Κυριακή πρωί, όχι πολύ νωρίς, κέντρο Θεσσαλονίκης… με λίγο από θάλασσα! Εφοδιασμένη με πάσης φύσεως αναγνώσματα προς βρώσην και ψάχνοντας που να πιω τον μοναχικό μου κυριακάτικο καφέ, τριγυρνώ στους δρόμους λίγο σαν αλλοπαρμένη. Το βλέμμα μου πέφτει σ’ ένα μαυροπίνακα στην είσοδο ενός καφέ -«Το κοκτέιλ της εβδομάδας: Singapore Sling» με χρωματιστές κιμωλίες… χαμογελώ λίγο πονηρά σαν να πρόκειται για κάποιο θεϊκό σημάδι.
Ο χώρος έχει διευθετηθεί και είμαι ήδη αποφασισμένη να μην αφιερώσω στον καφέ μου το χρόνο που δικαιούται λόγω της ημέρας. Πάνε πέντε ή έξι χρόνια από το απόγευμα εκείνο στα Γιάννενα, όταν το εξώφυλλο της ταινίας εμφανίστηκε μπροστά μου στο ράφι ενός βίντεο κλαμπ, και ακολούθησε η εμπειρία θέασής της. Ωστόσο, παρ’ότι κατά τον προσφιλή μου περίγυρο είμαι «γερό ποτήρι», το εν λόγω αλκοολούχο ρόφημα δεν έτυχε να το γνωρίζω -και κατά συνέπεια ουδέποτε είχε συνευρεθεί με τον ουρανίσκο μου κι ακόμα η γεύση του μου είναι άγνωστη. Όμως ήγγικεν η ώρα… και με το πέρας τριών τετάρτων αυτής η συνεύρεση είναι πλέον γεγονός!
Τώρα θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς που μπεκρόπινες πρωί – πρωί! Είναι περίεργος, φίλοι μου, ο τρόπος που ο νους μας λειτουργεί. Είναι σαν να συνάντησα τυχαία ένα φίλο και κάτσαμε παρέα να τα π(ι)ούμε. Γιατί, αν μου επιτρέπεται, σε τελική ανάλυση αυτό είναι καλλιτέχνης και αυτό είναι τέχνη. Να έχει μπει το έργο υποσυνείδητα μέσα σου σε τέτοιο βάθος και με αξιοθαύμαστη απ’την πλευρά του διακριτικότητα και λεπτότητα -παρ’ όλο που ξεδιάντροπα σε προκαλεί με τρόπο νοσηρά ελκυστικό- και να ξεπηδά εδώ και εκεί μες στη ζωή και στο μυαλό σου χωρίς καν να σε ρωτήσει, ενώ αλλοπαρμένη τριγυρνάς στους δρόμους. Να σε κάνει να χαμογελάς λίγο πονηρά, που κανείς άλλος δεν γνωρίζει για τη μυστική αυτή συνάντηση που συντελείται μέσα σου, χωρίς κανείς να γνωρίζει ότι είσαι κι εσύ μέλος μιας άυλης “γλυκιάς συμμορίας”… Πίνω το ποτό μου, βάζω στην τσάντα το στυλό μου, σβήνω το τσιγάρο μου και ευχαριστώ τον Νίκο που δε μ’ άφησε μόνη μου Κυριακάτικα!
Μαριλένα Παπαγεωργίου