[wp_ad_camp_1]
Σκιές και σιωπή
“To kill a mockingbird”
Βαθμολογία: 4,5/5
Δραματική ταινία, αμερικανικής παραγωγής 1962
Σκηνοθεσία: Robert Mulligan
Πρωταγωνιστούν: Gregory Peck, Robert Duvall, Mary Badham, Phillip Alford κ.α.
Υπόθεση: Εικόνες από την παιδική ηλικία δύο ορφανών από μητέρα παιδιών στην Αμερική του Νότου και κυρίως την περίοδο που ο δικηγόρος πατέρας τους καλείται να υπερασπιστεί έναν νέγρο, ο οποίος κατηγορείται ότι κακοποίησε την κόρη ενός λευκού.
[wp_ad_camp_1]
Βασισμένη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ (1961) ομότιτλο βιβλίο της Harper Lee, η ταινία αποτελεί σπουδή στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, ιδιαίτερα όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρότητα κάθε είδους των ενηλίκων. Ταυτόχρονα αποτελεί εξαιρετικό υπόδειγμα διδαχής του σωστού τρόπου ανατροφής των παιδιών, καθότι το κενό της απώλειας της μητέρας τους σε πολύ μικρή ηλικία «αναπληρώνεται» από την παρουσία ενός πατέρα τόσο δίκαιου, κοινωνικά συνειδητοποιημένου και συνάμα γενναίου. Ενός πατέρα που δέχεται το τίμημα να υπερασπιστεί έναν νέγρο έχοντας επίγνωση ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με το ρατσισμό των κατοίκων και τις τραγικές συνέπειες που αυτός θα επιφέρει στην οικογένεια του ειδικότερα και στην κοινωνία γενικότερα. Τη διάκριση όχι μόνο στο χρώμα και δη ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, αλλά και στη διαφορετικότητα κάποιων ανθρώπων λόγω πνευματικής αστάθειας. O πρωτότυπος τίτλος της ταινίας “(είναι αμαρτία) να σκοτώνεις ένα κοτσύφι”, όπου το κοτσύφι αποτελεί παραβολή του άκακου και αθώου πτηνού αντικατοπτρίζει το βαθύτερο νόημα της καταδίκης της αθωότητας.
Ο Gregory Peck δικαίως κέρδισε το Όσκαρ α΄ανδρικού ρόλου ερμηνεύοντας το δικηγόρο Atticus Finch, κερδίζοντας όχι μόνο το σεβασμό των μαύρων θεατών του δικαστηρίου, αλλά και ασυνείδητα την κατοχύρωση του ως ήρωα στα μάτια των παιδιών του. Μνημειώδης η σκηνή που αποχωρεί από το δικαστήριο κ ο ένας μετά τον άλλον σηκώνονται όρθιοι βγάζοντας το καπέλο ως ένδειξη σεβασμού, παρακινώντας και τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο. Η ταινία επίσης κέρδισε επιπλέον δύο από τα συνολικά οκτώ Όσκαρ για τα οποία ήταν προτεινόμενη, αυτά του διασκευασμένου σεναρίου και της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Παράλληλα σήμανε το καλλιτεχνικό ντεμπούτο των Robert Duvall, William Windom και Alice Ghostley.
[wp_ad_camp_1]
Αν πάντως, θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για τη μεγαλύτερη διαχρονικά αρετή της ταινίας και του βιβλίου, πέρα από τον ίδιο το ρατσισμό αλλά και τις ευρύτερες προκαταλήψεις της γειτονιάς για «παιδιά ενός κατώτερου Θεού» θα λέγαμε ότι έγκειται σε ένα από τα ουσιαστικότερα αποφθέγματα της ταινίας, όπως εκφράζεται δια στόματος Gregory Peck – Atticus Finch “Δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις κάποιον μέχρι να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά, να ανέβεις και να περπατήσεις πάνω στο δικό του δέρμα”. Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα επικοινωνίας το οποίο διαιωνίζεται μέχρι σήμερα, η ρηχή και εύκολη κρίση μας φανερά αποστασιοποιημένη από το αληθινό πρόβλημα που κάθε συνάνθρωπος μας μπορεί να αντιμετωπίζει.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ
[wp_ad_camp_1]