Την εξαιρετική, ατμοσφαιρική και βαθιά ανθρώπινη παράσταση Σπασμένο Γυαλί του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη προτείνει στους θεατρόφιλους, και όχι μόνο, το Θέατρο Αριστοτέλειον. 1938. Γερμανία. Νύχτα των Κρυστάλλων. Οι Ναζί με μανία καταστρέφουν τα μαγαζιά των Εβραίων, σπάνε τις βιτρίνες τους και τους υποχρεώνουν σε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις. Την ίδια στιγμή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, η Σύλβια Γκέλμπεργκ διαβάζει σχεδόν εμμονικά στις εφημερίδες τα γεγονότα αυτά. Ξαφνικά, ένα ζεστό βράδυ του Νοεμβρίου, ενώ ετοιμαζόταν να πάει με τον σύζυγό της μετά από το γεύμα τους στον κινηματογράφο, παραλύει από τη μέση και κάτω, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως παθολογική αιτία για αυτό. Η οικογένειά της, ο σύζυγός της, Φίλιπ, και η αδερφή της, Χάριετ, απευθύνονται ανήσυχοι στον γιατρό Χάρυ Χάιμαν –όλοι τους Εβραίοι- προκειμένου να βρεθεί μια λύση και η Σύλβια να περπατήσει ξανά. Ο γιατρός, παλιός γνωστός της Σύλβια, ίσως και λίγο γοητευμένος από αυτήν την υπέροχη και πανέμορφη γυναίκα, αποδέχεται την πρόκληση και αρχίζει έναν αγώνα ενάντια στην παράλυση με μοναδικά όπλα του τον λόγο, την τρυφερότητα, την αγάπη και το ειλικρινές ενδιαφέρον ενός ανθρώπου για κάποιον άλλον άνθρωπο. Ο Δρ Χάιμαν από πολύ νωρίς έχει αντιληφθεί αυτό που όλοι γνωρίζουν βαθιά μέσα τους, αλλά κανείς δεν ομολογεί ούτε στον εαυτό του, ούτε, βεβαίως, στους υπόλοιπους. Πως η αιτία της παράλυσης της Σύλβια βρίσκεται κάπου μέσα στην ψυχή της, στην καρδιά της. Είναι ένα τραύμα. Μια θλίψη θαμμένη κάπου πολύ βαθιά. Ένας φόβος, ίσως… Και τη φθείρει. Την αδρανοποιεί ψυχικά και τελικά και σωματικά. Και αυτήν ακριβώς την αιτία θα προσπαθήσει ο γιατρός να ανακαλύψει μέσω της ψυχανάλυσης και του διαλόγου, προκειμένου να απελευθερώσει την ασθενή του από τα δεσμά της και να τη σηκώσει ξανά από το αναπηρικό αμαξίδιο όπου τώρα βρίσκεται καθηλωμένη.
Πολλά και αμείλικτα τα ερωτήματα που θέτει το βραβευμένο με Olivier Award έργο του μεγάλου αυτού δραματουργού, Άρθουρ Μίλλερ, ο οποίος με δεξιοτεχνία μοναδική ψυχαναλύει με όχημα έναν γάμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και την επίδραση που έχουν επάνω στον καθένα μας οι «άλλοι», εκείνοι που αδιάκοπα μας παρακολουθούν. Και μας κρίνουν. Ο κύκλος μας. Το κοινωνικό μας περιβάλλον. Οι συγγενείς που μας λατρεύουν, οι συνάδελφοι στη δουλειά, οι εργοδότες, οι γείτονες, οι φίλοι… Όλοι εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, ποιο είναι το καλό μας. Και πολλές φορές μας το επιβάλλουν με τον σωστό και καλά μελετημένο τρόπο τους. Και, δυστυχώς, πάντα ξέρουν ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να επιβληθούν. Στο Σπασμένο γυαλί ο συγγραφέας κατορθώνει να μας φέρει όλους εμάς αντιμέτωπους με τις πιο μεγάλες αλήθειες, που ούτε οι ίδιοι τολμούμε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας. Επειδή, αν το κάνουμε, θα πρέπει μετά να δράσουμε ανάλογα και τότε… Αμέτρητα τα ερωτήματα που στροβιλίζονται στο μυαλό μας. Οι άγνωστε συνέπειες μιας «αντισυμβατικής» συμπεριφοράς μας τρομάζουν. Πόσα τρομερά πράγματα θα (μου) συμβούν, άραγε, αν εγώ…; Πόσο θα διαταραχθούν οι καλώς καμωμένες ισορροπίες, που κόπιασα τόσο πολύ να δημιουργήσω; Τι θα πουν οι φίλοι μου; Και η ρουτίνα; Η καθημερινότητά μου; Και μετά; Ποιο άγνωστο μέλλον μου επιφυλάσσει η ζωή, αν εγώ τολμήσω να μιλήσω ειλικρινά και να εκφράσω όλα εκέινα που κρύβω μέσα μου; Ο Μίλλερ, ουσιαστικά, φέρνει στην επιφάνεια όλα μας τα μυστικά και φωτίζει τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας. Ανοίγει τα παράθυρα για να μπει καθαρός αέρας, η αλήθεια, και να παρασύρει όλα τα σάπια, όλα τα «όμορφα» και αναγκαία (για ποιον λόγο άραγε;) ψέματα με τα οποία τρεφόμαστε χρόνια ολάκερα. Μόλις, όμως, αυτά τα παράθυρα ανοίξουν, είναι αδύνατον να ξανακλείσουν πια. Και τότε οι συνέπειες είναι συγκλονιστικές. Όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να πει την αλήθεια πρώτα στον ίδιο τον εαυτό του, σχετικά με το ποιος είναι, τι επιθυμεί από τη ζωή του, πού θέλει να πάει και με ποιον συνοδοιπόρο… τότε και μόνο τότε παύει να είναι έρμαιο των άλλων, των καταστάσεων, των φόβων και των αδυναμιών του, και μετουσιώνεται σε αυτό που πραγματικά είναι. Σε αυτό που από την αρχή ήταν. Σε αυτό που ο καθένας μας είναι «προορισμένος» να γίνει. Ένας ολοκληρωμένος, δυνατός, υπέροχος άνθρωπος, ικανός για το οτιδήποτε.
Εξαιρετικές όλες οι ερμηνείες του έργου, χωρίς καμία εξαίρεση. Πάρα πολύ καλές και εκφραστικότατες οι Βάσω Γουλιελμάκη (Μάργκαρετ) και Ελίνα Μάλαμα (Χάριετ),ενώ ο Χάρης Σώζος στον πολύ δύσκολο ρόλο του Φίλιπ, συζύγου της Σύλβια, ήταν καταπληκτικός. Απέδωσε όλα τα συναισθήματα και τις διακυμάνσεις του χαρακτήρα με μεγάλη ευαισθησία και γενναιότητα. Συγκλονιστικές οι ερμηνείες του Γιάννη Βούρου (Δρ Χάιμαν) και της Παναγιώτας Βλαντή (Σύλβια).
Μια εξαιρετική παράσταση η οποία θίγει θέματα που μας αφορούν όλους. Και κανείς δεν πρέπει να χάσει.
Δελίνα Βασιλειάδη