ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ
Ψυχολόγος, ηθοποιός, πρωταγωνίστρια στην παράσταση Η πράσινη γάτα της Elise Wilk που σκηνοθετεί ο Γιάννης Παρασκευόπουλος. Η νεαρή και ιδιαίτερα ταλαντούχα ηθοποιός Μαρία Χριστοφίδου απάντησε στις ερωτήσεις του φιλμ νουάρ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καλημέρα σας. Αν και με την ιδιότητα της ψυχολόγου θα έχετε συνηθίσει μάλλον να ακούτε παρά να μιλάτε, θα θέλαμε να μας μιλήσετε λίγο για σας.
ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ: Καλημέρα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Πριν μια δεκαετία βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, κι από τότε ζω εδώ. Αμέσως μόλις πήρα το πτυχίο μου απ’ το Τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. έγινα δεκτή στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., από την οποία αποφοίτησα το 2015.
[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Έχετε σπουδάσει και υποκριτική και ψυχολογία. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Η καρδιά σας που βρίσκεται;
Μ.Χ.: Οι σπουδές μου στην ψυχολογία, αλλά κυρίως η ενασχόλησή μου μ’ αυτήν και η επαφή μου με διάφορες κοινωνικές ομάδες, διαμόρφωσαν αυτό που είμαι σήμερα, ότι κι αν είναι αυτό. Αυτή η διαλεκτική σχέση νομίζω πως τράβηξε σ’ αυτή την επιστήμη. Η επαφή με τον άλλον, αυτό το πάρε-δώσε, που μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Το θέατρο απ’ την άλλη, έχει κι αυτό το στοιχείο της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης. Θέλει προσοχή όμως, γιατί είναι πολύ εύκολο να ολισθήσεις σε «εγωκεντρικά», «αυτιστικά» μονοπάτια. Θέλει πειθαρχία και στοχοπροσήλωση για να πεις «είμαι εδώ για να επικοινωνήσω κάτι, και μόνο». Σίγουρα η εμπλοκή με το μεν, βοηθάει στο δε και το αντίστροφο. Η ψυχολογία βοηθάει να κατανοήσεις τους ανθρώπους που φέρεις επί σκηνής και τις σχέσεις τους, το θέατρο μπορεί να σου προσφέρει θεραπευτικά εργαλεία. Ωστόσο για να γίνεις ένας καλός ψυχολόγος θέλει χρόνο, κόπο και αφοσίωση. Για να γίνεις ένας καλός ηθοποιός, το ίδιο. Είναι δύο πολύ απαιτητικά πράγματα για κάποιον που ενδιαφέρεται ν’ ασχοληθεί μαζί τους επαγγελματικά.
Η καρδιά μου για την ώρα είναι κάπου στη μέση. Κι αυτό έμαθα πλέον να το αποδέχομαι και να μη με αγχώνει. Πιστεύω πολύ στις διαφορετικές δυνατότητες –και «προσωπικότητες» θα τολμήσω να πω- του ανθρώπου. Στη γνώση, στους ορίζοντες που αυτή ανοίγει, και στο μέλλον. Το πού θα με βρει το τελευταίο… θα δείξει.[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Για την ώρα ο δρόμος σας σας οδήγησε στην Πράσινη Γάτα. Μιλήστε μας για την παράσταση όπου πρωταγωνιστείτε.
Μ.Χ.: Η «Πράσινη Γάτα» της Elise Wilk, είναι ένα έργο που αναφέρεται στην ιστορία έξι εφήβων, η οποία συμβαίνει σε μια μικρή πόλη της Ρουμάνικης επαρχίας. Ένα Σάββατο βράδυ, που αρχικά μοιάζει ένα σαββατόβραδο σαν όλα τ’ άλλα, θα γίνει ένα έγκλημα, που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα. Αυτό το έγκλημα γίνεται η αφορμή να ξετυλιχθεί η πλοκή του έργου, αφορμή να ταξιδέψουμε στον κόσμο αυτών των παιδιών. Έναν κόσμο όπου οι γονείς λείπουν, για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Έτσι τα παιδιά μόνα μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο προσπαθούν να επιβιώσουν. Ή μάλλον ν’ αποδράσουν απ’ αυτόν, με τη βοήθεια κοκτέιλ χαπιών, μαγικών, ποτού, αλλά κυρίως με τη δύναμη της φαντασίας, που είναι ο κοινός τόπος συνάντησης τους και ο καταλύτης για τα γεγονότα του έργου.
Η παράσταση που φτιάξαμε θεωρώ ότι εμπεριέχει μεγάλη «δόση» αλήθειας. Την αλήθεια που παραθέσαμε εμείς ως «πρώην» έφηβοι, την αλήθεια του σκηνοθέτη μας Γιάννη Παρασκευόπουλου ως γονιού, αλλά και των υπολοίπων συντελεστών, την αλήθεια αυτής της ηλικίας όπως την παρατηρούμε γύρω μας σήμερα. Γι’ αυτό και στην Κοζάνη που πρωτοπαίχτηκε η παράσταση, είχε μεγάλη απήχηση στους εφήβους, αλλά και στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς.
Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μέρος αυτής της δουλειάς κι αυτής της ομάδας, και γι’ αυτό ευχαριστώ τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, τον Άλκη, τον Γιάννη, την Ιωάννα, τον Μίλτο και την Χρυσή που παίζουμε μαζί, όλους τους συντελεστές έναν έναν ξεχωριστά, το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που μας έδωσε αυτή την ευκαιρία. Και βέβαια την Ελένη Δημοπούλου, που ήταν η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ, όταν ξεκίνησε το ταξίδι της η «Πράσινη Γάτα».[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Μ.Χ.: Σχέδια δεν έχω. Είμαι ανοιχτή σε ότι καινούριο έρθει. Άλλωστε έτσι απρόσμενα ήρθαν όσα μου συμβαίνουν τώρα.
Τα όνειρά μου είναι να έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια, να υπάρχει υγεία, να φέρω τα παιδιά μου σ’ έναν καλύτερο κόσμο, τον οποίο θα έχω προσπαθήσει κι εγώ να έχω διαμορφώσει. Και ιδανικά να έχω κάποτε τη δυνατότητα να γυρίσω τον κόσμο και να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερα διαφορετικά μέρη, κουλτούρες και ανθρώπους.
Στο θέατρο εύχομαι να έχω την τύχη να ξαναϋπάρξω σε τόσο ωραίες δουλειές, με τόσο ωραίους ανθρώπους, να συνυπάρχουμε και να συνδημιουργούμε, όπως αυτή τη στιγμή.
Δ.Β.: Σας εύχομαι να πραγματοποιηθούν όλα σας τα όμορφα όνειρα. Κάτι τελευταίο. Η φιλοσοφία σας.
Μ.Χ.: Αν μπορώ να το ορίσω ως φιλοσοφία μου αυτό, θα έλεγα ότι πιστεύω στον άνθρωπο και στην ικανότητά του να προάγει το «καλό». Το συλλογικό «καλό». Ίσως αν κέντρο της προσοχής μας είναι ο «Άλλος» και όχι ο εαυτός μας, τα πράγματα γίνουν λίγο καλύτερα.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ και εύχομαι καλή επιτυχία.
Δελίνα Βασιλειάδη
*Οι φωτογραφίες είναι του Αρτέμη Χαραλαμπίδη