ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΣΤΕΡΓΙΟ ΚΩΝΣΤΑNΤΖΙΚΗ
Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο έργο του Αλέκου Γαλανού Τα κόκκινα φανάρια και εντυπωσιάζει στο ρόλο του Καπετάν-Νικόλα, ενώ, παράλληλα, ετοιμάζει άλλες δυο θεατρικές εμφανίσεις στην πόλη μας. Ο Στέργιος Κωνσταντζίκης, που από τύχη, όπως εξομολογείται ο ίδιος, ακολούθησε τον δρόμο της υποκριτικής πριν είκοσι χρόνια, απάντησε στις ερωτήσεις του Φιλμ Νουάρ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καλησπέρα σας. Μιλήστε μας για σας.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΖΙΚΗΣ: Ένα τυχαίο γεγονός μ’ έφερε στο εργαστήρι Θεάτρου “Παράθλαση” πριν από είκοσι χρόνια. Μετά τη σχολή η δασκάλα μου Τίνα Στεφανοπούλου με πήρε στη θεατρική της ομάδα “Νέμεση“. Έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στο χώρο.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση Κόκκινα Φανάρια, όπου πρωταγωνιστείτε.
Σ.Κ.: Παίζω στο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού “Κόκκινα Φανάρια” σε σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου. Το έργο μας μεταφέρει στην Τρούμπα του Πειραιά στη δεκαετία του εξήντα. Στο μπορδέλο της Μαντάμ Παρί. Η σκηνοθέτης μας μεταφέρει την εικόνα των γυναικών του οίκου ανοχής, όπως πραγματικά είναι. Εγκλωβισμένες, κακοποιημένες, στιγματισμένες, τρομοκρατημένες. Χωρίς επιστροφή. Νοιώθω μεγάλο θαυμασμό για τις επτά ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τις ηρωίδες του έργου. Είναι εξαιρετικές. Στην παράσταση οι θεατές κλαίνε, συμπονούν, νοιώθουν.[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Η Ελλάδα της κρίσης και η τέχνη σήμερα.
Σ.Κ.: Η κρίση έφερε απόγνωση, έδιωξε τους νέους, απ’ την άλλη κινητοποίησε αρκετούς, τους έκανε πιο δημιουργικούς. Η τέχνη ανακουφίζει και βοηθά να κατανοήσουμε τι συμβαίνει. Δυστυχώς στη χώρα μας οι περισσότεροι θεωρούν πολιτισμό μόνον τις αρχαίες κολώνες και τέχνη μόνο τις ντρίπλες του Μέσι.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Σ.Κ.: Θα παίξω από τις 9 Φεβρουαρίου στο θέατρο “Αρατος” το έργο “Εσύ και τα σύννεφά σου” σε σκηνοθεσία Μαριλένας Μπιντεβίνου και αργότερα στο έργο της Νατάσας Κοντελετζίδου “Όταν ο Ηρακλής Πουαρό συνάντησε την Αγκάθα Κρίστι” σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Ηλιάδη. Όνειρα δεν κάνω. Η ζωή ότι φέρει.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας.
Σ.Κ.: Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι να εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να πάω παρακάτω, χωρίς να γυρίζω πίσω.
[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Τέλος, δυο λόγια για τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο.
Σ.Κ.: Μου ζητάτε να πω δυο λόγια για τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο. Ο θάνατός του με λύπησε πολύ, γιατί εκτός από δάσκαλός μου, ήταν κι αγαπημένος μου φίλος. Οι γνώσεις του για το θέατρο και το σινεμά ήταν απίστευτες. Υπέροχος αφηγητής, διαισθητικός, συναισθηματικός, πνευματώδης, μοναδική παρέα. Ως σκηνοθέτη, ηθοποιό, κριτικό ας τον κρίνουν άλλοι. Θα πω μόνο ότι ήταν πικραμένος, γιατί ενώ είχε τόσα πολλά χρόνια δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη, δεν τον κάλεσαν ούτε μια φορά στο Κρατικό Θέατρο για συνεργασία. Θα τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ θερμά.