ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΛΥΠΤΗ ΑΓΓΕΛΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ
Ο εξαιρετικός και διεθνώς αναγνωρισμένος γλύπτης Άγγελος Παναγιωτίδης, ο δημιουργός του έργου «Ελιά το δέντρο της Αθήνας», ο μάγος του μετάλλου, λίγο πριν τα εγκαίνια της νέας έκθεσής του Το δέντρο που πληγώναμε στον Εικαστικό Κύκλο απάντησε στις ερωτήσεις του φιλμ νουάρ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας. Για την πορεία σας στο χώρο της Τέχνης, το πως ξεκινήσατε, τις συνεργασίες σας. Γιατί γλυπτική;
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ: Ξεκίνησα πειραματιζόμενος με τα μέταλλα. Μου προκαλούσαν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι εικόνες όμως των δέντρων ήταν από το τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, τα δέντρα και κυρίως η δουλειά του πατέρα μου (υλοτόμος) ήταν αυτά που καθόρισαν το αντικείμενο της τέχνης μου. Η πρώτη μου συνεργασία και Έκθεση ήταν στη γκαλερί Titanium το 1995. Τα δέντρα ακόμη σε αυτή την πρώτη ατομική έκθεση δεν είχαν ολοκληρωθεί.
Δ.Β.: Πώς προέκυψε το ΔΕΝΤΡΟ, η ΕΛΙΑ; Το σήμα κατατεθέν σας.[wp_ad_camp_1]
Α.Π.: Γύρω στο 2000 μάθαμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 θα γίνονταν στην Ελλάδα. Γεννήθηκε αμέσως η σκέψη «Κλαδί ελιάς-Κότινος-Δέντρο ελιάς». Ήταν αυτό που μας αντιπροσώπευε, το ιερό δέντρο της Αθήνας. Μετά από πολύ κοπιαστική δουλειά πέρασα από τα γυμνά δέντρα στις ελιές και μετά από επιτυχημένη διαδρομή με εκθέσεις με θέμα την ελιά, προσφέρθηκα να συμμετέχω με Το Δέντρο της Αθήνας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Από εκεί και μετά προχώρησα πολύ τη δουλειά μου που βρήκε ανταπόκριση σε Ελλάδα και Εξωτερικό.
Δ.Β.: Είστε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους διεθνώς Έλληνες γλύπτες. Τι σημαίνει αυτό για σας;
Α.Π.: Σημαίνει ότι οι κόποι μου ανταμείφθηκαν, ότι τα δέντρα μου οι άνθρωποι τα αγκάλιασαν με αγάπη και θέλησαν με αυτά να ομορφύνουν το χώρο τους και τη ζωή τους.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την τελευταία δουλειά σας “Το δέντρο που πληγώναμε”.
Α.Π.: Αποφάσισα μετά την τελευταία μου έκθεση το 2012 ότι θέλω να κάνω ακόμα μία ατομική έκθεση αφιερωμένη στα δέντρα μου με ελιές και όχι μόνο. Ο τίτλος «Το δέντρο που πληγώναμε», ο οποίος είναι εμπνευσμένος από τη τρυφερή ταινία του Δ. Αβδελιώτη, βρίσκει εδώ απάντηση και ως προς τα δέντρα που τα κάνουμε να υποφέρουν, αλλά και στη ζωή μας που τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης μας πληγώνει και περνάμε πολύ δύσκολα.
Δ.Β.: Η Τέχνη σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης.
Α.Π.: Οι κρίσεις στο κόσμο έχουν δείξει ότι κάνουν τους καλλιτέχνες περισσότερο δημιουργικούς εξαιτίας του πόνου και της ταλαιπωρίας που ο καθένας βιώνει. Ωστόσο τα έργα τους δεν μπορούν να απορροφηθούν από φιλότεχνους, γιατί και αυτοί χάνουν το ενδιαφέρον τους. Είναι λογικό ο λαός όταν πια είναι οικονομικά εξασθενημένος, όπως όλα στην αγορά, έτσι και η Τέχνη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Δ.Β.: Τι σας πληγώνει και σας προκαλεί χαρά σήμερα στη χώρα μας.
Α.Π.: Με ενοχλεί η αδιαφορία μερικών ανθρώπων για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας, όπως επίσης και η ατιμωρησία. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι σαν λαός εμείς οι Έλληνες πάντα βρίσκουμε ένα τρόπο να συνερχόμαστε, το δείχνει εξάλλου και η ιστορία μας. Όταν το σκέπτομαι αυτό βρίσκω μια χαρά ή αισιοδοξία, όπως θέλετε πέστε το.[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας.
Α.Π.: Πιστεύω ότι η Τέχνη με βοήθησε να δω πολλά πράγματα στη ζωή με αισιοδοξία, αγάπη για δημιουργία, συναναστροφή με εκλεκτούς καλλιτέχνες και μέσα από αυτά θεωρώ ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος ή τουλάχιστον το προσπαθώ. Θεωρώ ότι ήμουν μέσα στους τυχερούς που μπόρεσαν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, να το απολαμβάνουν και συγχρόνως να ζουν από αυτό.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια.
Α.Π.: Δεν κάνω σχέδια. Κάθε φορά επανέρχομαι, εφόσον έχω να δείξω κάτι.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ!
Δελίνα Βασιλειάδη
