ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Από την περασμένη άνοιξη, η πανδημία του κορονοϊού σε όλον τον πλανήτη έχει οδηγήσει σε αναγκαστικό lockdown των θεάτρων και των καλλιτεχνικών σκηνών και χώρων. Το Κ.Θ.Β.Ε., το καλλιτεχνικό σας σπίτι, φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Θεατρικές παραγωγές σταμάτησαν απότομα, ακυρώθηκαν ή, στην καλύτερη περίπτωση, αναβλήθηκαν με την προοπτική να παρουσιαστούν κάποια στιγμή στο μέλλον στο κοινό. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση που σήμερα επικρατεί στον θεατρικό χώρο;
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Το θέατρο και όλες οι τέχνες είναι απαραίτητες λειτουργίες για τον άνθρωπο, δεν είναι είδη πολυτελείας. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν αλλάξει τελείως οι συνθήκες ζωής μας. Κυριολεκτικά δοκιμάζεται η αντοχή μας. Από όλο αυτό πιστεύω θα βγούμε πιο δυνατοί, ίσως όλος ο θυμός και η απαξίωση που βιώνουμε μας οδηγήσει σε μια νέα πραγματικότητα-όχι κανονικότητα, αυτές οι κανονικότητες πρέπει να πεθάνουν, κάτι λάθος υπάρχει εδώ και καιρό. Ονειρεύομαι και διεκδικώ μια κοινωνία-κοινότητα όπου θα συμβιώνουμε με αρμονία, ελευθερία, δημιουργία. Είμαστε εδώ και συσπειρωνόμαστε, αναζητάμε τον πυρήνα μας, παλεύουμε. Ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους ανθρώπους που βάλλονται από αυτή την πανδημία σε όλο τον πλανήτη. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Κάνουμε τέχνη για όλ@ς τ@ς εγκαταλελλειμμέν@ς, όλ@ς ός@ς πεινούν και πονούν.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πόσο σας έχει επηρεάσει εσάς ως άνθρωπο, γυναίκα, μητέρα και δημιουργό –ηθοποιό και σκηνοθέτιδα-εμψυχώτρια- η πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε τώρα; Πώς την αντιμετωπίζετε; Δεν αναφέρομαι, φυσικά, μόνο στην πανδημία λόγω κορονοϊού, αλλά και στα φοβερά πράγματα που ακούγονται για ανθρώπους του θεάτρου.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Φοβερά είναι αυτά που κάποιοι κάνουν εναντίον συνανθρώπων τους λόγω του ότι είναι σε θέσεις εξουσίας. Και αυτά όντως γίνανε και καλώς κατονομάζονται και αφορούν πολλούς χώρους: τα πανεπιστήμια, τον καλλιτεχνικό χώρο, τον αθλητικό χώρο ,τις επιχειρήσεις, τις οικογένειες, παντού παντού. Σε όλους τους χώρους όπου εκδηλώνονται καταστάσεις βίας, παρενόχλησης, παραβίασης και άλλων εγκληματικών καταστάσεων, σε όλους τους χώρους οι θύτες είναι πάντα και απόλυτα ένοχοι. Δεν ανέχομαι καμία άλλη εξήγηση. Ταυτίζομαι με τα θύματα, συγκινούμαι βαθιά και θαυμάζω όσ@ς βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν. Επιτέλους θα πάψει να είναι αυτονόητη και αμελητέα η προσβολή από ανώτερο, η βία, οι εκβιασμοί ,οι βιασμοί. Επιτέλους θα πάψουμε να κοιτάμε αλλού όταν μας βιάζουν τα σώματα και τις ψυχές μας, επιτέλους η σιωπή γίνεται κραυγή. Σαν μητέρα είμαι περήφανη που επιτέλους ανοίγει το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και της συναισθηματικής αγωγής. Σαν μητέρα οφείλω να στηρίξω τα παιδιά μου σε κάθε δυσκολία, να τα ακούω, να μη φοβούνται να μας μιλούν, να καταργηθεί η οποιαδήποτε υπόνοια τιμωρίας ή απόρριψης. Να ανοίξουμε το μυαλό μας σε αλήθειες, σε ίσα δικαιώματα, σε αποδοχή, σε ουσιαστική παιδεία. Να κοιταχτούμε στα μάτια με ήθος και ευγένεια. Σαν δημιουργός είμαι περήφανη που συναδέλφισσες και συνάδελφοι υπερασπίζονται το δικαίωμα στη ζωή μέσα από δικά τους τραύματα. Νιώθω πως ό,τι κι αν πω για όλα αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα είναι ανεπαρκές… έχω κλάψει πολύ, έχω οργιστεί αλλά έχω πεισμώσει κιόλας, έχω λυτρωθεί… και συνεχίζουμε… συνεχίζουμε…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Αυτή την περίοδο σκηνοθετείτε στη Κ.Θ.Β.Ε. μια πολύ ξεχωριστή παράσταση. Τέταρτη διάσταση, του Γ. Ρίτσου. Μιλήστε μας για αυτό το καινούριο και εξαιρετικά ενδιαφέρον καλλιτεχνικό σας εγχείρημα.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Πρόκειται για τους δραματικούς μονολόγους του Γιάννη Ρίτσου από την Τέταρτη Διάσταση, όπως ονόμασε ο ποιητής το βιβλίο που τους συμπεριέλαβε όλους. Στη συγκεκριμένη σύνθεση οι ήρωες-αντιήρωες του Ρίτσου συναντιούνται κάτω από το φως της σελήνης και μοιράζονται τις πληγές τους. Έρχονται από τον κόσμο του μύθου και ζητούν να ενωθούν μαζί μας, να δικαιωθούν ή απλά να τους νιώσουμε και να τους αγαπήσουμε. Στοιχειώνουν λοιπόν το όνειρό μας και αφηγούνται τα μυστικά τους. Είμαι πολύ ευτυχής που εργάζομαι πάνω σε αυτά τα κείμενα-βάλσαμο και ευχαριστώ και πάλι το Κ.Θ.Β.Ε. για την εμπιστοσύνη. Μορφές όπως ο Αγαμέμνων, ο Ορέστης, η Ιφιγένεια, η Χρυσόθεμις, η Ισμήνη, ο Αίας, ο Νεοπτόλεμος, η Φαίδρα, η Ελένη, η Περσεφόνη ανεβαίνουν στον επάνω Κόσμο και απομυθοποιούνται αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της θνητότητάς τους. Ο Ρίτσος σ’ αυτά τα έργα τόλμησε να ενώσει όλα του τα πρόσωπα σε μια πολυπρισματική φαντασιακή αλλά και πολύ αληθινή ταυτόχρονα περιοχή. Βλέπουμε τον αγωνιστή ποιητή αλλά και τον προδομένο άνθρωπο, τον ερωτευμένο άνθρωπο, τον άντρα με όλες τις θηλυκές του πλευρές, τη γυναίκα με όλες τις αρσενικές της πλευρές, τη μάνα, τον πατέρα, την πατρίδα, τον πόλεμο, την εξορία, τους αγώνες. Θαυμάζω ήμουν τάχα εγώ; Πόσα πρόσωπα… Όλα ξένα, αγαπημένα, το δικό μου πρόσωπο… λέει ο ποιητής. Όλοι στη σκηνή διεκδικούμε μια αγκαλιά που δεν μπορεί να γίνει… Άφησέ με να έρθω μαζί σου… Επαναλαμβάνουμε σχεδόν εμμονικά. Τα κείμενα είναι γεμάτα ποίηση, σύμβολα, υπερρεαλιστικούς κώδικες, συναισθήματα. Έτσι κινηθήκαμε και εμείς με τους εξαιρετικούς συνεργάτες, συντελεστές και τους εξαιρετικούς συναδέλφους-συναδέλφισσες σε έναν κόσμο ονείρου κάπου ανάμεσα στις διαστάσεις, ανάμεσα στη θεατρική παράσταση και την performance, ανάμεσα στον Χορό τραγωδίας και την καθαρή ποίηση, ανάμεσα στις καθημερινές κουβέντες και τα πιο μεγάλα λόγια. Υποκλίνομαι μπροστά σε αυτό το έργο, έχω δέος και βαθιά συγκίνηση και δεν θέλω να πετύχω τίποτα… μόνο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας αποτυγχάνοντας… το δικαίωμα να αγαπηθούμε σαν αντιήρωες.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Από τη στιγμή που η πανδημία του κορονοϊού ανάγκασε τα θέατρα να κλείσουν, πολλές θεατρικές ομάδες και θεατρικοί οργανισμοί παρουσίασαν, είτε δωρεάν είτε με ηλεκτρονικό εισιτήριο, θεατρικά έργα στο κοινό μέσω του ίντερνετ. Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως και η δική σας παράσταση θα μεταδοθεί διαδικτυακά καταρχάς –και δωρεάν. Αυτή η –αναγκαστική σε κάποιον βαθμό- εξέλιξη τι σημαίνει για την πορεία του θεάτρου; Θα μπορούσε και μετά την πανδημία να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων στο διαδίκτυο;
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Το θέατρο πάντα βρίσκει τρόπους να εξελίσσεται, είναι η δουλειά μας να αναζητάμε νέες φόρμες, νέους τρόπους να επικοινωνήσουμε, να πειραματιζόμαστε. Θα μπορούσε να συνεχιστεί η χρήση του διαδικτύου καθώς έτσι διευρύνεται και το κοινό, παρακολουθούν μια παράσταση θεατές από μακριά που δεν θα μπορούσαν να τη δουν αλλιώς λόγω απόστασης. Αυτό όμως δεν πρέπει ποτέ να αντικαταστήσει πλήρως τη φυσική παρουσία. Το θέατρο είναι η γιορτή του εφήμερου. Είναι το απόλυτο παρόν. Είναι ο αφουγκρασμός της στιγμής. Είναι η επικοινωνία ανθρώπων, ο παλμός μας. Οπότε και εκεί θα συμβαίνει πάντα, ζωντανά.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Είστε μια εξαιρετικά επιτυχημένη καλλιτέχνιδα, με πολυετή συνεχή παρουσία στον καλλιτεχνικό χώρο, αναγνωρίσιμη και ιδιαίτερα αγαπητή. Έχετε ερμηνεύσει πολύ σπουδαίους ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Είστε και μητέρα. Καριέρα και μητρότητα. Πώς συνδυάζονται; Πώς καταφέρνετε και ισορροπείτε;
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν ξέρω αν είμαι όλα αυτά που λέτε ως καλλιτέχνης… μακάρι… δεν ξέρω. Σας ευχαριστώ. Ξέρω ότι αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, τη σέβομαι, μελετάω πολύ, προπονούμαι, προσπαθώ να εξελίσσομαι, να ερευνώ. Κάθε δουλειά, είτε είναι ρόλος, είτε είναι σκηνοθεσία, είτε είναι κινησιολογική επιμέλεια, είτε εμψύχωση ομάδας, κάθε δουλειά με μετακινεί, με εμπλουτίζει. Είναι πολύ όμορφή διαδικασία όλο αυτό και κυρίως όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Η μητρότητα είναι για μένα τα φτερά μου… αγωνιώ αν είμαι αρκετή ως μητέρα, αν τους προσφέρω τόση ευτυχία όση μου δίνουν παρά την κούραση που κάποιες φορές είναι στ’ αλήθεια εξαντλητική. Ισορροπώ χάνοντας πολλές φορές την ισορροπία μου… πέφτω και σηκώνομαι. Στην κοινωνία μας το να είσαι εργαζόμενη μητέρα αποτελεί ακόμα αμήχανη συνθήκη. Απαιτούν όλοι να εργάζεσαι σαν να μην είσαι μάνα και να είσαι μάνα σαν να μην εργάζεσαι. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου και να με γνωρίζουν έτσι τα παιδιά μου, όχι σαν μια αλάνθαστη αυθεντία. Είμαι με έναν άνθρωπο που με στηρίζει απόλυτα, που συμμετέχει ισότιμα στη φροντίδα των παιδιών μας. Ο σύντροφός μου, ο Μάριος Μεβουλιώτης, απολαμβάνει την πατρότητα και τη διαχειρίζεται με υπευθυνότητα και αγάπη. Θεωρώ τα παιδιά μας τυχερά που έχουν αυτόν τον μπαμπά.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Εδώ και λίγο καιρό ένας καινούριος υπέροχος χώρος καλλιτεχνικής έκφρασης δημιουργήθηκε στην πόλη μας. Studio Tessera. Είστε ένα εκ των τεσσάρων ιδρυτικών μελών. Μιλήστε μας για αυτό.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Είχαμε ανάγκη να φτιάξουμε μια φωλιά, έναν χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και αλληλεπίδρασης, ένα στούντιο όπου θα στεγάζουμε προσωπικά μας σχέδια και όνειρα ανθρώπων που διψούν για τέχνη. Κάπως το οφείλαμε στον εαυτό μας και στην πόλη αυτή. Έτυχε βέβαια να ωριμάσουν οι συνθήκες μέσα μας και να έρθει η κατάλληλη ώρα σε μια τελείως ακατάλληλη συγκυρία λόγω της πανδημίας, αλλά ποιος ξέρει μπορεί αυτό να μας ώθησε πιο πολύ στο να το κάνουμε. Συναντηθήκαμε λοιπόν με τους συνεργάτες και σπρώχνοντας κάπως ο ένας τον άλλον, το τολμήσαμε. Οι τέσσερεις άνθρωποι που είμαστε η μαγιά σ’ αυτό είμαστε η Εύη Σαρμή-η αγαπημένη μου φίλη και συνεργάτιδα, ο Λεωνίδας Παλάσκας, ο Μάριος Μεβουλιώτης και εγώ. Έχουμε ξεκινήσει με διαδικτυακά σεμινάρια σε συνεργασία με αναγνωρισμένους ανθρώπους του θεάτρου και ελπίζω σιγά σιγά να διευρυνόμαστε. Πριν τα λοκντάουν είχαμε ξεκινήσει πρόβες μέσα και training.Είναι ευτύχημα να βρίσκεσαι σε ένα στούντιο και να το γεμίζεις για να τροφοδοτείς τον εαυτό σου και τον κόσμο. Θέλουμε πολύ να λειτουργήσουμε με συνεργασίες και χωρίς ανταγωνισμούς. Οραματιζόμαστε πολλά πράγματα… σιγά σιγά θα τους δίνουμε ύλη να συμβαίνουν.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: Μόνο τρελά σχέδια έχω τώρα. Να τελειώσει ο κορονοιός και να πάρουμε τα βουνά με την οικογένεια μου και με φίλους! Να τρέξουν τα παιδιά μου στη φύση. Να κολυμπήσω, να αγκαλιάσω ανθρώπους, να κάνω βόλτες μέχρι τελικής πτώσης.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά για την όμορφη συνέντευξη και σας εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια.
Δελίνα Βασιλειάδη