University Studio Press, 271 σελίδες.
Ο τίτλος είναι μακρύς και περιγραφικός. Το περιεχόμενο είναι το αντικείμενο διδακτορικής διατριβής που εκπονήθηκε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ. Ο νεολογισμός Still Carre είναι συγκερασμός φωτογραφικού στιγμιότυπου (still photography) και κινηματογραφικού παγώματος της εικόνας (stop carre) και θέλει να αποδώσει το δραματουργικό πέρασμα στατικών εικόνων μέσα στο φιλμικό σώμα.
Δεν υπάρχει στο βιβλίο κάποιο βιογραφικό σημείωμα της κας Βαρμάζη όπου να φαίνεται και πότε εκπονήθηκε αυτή η διατριβή (το 2003 ίσως). Από όσα κατάφερα να ψαρέψω από το διαδίκτυο, είναι απόφοιτος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, συνέχισε στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης και μετά έκανε το ντοκτορά στο Καποδιστριακό. Πέρασε από τη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ (2009) και σήμερα εργάζεται ως διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Μπαχτσέ-σεχίρ στην Πόλη.
Στο θεωρητικό πλαίσιο του πρώτου κεφαλαίου μάς λέει ότι από φωτογραφικής πλευράς στηρίζεται στα κείμενα του Ρολάν Μπαρτ και της Λίντα Σέγκερ. Ενώ για την κινηματογραφική χρήση των εικόνων στο μοντάζ της ταινίας, πατά επάνω στη νεο-φορμαλιστική σχολή του Γουισκόνσιν, στους Ρούντολφ Αρνχάιμ και Χέρμπερτ Ζετλ.
Η ανάλυσή της επικεντρώνεται σε εννιά ταινίες μυθοπλασίας, διαφορετικών τόπων (Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυστραλία), κινηματογραφικών ειδών και εποχών. Τα Blow Up (1967) και The Watcher (2000) είναι αστυνομικά θρίλερ στα προάστια του Λονδίνου και του Σικάγου αντίστοιχα, που απέχουν όμως παρασάγγες. Ο Σκοτεινός Θάλαμος (One Hour Photo, 2002) είναι ψυχολογικό θρίλερ αλλά δεν συγγενεύει διόλου με το γιαπωνέζικο ετεροθαλές Φίδι του Ιούνη (2002) του ακραία ερωτικού Τσουκαμότο. Ο Άθικτος (Intacto, 2001) ψάχνει τη μεταφυσική του στα Κανάρια Νησιά ενώ το Memento (2000) του Αυστραλού Νόλαν δε χρειάζεται εξωτισμό για να είναι κλειστοφοβικό ανεστραμμένο νουάρ. Η κοινωνική ψυχολογία φέρνει κοντά τον Παπατάκη (Η Φωτογραφία, 1987) και την Μουρχάουζ (Με τα μάτια του έρωτα / Proof, 1991) αλλά ο Έλληνας γείτονας δίνει πολιτική διάσταση και η Αυστραλέζα ανοίγει τα μάτια της ψυχής.
Η Αμελί (2001) του Ζενέ είναι κόμικ ρομαντικό ηθογραφικό μουσικοχορευτικό κωμειδύλλιο, τελείως αλλού. Έτσι όμως δίνεται η δυνατότητα στην Ελένη Βαρμάζη να μελετήσει διαφορετικές οπτικές και τεχνικές υλοποιήσεις του θέματός της. Τα συμπεράσματά της δεν αφορούν μόνο μελετητές, αλλά και σινεφίλ. Κι έτσι μπορούμε να παραβλέψουμε τις όποιες τυπογραφικές ατέλειες.
Κώστας Καρδερίνης