Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν
Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζέιμς Μπαντζ Ντέιλ
Διάρκεια: 101′
Αξιολόγηση: ****
O Στιβ ΜακΚουίν, έχοντας και πάλι για πρώτο βιολί τον εκπληκτικό Μάικλ Φασμπέντερ, αποδεικνύει πως δεν πρόκειται για διάττοντα αστέρα. Μινιμαλιστικές εικόνες, ελλειπτική δομή, σιωπή εκεί που αρμόζει, αναλυτική φλυαρία όπου είναι αναγκαίο. Προσέξτε τη σκηνή του ραντεβού στο εστιατόριο, πώς αλληλεπιδρά η καθωσπρέπει φορτική περιποίηση του σερβιτόρου με την αμηχανία και την υποδόρια έλλειψη νοήματος και προοπτικής. Ο Γκοντάρ διατεινόταν πως το τράβελινγκ είναι ζήτημα ηθικής στάσης, στην περίπτωσή μας είναι σίγουρα εργαλείο ψυχαναλυτικής ανατομίας στη σκηνή του ψυχρού, οργισμένου και ανήσυχου βραδινού τζόκινγκ.
Η εποχή μας έχει αγκαλιάσει το κενό, έχει αποχαρακτηρίσει μέχρι και την αποξένωση. Τίποτα το σπαρακτικό πλέον στην ανθρώπινη μοναξιά. Το σεξ σε όλες τις δυνατές μορφές του ως ανεπιτυχές υποκατάστατο του εσωτερικού πόνου, ένα πρόχειρο μπάλωμα του κενού, το μόνο που έχει μείνει ως επιλογή. Τι ζητάει ο πολιτισμός μας από το αρσενικό, πότε αυτό επιτελεί πια τον ρόλο του; Το ζητούμενο υπήρξε ανέκαθεν να «γαμάει» κυριολεκτικά και ιδίως μεταφορικά. Τώρα τι πρέπει να κάνει άραγε, τώρα που κι αυτή η τάση έφτασε στο «μετά» της;
Η διαδοχή των κοντινών πλάνων όταν η Κάρεϊ Μάλιγκαν τραγουδά την καταπληκτική διασκευή του «New York, New York» μας τα έχει ήδη πει όλα. Ο ψευτο-θριαμβευτικός τόνος του τραγουδιού με την κλασική ψευδαίσθηση νίκης που γνωρίζαμε, πάει περίπατο. Σαν σπαρακτική και χαμηλόφωνη κραυγή μίας παραδοχής ήττας και αποτυχίας. «If I can make it there, I can make it anywhere». Όχι πια, τα όνειρα θρυμματίστηκαν, I can make it nowhere. Μία γενναία και διεισδυτική σπουδή στην ανθρώπινη ψυχο/απο-σύνθεση.
Γιώργος Παπαδημητρίου