Συνέντευξη με τον Μάριο Αθανασίου
Ο ταλαντούχος ηθοποιός Μάριος Αθανασίου που αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί μαζί με την Μαριάννα Τουμασάτου στην κωμωδία Ένα εξοχικό παρακαλώ του Γιώργου Φειδά σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου μίλησε στο φιλμ νουάρ και τη Δελίνα Βασιλειάδη.
Δελίνα Βασιλειάδη: Καλησπέρα σας κ. Αθανασίου. Ένα εξοχικό παρακαλώ. Μιλήστε μας για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε.
Μάριος Αθανασίου: Καλησπέρα. Η υπόθεση της παράστασης είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται στα πρόθυρα του χωρισμού. Βρισκόμαστε στο τελευταίο Σαββατοκύριακο κοινού βίου -τη Δευτέρα χωρίζουν, παίρνουν διαζύγιο- και πηγαίνουν στο εξοχικό τους για να δουν το σπίτι, για να ξαναζήσουν κάποιες αναμνήσεις τους. Πηγαίνουν ξεχωριστά, φυσικά. Ο καθένας μόνος του. Εκεί συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα, κάποιες αναποδιές και πολλές εκπλήξεις. Όλα αυτά οδηγούν το ζευγάρι στο να αναθεωρήσει κάποια πράγματα και να έχουμε ένα καλό τέλος. Αυτή είναι η ιστορία.
Δ.Β.: Πρόκειται δηλαδή για μια ιστορία με happy end, όπως μας έχει συνηθίσει και ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος.
Μ.Α.: Ναι, ακριβώς. Νομίζω, γενικά, πως οι περισσότερες ιστορίες στηρίζονται σε happy end. Σε όλη τη ζωή. Αυτό θέλουμε να βλέπουμε, αυτό θέλουμε να ακούμε.
Δ.Β.: Και αυτό θέλουμε να ζούμε;
Μ.Α.: Από εκεί ξεκινά. Απ’ τη δυσκολία που έχουμε στη ζωή μας να μη μπορούμε να καθορίσουμε το «Καλό τέλος».
Δ.Β.: Πώς θα συσχετίζατε αυτό, τη δυσκολία να καθορίσουμε το καλό τέλος στις ιστορίες της ζωής μας, με το γιατί να έρθει κάποιος να δει αυτή την παράσταση;
Μ.Α.: Το κοινό θα έρθει να δει την παράσταση άμα θέλει να περάσει δυο ώρες ευχάριστες, θα δει μια ωραία ιστορία, θα γελάσει –η παράσταση είναι κωμωδία, φάρσα. Είναι ένα έργο με αξιόλογους συντελεστές, με πολύ καλούς ηθοποιούς… φυσικά δε μιλάω για εμένα, μιλώ για τους υπόλοιπους συναδέλφους…
Δ.Β.: Εσείς, βεβαίως από σεμνότητα, δε μπορείτε να μιλήσετε για τον εαυτό σας. Εγώ, όμως, μπορώ να καταθέσω την άποψή μου πως είστε ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ιδιαίτερα ταλαντούχος.
Μ.Α.: (γελώντας) Έλεγα ότι το κοινό θα έρθει να δει το έργο για να περάσει δυο ευχάριστες, ξέγνοιαστες ώρες παρακολουθώντας μια ωραία ιστοριούλα, έναν ωραίο μύθο. Αυτός είναι ο λόγος.
Δ.Β.: Πόσον καιρό θα είστε στη Θεσσαλονίκη;
Μ.Α.: Θα παίξουμε τρεις εβδομάδες, δηλαδή αυτή που διανύουμε τώρα και άλλες δύο. Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Παίζουμε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Τα Σαββατοκύριακα οι παραστάσεις είναι διπλές. Δε νομίζω πως είναι αρκετό. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να μείνουμε παραπάνω. Είναι πολύ ωραίες οι συνθήκες και μου αρέσει η πόλη, αλλά, τέλος πάντως. Αυτή είναι η κατάσταση, αυτό είναι το χρονικό διάστημα, αυτό θα ζήσουμε.
Δ.Β.: Μετά απ’ το Ένα εξοχικό παρακαλώ τι ετοιμάζετε; Ποια είναι τα σχέδιά σας;
Μ.Α.: Όταν κλείσει αυτός ο κύκλος με το συγκεκριμένο έργο -όπου αυτό θα γίνει με μια πανελλήνια καλοκαιρινή περιοδεία- και όταν τελειώσει και η σειρά, που κατά πάσα πιθανότητα θα τελειώσει και αυτή το καλοκαίρι…
Δ.Β.: Να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο πως μιλάτε για τη σειρά Οι συμμαθητές στην οποία πρωταγωνιστείτε.
Μ.Α.: Ναι μιλώ για τη σειρά Οι συμμαθητές, η οποία στάθηκε και η αφορμή για την παράσταση Ένα εξοχικό παρακαλώ. Οι περισσότεροι συντελεστές της παράστασης είμαστε καθημερινά εκεί (στα γυρίσματα της σειράς). Ο σεναριογράφος της σειράς είναι ο συγγραφέας του έργου μας, ενώ ο σκηνοθέτης της σειράς είναι ο σκηνοθέτης του έργου.
Δ.Β.: Πολύ πρακτικό αυτό.
Μ.Α.: Πιο πολύ αναγκαίο ήτανε. Είμαστε όλοι μαζί κάθε μέρα τόσες ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ -για την ακρίβεια θα θέλαμε να είμαστε όλοι μαζί πολύ περισσότερο- οπότε, από τη στιγμή που καταλάβαμε ότι ταιριάζουμε, ήταν λογικό να προκύψει μια τέτοια συνεργασία. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε και έναν κοινό δρόμο στο θέατρο. Και αυτό έγινε. Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε στα μελλοντικά σχέδια μόλις ολοκληρωθούν αυτοί οι δυο κύκλοι –το θεατρικό έργο και η σειρά. Ακόμα δε γνωρίζω ακριβώς ποια θα είναι τα επόμενα βήματά μου.
Δ.Β.: Δεν ξέρετε ή δε μπορείτε ακόμα να μας πείτε;
Μ.Α.: Τα σχέδια αυτά είναι σε πρώιμο στάδιο ακόμα, οπότε… επιφυλάσσομαι.
Δ.Β.: Κάτι τελευταίο. Η φιλοσοφία σας. Τι θα θέλατε να πείτε στον κόσμο που σας παρακολουθεί στην τηλεόραση και έρχεται να σας δει και στο θέατρο;
Μ.Α.: Αυτό που θα ήθελα να πω είναι άσχετο με τα έργα που κάνουμε. Είναι να μπορέσει ο κόσμος να αντισταθεί στην τρομοκρατία και την τρομολαγνεία που εισπράττει τόσα χρόνια, ειδικά την τελευταία περίοδο
Δ.Β.: Από;
Μ.Α.: Από παντού. Είναι κατά τη γνώμη μου ένα δεύτερο ή ένα τρίτο επίπεδο. Δηλαδή μας βομβαρδίζουν όλη την ημέρα από δεινόσαυρους που θα έρθουν να μας φάνε, μέχρι κομήτες που θα χτυπήσουν την Ελλάδα και θα την εξαφανίσουν. Έτσι συρρικνώνεται η ψυχή μας, η θέλησή μας, η δύναμή μας. Νομίζουμε πως δε θα έχουμε λεφτά όχι μόνο για την επόμενη μέρα αλλά για όλη την υπόλοιπη ζωή μας, πως θα πεθάνουμε όλοι, πως θα αρχίσουμε να τρώμε ο ένας τον άλλον ζωντανοί. Δε συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και δεν πρόκειται να συμβούνε. Επειδή στο βωμό των συμφερόντων θυσιάζονται όλα -ουσιαστικά από εκεί ξεκινάνε όλα- αυτός που τελικά θα ζημιωθεί είναι ο άνθρωπος. Εμείς. Νομίζω ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι αυτό. Να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις αξίες μας και τις αρχές μας. Να μπορέσουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας –επειδή μπορούμε- και με λιγότερα λεφτά. Να μπορέσουμε να ζήσουμε και με ελάχιστα λεφτά. Να κάνουμε άλλα πράγματα. Μπορούμε να γίνουμε ευφάνταστοι, μπορούμε να γίνουμε δημιουργικοί. Γιατί έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο ο Έλληνας –εγώ δεν είμαι εθνικιστής-, αλλά ο άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι την έχουν αυτή τη δύναμη. Απλά δεν το εξασκούμε.
Δ.Β.: Αντίσταση στην τρομολαγνεία, λοιπόν. Αυτό είναι το μήνυμά σας.
Μ.Α.: Ναι. Αυτό θα ήθελα.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Σας εύχομαι καλή συνέχεια σε όλα.
Μ.Α.: Κι εγώ ευχαριστώ.
Δελίνα Βασιλειάδη