, ρισκάροντας διαρκώς την ίδια τους την ακεραιότητα. Συνάμα, όμως, ο σκηνοθέτης δεν αφήνει αρκετό χώρο στην αφήγησή του για να αναπτυχθούν οι επιμέρους ερωτικές ιστορίες του ντουέτου. Το όμορφο κορίτσι του Τέιλορ και η εγκυμονούσα σύζυγος του Ζαβάλα προσθέτουν λίγη ουσία στο επίπεδο στόρι, βάζοντας ταυτόχρονα δυσκολίες στο δημιουργό στο να ανεβάσει τον πήχη, πέρα από τη μινιμαλιστική προσέγγισή του. Εκτός κι αν αυτή η εμμονή στην ανάδειξη του ρόλου των δύο συνεργατών είναι υποκινούμενη από άλλους παράγοντες.
Δεν είναι λίγες οι φορές τελευταία που έχουμε γίνει μάρτυρες υπερέκθεσης του έργου των ενστόλων, με πιο πρόσφατη την περίπτωση του «Act of Valor» και της παρουσίασης των επιτευγμάτων των βατραχανθρώπων – ένα φιλμ που άνετα θα μπορούσε να το έχει παρουσιάσει ο Άγιερ, έχοντας και ο ίδιος υπηρετήσει για πολλά χρόνια στις ειδικές δυνάμεις. Είναι λογικό λοιπόν να νιώθει πολύ άνετα στην καρέκλα του σκηνοθέτη εδώ, πλέκοντας το εγκώμιο του LAPD, που θα στρέψει τη ματιά του κοινού στο απαράμιλλο σθένος των αφανών καθημερινών ηρώων, που είναι πιθανόν να πέσουν νεκροί στη γραμμή του καθήκοντος, αφήνοντας πίσω χήρες με ορφανά παιδιά, την ώρα που τα αγήματα αποτείνουν φόρο τιμής στη μνήμη τους. Μια παράμετρος που ξεχωρίζει στην ταινία είναι οι ερμηνείες – με την σειρά ποιότητας – του διδύμου Πένια και Τζίλενχαλ. Ο μεν Λατίνος είναι πιο κινητικός, ειλικρινής και γενναιόδωρος, πιστεύει στις αιτίες και δεν διστάζει να πέσει πρώτος στη σφαίρα αντί για τον συνεργάτη του. Ο δε Καυκάσιος είναι χαμηλότερων τόνων, προσπαθεί να κατανοήσει το χάος που τον περιβάλλει και είναι πρόθυμος να επισημοποιήσει τα συναισθήματά του, για το μεγάλο έρωτα της ζωής του. Παρέα συνθέτουν μια θερμή αγκαλιά που αναμένει να δεχτεί τις επευφημίες των θεατών, εκθέτοντας σε point of view, όλες τους τις προσδοκίες για το πως θα μπορούσε ή καλύτερα πως θα έπρεπε να είναι η δράση των μπάτσων. Απλοί άνθρωποι με ελαττώματα, πλην ήρωες γεμάτοι αυταπάρνηση, όταν τα πράγματα σκουραίνουν.
Αξιολόγηση: *** (3)
Τάκης Γκαρής
(αναδημοσίευση από το www.moviesltd.gr)