Πόνος και δόξα
Dolor y gloria
Βαθμολογία: 4/5
Δραματική ταινία ισπανικής παραγωγής 2019
Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Πρωταγωνιστούν: Antonio Banderas, Penelope Cruz, Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Julieta Serrano, Cecilia Roth κ.α.
Υπόθεση: Ένας σκηνοθέτης, με αφορμή την επανέκδοση μίας ταινίας του, συμφιλιώνεται με τον πρωταγωνιστή της με τον οποίο είχαν να μιλήσουν από όταν γυρίστηκε. Παράλληλα, κάνει την προσωπική του αναδρομή στο παρελθόν με αναφορά σε εκείνα τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν, προκειμένου να επαναπροσδιορίσει την καριέρα και τη ζωή του.
O Pedro Almodovar επιστρέφει μετά την Julietta (2016) με την πιο προσωπική του ταινία και με τους δύο πιο αγαπημένους του διεθνής ακτινοβολίας ηθοποιούς, δηλαδή την Penelope Cruz και τον Antonio Banderas. Εκ πρώτης όψεως η ταινία δείχνει ξένη ως προς το γνωστό κινηματογραφικό του στυλ, όμως για τους λάτρεις της ανθολογίας του και του σκηνοθετικού του στυλ, για εκείνους που τον γνωρίζουν από την αρχή της καριέρας του, η ταινία περικλείει όλα όσα έχει ήδη πει, όσα έχει κρύψει αλλά γίνονται αντιληπτά, όσα συνοψίζουν την πορεία του, τους φόβους, τα άγχη του, τα ευχαριστώ του. Στο πλευρό του, η Penelope Cruz αποτινάζει από πάνω της τη σεξουαλικότητα της και μεταμορφώνεται φυσιογνωμικά και κινησιολογικά σε μία επαρχιώτισσα μητέρα κολλημένη στα στερεότυπα της εποχής της. Τη μεγαλύτερη έκπληξη όμως κάνει ο Antonio Banderas, τελείως διαφορετικός από τους ρόλους γοητευτικού Ισπανού που τον έχουμε συνηθίσει. Ως πρωταγωνιστής και το alter ego του Pedro, ξεπερνάει ερμηνευτικά τον εαυτό του υποβαθμίζοντας την εμφάνιση και τη λάμψη του δίνοντας θέση σε έναν τόσο κόντρα ρόλο. Αυτόν ενός αποτυχημένου σκηνοθέτη που παλεύει με τους πόνους του κορμιού του, με τους πόνους της ψυχής του, τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις πιο δυνατές αναμνήσεις του. Ο διάλογος με τη μητέρα του όταν αυτή είναι σε προχωρημένη ηλικία είναι ίσως από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας, καθώς δίνει στον καθένα μας το έναυσμα για να αναλογιστεί όσα έχει κάνει, όσα περίμεναν οι γονείς του από αυτόν, καθώς και να «δικαιολογήσει» όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Σαφώς υπάρχουν και πολλές ακόμη σκηνές ανθολογίας τόσο από την αναδρομή στο παρελθόν του, τις μουσικές του αναφορές (εδώ η Chavela Vargas), αλλά και την εσωτερική του δύναμη να παρακάμψει κάθε εμπόδιο και να σταθεί ξανά στα πόδια του. Και με τον τρόπο αυτό, με έναν ιδιαίτερο επίλογο και έναν πίνακα ο Pedro αυτοσυστήνεται στο κοινό του και δημιουργεί μία ταινία που απευθύνεται ειδικά για εκείνο σαν ένα είδος κινηματογραφικού backstage όλων των χρόνων της κινηματογραφικής του σταδιοδρομίας.