ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ
Πρωταγωνιστεί στην παράσταση Τα κόκκινα φανάρια του Αλέκου Γαλανού σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου που ανεβαίνει από το Θέατρο του Άλλοτε στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ και ήδη έχει ανακοινωθεί δεύτερη παράταση λόγω των διαρκών sold out, ενώ, αμέσως μετά, την ερχόμενη Άνοιξη θα ερμηνεύσει ξανά με το μοναδικό της μαγικό ευαίσθητο και δυναμικό ταυτόχρονα τρόπο τη Μαρτύριο στο έργο του Φ.Γ. Λόρκα Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα. Η ταλαντούχα ηθοποιός Τζωρτζίνα Βογιατζόγλου απάντησε στις ερωτήσεις του ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ και της Δελίνας Βασιλειάδη.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καλησπέρα σας. Μιλήστε μας για σας.
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ: Καλησπέρα. Είμαι απόφοιτος της σχολής Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά. Έχω συμμετάσχει στις παραστάσεις “Ιουλιανός ο Παραβάτης” σε σκηνοθεσία Νικήτα Τσακίρογλου, “Τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα δε διαλύονται ποτέ» σε σκηνοθεσία Πέμυς Ζούνη, “Αμάν Αμήν” σε σκηνοθεσία Σταύρου Ξαρχάκου και τα τελευταία πέντε χρόνια συνεργάζομαι με την ομάδα του Θεάτρου του Άλλοτε.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση Τα κόκκινα φανάρια όπου πρωταγωνιστείτε και για το ρόλο σας, αλλά και για το Θέατρο του Άλλοτε. Όπως αναφέρατε, τα τελευταία χρόνια είστε μέλος των παραγωγών του, βασικό θα προσέθετα εγώ. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Τ.Β.: Το έργο αν και γράφτηκε τη δεκαετία του 1960 παραμένει σύγχρονο. Ο Αλέκος Γαλανός μας ξεναγεί στον σκληρό και αδυσώπητο κόσμο του πληρωμένου έρωτα. Η θεματολογία νομίζω ότι δυστυχώς παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ και η σκηνοθέτιδα μας Βάρβαρα Δουμανίδου επέλεξε να αφήσει στην άκρη την σεξιστική, ωραιοποιημένη εικόνα των γυναικών αυτών και να καταδείξει με απόλυτο ρεαλισμό την ωμή ψυχική και σωματική βία που υφίστανται. Στο πρωτότυπο θεατρικό του κείμενο, το οποίο και ανεβάζουμε, ο Γαλανός είχε επιλέξει να μην υπάρχει happy end για τις ηρωίδες του και όπως έχω διαβάσει είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις του σχετικά με την τροποποίηση του σεναρίου όταν αυτό έγινε ταινία από τον Βασίλη Γεωργιάδη. Οι ηρωίδες του έργου, γύρω από τις οποίες εκτυλίσσεται η δράση του, εξακολουθούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν σ´ ένα καλύτερο αύριο, γρήγορα όμως έρχεται η διάψευση όλων αυτών των προσδοκιών. Εγώ υποδύομαι τη Μαίρη μια γυναίκα ντόμπρα, συναισθηματική που αναζητά την αγάπη και την αποδοχή. Στην πορεία του έργου ο θεατής αντιλαμβάνεται πως είναι μια ηρωίδα τραγική καθώς, ενώ αρχικά φαίνεται η τύχη να της χαμόγελα τελικά όλες οι προσπάθειες της να ξεφύγει αποδεικνύονται μάταιες αφού η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη.[wp_ad_camp_1]
Το Θέατρο του Άλλοτε το γνώρισα και το θαύμασα αρχικά ως θεατής του “ΦΟΒΟΥ” και κατόπιν του “ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ“. Η αριστουργηματική γραφή της Μαρίας Ράπτη και η αριστοτεχνική σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου στον “ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ” οφείλω να ομολογήσω πως με συγκλόνισαν. Έτσι τελειώνοντας τις παραστάσεις του ΑΜΑΝ ΑΜΗΝ του Σταύρου Ξαρχάκου στο θέατρο Ακροπόλ έστειλα ένα βιογραφικό στην Βάρβαρα που τότε θα ανέβαζε το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, με επέλεξε για τον ρόλο της Μαρτύριο κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Εδώ θέλω να πω ένα δημόσιο ευχαριστώ στην Βάρβαρα Δουμανίδου για την μέχρι τώρα συνεργασία μας και για όλους τους ρόλους που μου έχει εμπιστευθεί. Είμαι πολύ χαρούμενη για την συνεργασία με το Θέατρο του Άλλοτε, γιατί αποτελείται όχι μόνο από αξιόλογους ηθοποιούς, αλλά και από υπέροχους ανθρώπους και συνεργάτες. Κοινός παρονομαστής όλων η αγάπη μας για το καλό θέατρο. Η κινητήριος δύναμη που μας εμπνέει και μας κινεί όλους και ψυχή της ομάδας η Βάρβαρα Δουμανίδου.
Δ.Β.: Η Ελλάδα της κρίσης και η Τέχνη σήμερα.
Τ.Β.: Το να εξασκεί κάποιος το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν και εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Οι πρακτικές δυσκολίες είναι τεράστιες, καθώς οι οικονομικές απολαβές, κυρίως για εμάς που ασχολούμαστε με το ελεύθερο θέατρο, εκτός των κρατικών σκηνών, είναι περίπου μηδαμινές. Για όσους όμως έχουν το μεράκι του θεάτρου, αυτό δεν λειτουργεί ανασταλτικά, γιατί εκτός από την ικανοποίηση της δημιουργίας που προσφέρει στους συμμετέχοντες, συμβάλει και στην διαμόρφωση συνειδήσεων είτε καταγγέλλοντας είτε προτείνοντας λύσεις. Η διαδικασία προσέγγισης και αποκωδικοποίησης μιας παράστασης, στην οποία καλείται ο θεατής, εκτός από το αίσθημα κάθαρσης που προσφέρει, τον βάζει και σε μια διαδικασία κριτικής προσέγγισης της γύρω μας οδυνηρής πραγματικότητας. Αυτό πιστεύω είναι το πρώτο βήμα για να ενεργοποιηθούμε και να αλλάξουμε τον κόσμο μας προς το καλύτερο.
[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε;
Τ.Β.: Ετοιμάζουμε με το Θέατρο του Άλλοτε την παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» του Φ.Γ. Λόρκα, που θ ανεβεί τον Μάιο του 2018 στο ΑΥΛΑΙΑ. Ένας ρόλος που αγαπώ πολύ είναι αυτός της Λαβίνια στο Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα του Ευγένιου Ο’ Νηλ.
Δ.Β.: Θαυμάσιο έργο από έναν εξαιρετικό συγγραφέα και υπέροχος ρόλος! Σας εύχομαι μια μέρα να τον ερμηνεύσετε. Κάτι τελευταίο. Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Τ.Β.: “ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕΑΛΙΣΜΟ, ΘΕΛΩ ΜΑΓΕΙΑ.” Είναι αυτά ακριβώς τα λόγια του Τενεσί Ουίλιαμς, ειπωμένα μέσα από το στόμα της τραγικής ηρωίδας του στο “Λεωφορείο ο πόθος”, Μπλανς Ντιμπουά που με εκφράζουν απόλυτα. Ρεαλισμός εξάλλου είναι να στοχεύεις το αδύνατο, όπως έλεγαν οι φοιτητές τον Μάη του ’68. Τη μαγεία αυτή κυρίως μου την προσφέρει η ενασχόληση μου με το θέατρο. Στην πραγματική ζωή προσπαθώ να τη δημιουργήσω.
Σας ευχαριστώ.
Δ.Β.: Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά κι εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα!
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ