ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς, ώστε να σας γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό του φιλμ νουάρ.
Ονομάζομαι Όλια Πανίδου και είμαι απόφοιτη του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Η ειδίκευση μου είναι στην Σκηνοθεσία.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με την τέχνη; Για ποιον λόγο επιλέξατε το θέατρο και πιο συγκεκριμένα τη σκηνοθεσία ως μέσο έκφρασης;
Η παρουσία της τέχνης παρουσιάζει μια συνέχεια στην ζωή μου καθώς, ενώ κανείς από τους γονείς μου ή τους κοντινούς μου ανθρώπους δεν ασχολείται (τουλάχιστον επαγγελματικά) με κάποια μορφή τέχνης, υπήρχε συνεχώς ένα κάλεσμα και ένας βομβαρδισμός από ερεθίσματα που εγώ είχα την τάση να αντιδράσω σε αυτά και τα οποία με ώθησαν στο να «μπουσουλήσω» σε διάφορους κόσμους όπως αυτούς της μουσικής, του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας και πολύ αργότερα του θεάτρου, με λίγα λόγια στον κόσμο της ποιητικής δημιουργίας.
Με την σκηνοθεσία συγκεκριμένα, η τάση εκκινεί από την εμπειρία μου ως θεατή, ακροατή ή αναγνώστη, να μπαίνω Α μέσα σε ιστορίες και να βγαίνω Α’. Όταν συμβαίνει αυτό, πρόκειται για μαγεία. Και ήθελα την εμπειρία αυτή να αποπειραθώ να την δημιουργήσω και εγώ, με την σειρά μου, σε άλλους ανθρώπους μέσα από τις δικές μου ιστορίες χρησιμοποιώντας ιστορίες άλλων. Είναι εξάλλου ένας καλός ενδιάμεσος η τέχνη. Διαμέσου αυτής μπορεί κανείς να μιλήσει για ιστορίες που δεν μπορεί να πει αλλιώς, όπως λέει και μια φράση. Επίσης, πάντοτε έδινα πιθανές προεκτάσεις (μυθ)ιστορίας σε συμβάντα της πραγματικότητας γύρω μου τα οποία σιγά σιγά άρχισαν να συγκροτούν την προσωπική μου μυθολογία που με ακολουθεί παντού και που πολύ αργότερα έμαθα ότι μπορεί να αφορά, με έναν τρόπο, και πολύ περισσότερο κόσμο. Είχα την τάση να παρατηρώ, να ακούω, να συγκρατώ και να επεξεργάζομαι σκέψεις, εικόνες, λόγια, ακούσματα, δημιουργώντας την δική μου εντύπωση/ερμηνεία επάνω σε αυτά. Κάπως έτσι λειτουργώ και με την σκηνοθεσία. Δεν μου αρέσει να επινοώ. Απλώς ακούω, συλλέγω και καθοδηγώ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για τη θεατρική παράσταση «Football / I consider it a challenge before the whole human race», που βασίζεται στο έργο Football: Το παιχνίδι της ανθρωπότητας του Θανάση Τριαρίδη και παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ στις 6 και 7 Δεκεμβρίου.
Είναι μια παράσταση που ξεκίνησε ως διπλωματική εργασία στην υποκριτική της Αλεξάνδρας Σταμούλη (στο Τμήμα Θεάτρου, με επόπτη τον Τάσο Αγγελόπουλο) η οποία μού πρότεινε και το συγκεκριμένο έργο. Στην αρχή, είχα τις επιφυλάξεις μου γιατί ήταν μονόλογος – και μάλιστα με στοιχεία «in yer face theatre» (δεν μου αρέσει!) – αλλά όταν διάβασα το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, κατάλαβα ότι είχαμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση κειμένου η οποία μάλιστα με ιντρίγκαρε αρκετά καθώς μού έθετε περιορισμούς (μέσα από την παρουσία πολλαπλών σκηνικών οδηγιών) η οποίοι με ωθούσαν στο να κλείσω τα μάτια – στην ισχυρή, κατά τα άλλα, σκηνοθετική ματιά του συγγραφέα – και να ανακαλύψω την προσωπική μου θέση και εμπλοκή (τις ελευθερίες μου) σε σχέση με το έργο αυτό. Ένα άλλο κρίσιμο σημείο έγκειται στη στιγμή που άκουσα την Αλεξάνδρα να μου μιλάει για την σχέση της με το ποδόσφαιρο. Τότε, ήταν που πείστηκα και δέχτηκα να συμμετάσχω στην προσπάθειά της. Το υλικό της Αλεξάνδρας σε σχέση με τα βιώματά της γύρω από το ποδόσφαιρο συναντιέται και συγχωνεύεται μέσα στην δραματουργία του Θανάση Τριαρίδη με έναν καίριο αλλά και ταυτόχρονα απρόσμενο τρόπο. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Τριαρίδης σκεφτόταν αυτό το έργο για αγόρι και η Αλεξάνδρα είναι ένα άτομο γένους θηλυκού που μιλά και παθιάζεται με πράγματα που κανείς θα περίμενε να τα ακούσει από έναν άντρα/αγόρι… δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό αλλά για εμάς, στην δική μας δραματουργία, η επιλογή τού να βάλεις κορίτσι στον ρόλο του «Φ» υπήρξε μια αποκάλυψη.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο επιλέξατε να ανεβάσετε σήμερα το συγκεκριμένο έργο;
Όπως είπα και πιο πάνω, δέχτηκα την πρόταση της Αλεξάνδρας γιατί πίστεψα πάρα πολύ στην δυναμική του υλικού της σε σχέση με τα ζητούμενα αυτού του έργου. Ήταν κρίσιμο που η Αλεξάνδρα είχε επαφή με το ποδόσφαιρο και ως οπαδός αλλά και ως παίκτης.
Πέρα από αυτό, το έργο είναι για εμένα η απέλπιδα έκκληση ενός ανθρώπου προς την ανθρωπότητα για συμφιλίωση. Συμφιλίωση με την δύσκολη και ανείπωτη πλευρά της ιστορίας της μέσα στην οποία, ουκ ολίγες φορές, κοντά στην λέξη «νίκη» μπορεί να συναντήσει κανείς την λέξη «σφαγή». Αλλά αυτό, είναι οκ (;). Γιατί έτσι προχωρά η ιστορία. Καλώς ή κακώς είναι ένα γεγονός που διακρίνει την εξελικτική ιστορία του είδους μας. Και πρέπει να το γιορτάσουμε αυτό και να συμφιλιωθούμε μαζί του γιατί τουλάχιστον έτσι θα έχουμε καταφέρει να κοιτάξουμε προς τους εαυτούς μας αλλά και προς τον άλλον λίγο καλύτερα.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Οφείλει η τέχνη να περνά μηνύματα; Αν ναι, ποια μηνύματα ιδανικά θα θέλατε να περάσετε μέσα από την παράσταση «Football / I consider it a challenge before the whole human race» στο κοινό;
Η τέχνη δεν οφείλει να περνά κανένα μήνυμα. Η λέξη «μήνυμα», ξέρετε, πάντα με απωθεί καθώς παραπέμπει σε κάτι το εμπρόθετο, σε κάτι το χρησιμοθηρικό. Δεν είναι χρησιμοθηρική η τέχνη. Μπορεί να είναι χρήσιμη, για κάποιον. Τους λόγους για τους οποίους είναι ή δεν είναι χρήσιμη και σε τι βαθμό, το απαντά ο καθένας ξεχωριστά. Έτσι και με την δική μας παράσταση.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
Ο χρόνος θα φέρει…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά για την πολύ όμορφη συνέντευξη.
Σας ευχαριστώ πολύ και εγώ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ