Φέτος ιδρύθηκε στην πόλη μας μια νέα θεατρική ομάδα με φρέσκιες ιδέες και καθόλου συμβατική αντιμετώπιση κλασικών θεατρικών κειμένων που φέρει το όνομα Ντόμινο. Από τα ιδρυτικά μέλη της πρωτοποριακής αυτής ομάδας είναι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάριος Κωνσταντίνου, ο οποίος, λίγο πριν την πρεμιέρα της πρώτης του σκηνοθετικής δουλειάς Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας στο Θέατρο Σοφούλη, μίλησε στη Δελίνα Βασιλειάδη και το φιλμ νουάρ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καλησπέρα. Μιλήστε μας για εσάς.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΥ: Γεννήθηκα στην Λεμεσό της Κύπρου στις 28/06/1990. Το θέατρο, ήρθε στο δρόμο μου εντελώς τυχαία, πολύ απροσδόκητα. Στο σχολείο δεν ήμουν και ο καλύτερος μαθητής, ήμουν πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν προκαλούσα προβλήματα αλλά πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να αντιδρά με την εκπαιδευτική διαδικασία η οποία «χαλιναγωγούσε» και «χαλιναγωγεί» για εμένα με λάθος τρόπο τα παιδιά ακόμη και σήμερα. Έψαχνα λοιπόν διέξοδο στην τέχνη και πιο συγκεκριμένα στις χορωδίες, στη ζωγραφική και τους διαγωνισμούς. Για θέατρο δεν ήξερα, ήταν πολύ μακριά από τις σκέψεις μου ώσπου μια μέρα μια δασκάλα με βρίσκει στο σχολικό διάλλειμα και μου λέει «Έχεις πρόβα». Εγώ; πρόβα; Τι είναι αυτό;. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι με μπερδεύει με άλλον μαθητή αλλά αυτή επέμενε. «Γρήγορα έλα μαζί μου περιμένει η ομάδα». Πήγα… άλλη μια ευκαιρία να χάσω μάθημα σκέφτηκα. Πάντα έκανα θέατρο στο σχολείο για να χάσω μάθημα και πάντα επέλεγα να κάνω ρόλους βουβούς, μικρούς, ρόλους που κάνουν ένα απλό πέρασμα στη σκηνή και αποχωρούν μια για πάντα απ το σανίδι μέχρι να έρθει η ώρα της υπόκλισης. Μεγαλώνοντας, το θέατρο με άλλαζε, με έκανε να νιώθω αυτοπεποίθηση, μιλούσα περισσότερο, κοιτούσα τον άλλον στα μάτια με καθαρό βλέμμα. Δεν ήμουν πια το σκυφτό παιδάκι του σχολείου που δύσκολα μιλούσε. Άρχιζα να αποκτώ αυτό που λέμε στη δουλειά μας «δημιουργικό θράσος» Αποφάσισα να πω στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Εδώ ας βάλουμε μια οριστική τελεία. Όλοι ξέρουμε πως κάνουν οι γονείς όταν ακούν ότι το παιδί τους θέλει να κάνει θέατρο, πόσο μάλλον όταν αυτό το παιδί είναι αγόρι και στο μέλλον πρέπει να κρατάει το δικό του σπίτι και να συντηρεί την οικογένεια του. «Θα γίνω λοιπόν θεατρολόγος» τους είπα. Δεν ήξερα τι ήταν ακριβώς αλλά επειδή θαύμαζα την θεατρολόγο μου στο σχολείο είπα αυτό. Λέω γιατί όχι, κάτι θα κάνω και θα γίνω και ηθοποιός. Είχα ανάγκη λοιπόν αν θέλετε, να φέρω αυτή την τέχνη μέσα μου και τέλος να βρίσκω τρόπο να την επικοινωνώ. Σπούδασα λοιπόν ερχόμενος από την Κύπρο το 2010 στην Θεσσαλονίκη στην σχολή Καλών τεχνών, στο τμήμα Θεάτρου με κατεύθυνση την ΔΡΑΜΑΤΟΛΟΓΙΑ-ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΟΛΟΓΙΑ ενώ παράλληλα πήρα υποτροφία στην Ανώτερη Δραματική σχολή Ανδρέα Βουτσινά όπου και εργάζομαι σήμερα. Μένοντας στο θεατροπαιδαγωγικό κομμάτι συνεργάστηκα και συνεργάζομαι και με άλλους φορείς εντός και εκτός Θεσσαλονίκης. Ασχολούμαι επίσης τόσο υποκριτικά όσο και σε ερευνητικό-θεωρητικό επίπεδο με τα Λαϊκά Παραμύθια και τη Λαογραφία εντάσσοντας στις δράσεις που κάνω στο θέατρο για παιδιά και εφήβους το κομμάτι της παράδοσης των λαών. Υπήρξα βοηθός σκηνοθέτη στην σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Το Παλτό» του Γκόγκολ το 2016 στο θέατρο Τ και στις σκηνοθεσίες του Παύλου Δανελάτου, «Εργαζόμενα Κορίτσια» του Μακ Γκίνες το 2016 στην παλιά καπναποθήκη του Κιλκίς και στο «Σακάκι που βελάζει» του Στανισλάβ Στρατίεβ το 2017 στο θέατρο του Κιλκίς. Γράφω δικά μου θεατρικά και κάνω διασκευές γνωστών έργων και παραμυθιών όπως της Κοκκινοσκουφίτσας, του Πρωτομάστορα του Καζαντζάκη καθώς και του Ημερώματος της Στρίγγλας του Σαίξπηρ με την ονομασία String-Λα που 
παίχτηκε πέρσι στο θέατρο Αυλαία και θα συνεχίσει και φέτος. Κάποιες από τις σημαντικότερες παραστάσεις που έπαιξα ως ηθοποιός είναι: Ο Ρήσος του Ευριπίδη στα Μπίτολα-Σκόπια στο αρχαίο θέατρο Ηράκλεια σε σκηνοθεσία Παύλου Δανελάτου το 2013. Μια σύμπραξη Ελλήνων και ηθοποιών από τα Μπίτολα στα χορικά της τραγωδίας. Τα μάγια της πεταλούδας σε σκηνοθεσία Χρύσας Ιωαννίδου το 2013 στο θέατρο Αυλαία στο ρόλο του σκαθαράκου. Η κοκκινοσκουφίτσα από τη μεριά του κακού λύκου, ένα βιωματικό αυτοσχεδιαστικό παραστάσιμο θεατρικό παιχνίδι με παιδιά και κοινό πάνω στη σκηνή σε σύλληψη και σκηνοθεσία δική μου το 2014. Η ΕΠΑΦΗ/30, έναν βιωματικό αυτοσχεδιασμό στην παραλία της Θεσσαλονίκης με κωφάλαλα παιδιά το 2014. Σύλληψη και οργάνωση Αλέξανδρου Μιχαήλ. Το σχολείο για Κλόουν του Κάρλ Βέχτερ σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου το 2014-15, συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ ΒΕΡΟΙΑΣ και ΚΑΒΑΛΑΣ, στο μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης στο ρόλο του Ζίγκο. Ο Πυγολαμπίδας, ένα κουκλοθέατρο του Jan Karafiat σε σκηνοθεσία Χριστίνας Ζουρίδου το 2016 στο θέατρο Φαργκάνη. Ρόλος: Πυγολαμπίδας. Οι Μαγικοί Επιστήμονες του Άκη Μητσούλη σε σκηνοθεσία Παυλίνας Χαρέλα στο θέατρο Σοφούλη το 2016-17 στο ρόλο του Επιστήμονα Βούβου. Η String-Λα σε δική μου διασκευή και Χρύσας Γκούμα σε σκηνοθεσία Λένας Πετροπούλου στο θέατρο Αυλαία το 2017 στους ρόλους Ορτένσιο, Βικέντιο και άλλοι μικροί ρόλοι. Τώρα συμμετέχω στη String-Λα που παίζεται δεύτερη χρονιά και στο Υπέρ Κλυταιμνήστρας της Δήμητρας Μήττα σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή στο θέατρο Αυλαία στους ρόλους του Άγγελου ξεναγού και της παραμάνας.
[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας που σκηνοθετείτε.
Μ.Κ.: Με την σκηνοθεσία επαγγελματικά καταπιάνομαι πρώτη φορά. Δεν είμαι σίγουρος και μιλάω πολύ ειλικρινά αν η σκηνοθεσία είναι αυτό που θέλω να κάνω στην ζωή μου καθότι η μέχρι τώρα εμπειρία μου με θέλει ηθοποιό, δραματολόγο και θεατροπαιδαγωγό. Αφορμή για να καταπιαστώ με την τέχνη της σκηνοθεσίας είναι το ίδιο το κείμενο. Αφού λοιπόν ασχολούμαι και ως άνθρωπος με τα λαϊκά παραμύθια και την παράδοση δε θα μπορούσε αυτό το κείμενο να με αφήσει αδιάφορο Ένα κείμενο βαθιά γοητευτικό, γραμμένο από έναν πρωτευουσιάνο Αθηναίο, τον Δημήτριο Κορομηλα, ο οποίος καταφέρνει ωστόσο να αποτυπώσει την βουκολική ζωή στο χωριό της Αρτοτίνας με μαεστρία παρόλο που σε σημεία αυτή η παρουσίαση είναι κάπως εξιδανικευμένη. Μην περιμένετε να δείτε στο θέατρο Σοφούλη μια ρεαλιστική απεικόνιση του έργου. Άλλωστε θα ήταν βαρετό, κάτι το οποίο έχουμε ξανά δει και αν μου επιτρέπετε θα ήταν και πολύ συνηθισμένο και ανούσιο να βάλω πάνω στη σκηνή ηθοποιούς να προσποιούνται τις βοσκοπούλες και τους τσέλιγκες. Ο ρεαλισμός για εμένα τελειώνει εκεί που «πεθαίνει» μια εποχή και κακά τα ψέματα η εποχή που κυκλοφορούσαν όλοι με φουστανέλες και παραδοσιακές φορεσιές στους δρόμους και στα σπίτια έχει περάσει ανεπίστρεπτη. Ωστόσο, αν πας σε κάποιο ορεινό χωριουδάκι μπορεί να πετύχεις κανένα παππού βοσκό με γκλίτσα, ακόμη και με φλογέρα αλλά μέχρι εκεί. Τα ρούχα της παράστασης είναι σύγχρονα, γκρι ρούχα σε διάφορες αποχρώσεις και πάνω σε αυτή τη χρωματική παλέτα των ηθοποιών αρκεί ένα στοιχείο της φορεσιάς, μια φουστανέλα, ένα γιλέκο, μια ποδιά. Ένα μαντίλι, ένα φέσι για να δηλώσουν οι ηθοποιοί τον ρόλο τους. Η προσέγγιση μας δεν ταυτίζει τον ηθοποιό με τον ρόλο του, αλλά αυτό που υπερτονίζεται στην παράσταση είναι ότι ο ηθοποιός αφηγείται την ιστορία του ρόλου του με διάφορες αφηγηματικές τεχνικές με την υποκριτική του ικανότητα, το σώμα του και το κυριότερο με τις χειρονομίες οι οποίες προκύπτουν από μια κατάσταση την οποία βιώνει ο ήρωας τη δεδομένη στιγμή, αλλά προς θεού, όχι ο ηθοποιός.
Δ.Β.: Η τέχνη και το θέατρο στην Ελλάδα της κρίσης.
Μ.Κ.: Νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω αυτήν την ερώτηση σκεπτόμενος το έργο το δικό μου. Σε μια Ελλάδα της κρίσης και σε μια πανέμορφη πόλη που για εμένα είναι φυτώριο κάθε μορφής τέχνης δεν δίνονται ευκαιρίες όχι γιατί δεν υπάρχει η πρόθεση, αλλά γιατί δεν υπάρχει η παιδεία, η αντίληψη και η ανάγκη αν θέλετε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Πολιτισμός δεν είναι τα πρωινάδικα και τα ριάλιτι shows. Κάνοντας την παραγωγή του ίδιου μου του έργου, αντιμετώπισα κάθε λογής (όχι) από Δήμους, από φορείς, από επιχειρήσεις και πάει λέγοντας ως ένας φαύλος κύκλος. Πως λοιπόν μια ομάδα θα επιβιώσει ανάμεσα στα όχι; Παράγοντας λοιπόν θέατρο με λιτά και φτωχά μέσα προκειμένου να επικοινωνήσει την αλήθεια της. Στην Ελλάδα της κρίσης λοιπόν και με τα όχι των αρμοδίων θα δείτε πάνω στη σκηνή πέντε κύβους πέντε στοίβες παραδοσιακών φορεσιών και 5 ηθοποιούς τίποτε άλλο.
[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Μ.Κ.: Έχω την τύχη και τη χαρά να νιώθω πλήρης στη δουλειά μου. Νιώθω ότι ήδη από πολύ νωρίς τα όνειρα μου πραγματοποιήθηκαν με πολύ κόπο και δουλεία παρόλα αυτά παραμένω να βαδίζω στο δρόμο που με θέλει να εξελίσσομαι μέρα με τη μέρα. Άλλωστε η γνώση δεν σταματάει ποτέ στην τέχνη μας και οφείλουμε ως καλλιτέχνες να είμαστε γνώστες ή πιο ουσιαστικά αν θέλετε να μελετάμε τον άνθρωπο. Ποια είναι τα μελλοντικά μου σχέδια λοιπόν; Να συνεχίσω να εξελίσσομαι και να βαδίζω.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Μ.Κ.: Η φιλοσοφία μου συμπυκνώνεται γύρω από μια φράση χωρίς περεταίρω ανάλυση: Ζήσε το σήμερα με χαμόγελο, σαν να είναι η τελευταία σου μέρα πάνω στη γη.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή επιτυχία.
Δελίνα Βασιλειάδη