Δελίνα Βασιλειάδη: Είστε πολυβραβευμένη ηθοποιός από τις πιο ταλαντούχες της γενιάς σας. Παίζετε, σκηνοθετείτε, ασχολείστε και με τα κοινά. Μιλήστε μας για εσάς.
Μάνια Παπαδημητρίου: Τι να πω για εμένα. Δεν ξέρω. Προσπαθώ πάντα να κάνω μόνο ό,τι πιστεύω βαθειά. Και αυτό έχει ένα κόστος ηθικό και υλικό. Αλλά έχει και μια ανταμοιβή που είναι η καταξίωση στη συνείδηση των θεατών.
Δ.Β.: Κραυγή. Το θεατρικό έργο του Τ. Ουίλλιαμς που απολαύαμε λίγες μέρες πριν στη Θεσσαλονίκη στο BlackBox. Μιλήστε μας για το έργο και την παράσταση.
Μ.Π.: Καταρχήν να μιλήσω για τον υπέροχο χώρο που παίξαμε, το BlackBox.
Ήταν τόσο φιλόξενος και ζεστός που νομίζω ότι βοήθησε πολύ την παράστασή μας. Δουλέψαμε δυο σαιζόν στην Αθήνα με τον Αλέκο Συσσοβίτη σ’ αυτό το έργο σε σκηνοθεσία τη Έλλης Παπακωνσταντίνου. Και μπορώ πια να πω πως ήταν μια από τις πιο ωραίες συνεργασίες που είχα πότε.
Η παράστασή μας κάθε μέρα έβαζε κι ένα πιο δύσκολο στοίχημα και τις περισσότερες φορές το κέρδιζε.
Είναι ένα πολύ απαιτητικό έργο καθώς οι ηθοποιοί πρέπει κάθε βράδυ να στηρίζουν με τη θεατρικότητα και τις συγκεκριμένες αναφορές τους λόγια που, μπορεί να φανούν ακαταλαβίστικα αλλιώς.
Για μας κάθε βράδυ ήταν μια ξεχωριστή περιπέτεια δράσης και συναισθήματος και, όταν η χημεία και με το κοινό ήταν καλή. γινόταν μαγικό.
Στη Θεσσαλονίκη αυτό μας πέτυχε μέσα στο BlackBox κι ένιωσα πολύ όμορφα.
Δ.Β.: Θέατρο. Έχετε ερμηνεύσει πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους. Εκτός από ηθοποιός είστε και σκηνοθέτις. Έχετε βραβευθεί για το Γάλα με το βραβείο Κοτοπούλη. Μιλήστε μας για τη ζωή σας στο θέατρο.
Μ.Π.: Η ζωή μέσα στο θέατρο είναι γεμάτη αντιφατικά συναισθήματα. Μεγάλες χαρές, ενθουσιασμός και άλλοτε τρομερές απογοητεύσεις. Όμως όποιος την έχει γνωρίσει αυτή τη ζωή δύσκολα την αφήνει, γιατί η γεύση της σκηνής είναι ένα είδος μαγείας που σε πλανεύει και σε κάνει για πάντα δικό της, αν την έχεις γευτεί έστω και μια φορά ολοκληρωτικά.
Δ.Β.: Έχετε δουλέψει πολύ και στον Κινηματογράφο. Και έχετε βραβευθεί κιόλας για την ερμηνεία σας στο Θα το μετανιώσεις της Κ. Ευαγγελάκου. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας στο χώρο.
Μ.Π.: Είμαι κυρίως θεατρική ηθοποιός, όμως είχα την ευκαιρία να δουλέψω αρκετά και στον κινηματογράφο.
Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί βασιλιάς δεν είναι ο ηθοποιός, αλλά ο σκηνοθέτης και το μοντάζ. Όλα φαίνονται μετά.
Η περιπέτεια που για εμένα ήταν συγκλονιστική ήταν το ταξίδι στα Βαλκάνια στην ταινία “Το βλέμμα του Οδυσσέα “του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αυτό ήταν πραγματικά ένα σχολείο ζωής.
Είδαμε εκεί το 1994 αυτά που τώρα ζούμε στην Ελλάδα. Την πτωχοποίηση και την εξαθλίωση των χωρών και των ανθρώπων.
Δ.Β.: Το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα.
Μ.Π.: Μεγάλη ερώτηση που δεν έχει καθόλου εύκολη απάντηση.
Το θέατρο δεν πέθανε πότε και δεν θα πεθάνει, γιατί μπορείς να το κάνεις και χωρίς καθόλου χρήματα. Όμως ακολουθεί και θα ακολουθήσει την τύχη της χώρας και του ξεπουλήματός της και αυτό, όπως όλα τα πράγματα.
Εμείς θα μείνουμε να το υπηρετούμε όσο ζούμε και έχουμε την υγεία μας, γιατί αυτό μάθαμε να κάνουμε και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο.
Είτε στα μέγαρα και στα σαλόνια, είτε στις αίθουσες φτωχικών μικρών θεάτρων, στα μπαρ ,στις ταβέρνες και στο δρόμο, θα κάνουμε θέατρο…
Παντού μπορείς να φτιάξεις μια στιγμή μαγείας που ο άλλος δεν θα ξεχάσει ποτέ. Αρκεί να έχεις ένα καλό κείμενο και καλούς ηθοποιούς.
Χρειάζεται μόνο ένα τραπέζι για σκηνή κι ένα φως πάνω στον άνθρωπο και να το, το θεατράκι στήθηκε….
Δ.Β.: Σκέψεις και σχέδια για το μέλλον.
Μ.Π.: Θα φέρουμε στη Θεσσαλονίκη στο Αυλαία την παράσταση “Αδαμαντία” του Παναγιώτη Μέντη που κάναμε με το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Θα παίξουμε στις 13, 14 και 15 Ιανουαρίου.
Μετά στις 23 και 24 Ιανουαρίου θα ξανάρθουμε με τον Αλέκο στο BlackBox για την “Κραυγή”.
Και στις 9 Ιανουαρίου θα παίξουμε την «Κραυγή» στις Σέρρες.
Τις άλλες μέρες παίζω στην Αθήνα το μονόλογο της Σιμόν ντε Μπoβουάρ “Monologue “στο θέατρο της οδού Κεφαλληνιάς.
Παράλληλα παίζουμε με τον Άρη Γραικούση σε ad hoc παραστάσεις το “Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία” που είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση σε δικά μου κείμενα.
Σχέδια δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε μακρόπνοα, γιατί μπορούμε να ονειρευτούμε μόνο ότι μπορούμε να πληρώσουμε από την τσέπη μας.
Τα μεγάλα σχέδια δεν μας εμπεριέχουν ακόμα.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει αυτό.
Έχω κάνει πρόταση στο Φεστιβάλ Αθηνών για το καλοκαίρι. Αν περάσει θα έχω να σας πω για σχέδιο πιο μεγάλο. Αν όχι θα συνεχίσω με τα μικρά.
Ευτυχώς έχω καταφέρει να αποκτήσω ένα κοινό που με ακολουθεί σε όλες τις παραστάσεις που κάνω, όσο μικρά και άσημα κι αν είναι τα θέατρα. Φαίνεται πως αισθάνονται ότι κοντά μας θα βρουν κάτι που δε θα τους προδώσει.
Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, πολλές φορές μένουμε μετά και κουβεντιάζουμε με τους θεατές. Μοιάζουν πολύ να έχουν την ανάγκη να εκφράσουν απορίες, αισθήματα ή προβληματισμούς σε σχέση με το έργο που είδαν ή το θέατρο γενικότερα.
Οι άνθρωποι νιώθουν πως το θέατρο μπορεί να μιλήσει καλύτερα για τη ζωή μας από ότι οι ειδήσεις και οι εξαγγελίες των πολιτικών. Γι’ αυτό και χάρηκαν όταν έπαψα να ασχολούμαι τόσο με τα πολιτικά και ξαναγύρισα στη σκηνή.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ εκεί μέσα βρίσκω καλύτερα τον εαυτό μου.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα.
Δελίνα Βασιλειάδη