ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑ ΡΑΝΙΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ – Δ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς.

ΡΑΝΙΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Γεννήθηκα στη Δράμα το 1980 και στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα το 1998 για να σπουδάσω μουσική και θέατρο. Από το 2001 εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου, του παιδικού θεάτρου και της διδασκαλίας θεάτρου σε παιδιά και ενήλικες. Συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια με πολλούς φορείς, δήμους, σχολεία, πολιτιστικά κέντρα της πόλης και από το 2006 έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση στο ΝΤΟΥέΝΤΕ, το δεύτερο σπίτι μου δηλαδή.

Δ.Β.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης; Επιλέξατε το θέατρο. Γιατί;

Ρ.Μ.: Πώς…; Ήμουν τόσο μικρή όταν πήρα αυτή την απόφαση, που δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Παρότι στη Δράμα που μεγάλωσα, τη δεκαετία του ΄80 και του ΄90 τα ερεθίσματα γύρω από την τέχνη του θεάτρου ήταν πραγματικά ελάχιστα, εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Ανήκω στους τυχερούς εκείνους ανθρώπους λοιπόν, που έκαναν την αγάπη τους επάγγελμα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Το συμβόλαιο βέβαια με εμένα και το θέατρο υπογράφτηκε όταν πια ξεκίνησα, εδώ στη Θεσσαλονίκη, να το γνωρίζω εκ των έσω και να το σπουδάζω. Τότε η παιδική μου απόφαση, έγινε συμβόλαιο ζωής.

Γιατί θέατρο; Έλα ντε! Γιατί , όπως έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή των ανθρώπων χωρίς αυτό. Γιατί το θέατρο είναι ο τόπος εκείνος όπου ο καθένας μπορεί να βρει εκείνο που θέλει, εκείνο που ζητά, εκείνο που δεν γνωρίζει ακόμα ότι ποθεί, εκείνο που ονειρεύεται. Στο θέατρο ο χρόνος καταργείται και αυτό είναι μαγεία.

Δ.Β.: Τι σας οδήγησε στη σκηνοθεσία;

Ρ.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ηθοποιός ξεκίνησα να γίνω και έχω δουλέψει αποκλειστικά ως ηθοποιός τα πρώτα χρόνια. Η σκηνοθεσία και η διδασκαλία ήρθαν αργότερα. Λες και ήρθαν και με βρήκαν μόνες τους. Οδηγήθηκα εκεί χωρίς να το καταλάβω απόλυτα ή να το προσχεδιάσω. Και ανακάλυψα σε αρκετά μικρή ηλικία, ότι αυτό είναι για μένα. Ένιωθα καλά με αυτό και ήταν κάτι που αβίαστα έβγαινε από μέσα μου. Ξέρεις, είναι μαγικό να μπορείς να πλάθεις κόσμους στο μυαλό σου και να τους ζωντανεύεις μετά. Να δημιουργείς εκείνη την πολύτιμη γέφυρα, ανάμεσα στο έργο, στους συντελεστές και το κοινό. Μαγικό!

Δ.Β.: Σκηνοθετείτε την παράσταση για παιδιά «Ο γύρος του Κόσμου σε 5 Παραμύθια». Μιλήστε μας για αυτό το καλλιτεχνικό σας εγχείρημα.

Ρ.Μ.: Η παράσταση αυτή της παιδικής μας σκηνής , είναι ένα έργο με άξονα λαϊκά παραμύθια από όλο τον κόσμο. Οι ηθοποιοί παρασύρουν τα παιδιά σε ένα διαδραστικό μουσικοθεατρικό ταξίδι σε όλη τη γη. Ένα παραμύθι από κάθε ήπειρο ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας. Παράλληλα, βέβαια, αλλάζουν οι μουσικές, τα κοστούμια, το είδος θεάτρου με βάση την τεχνική των ηθοποιών. Και όλα αυτά προσαρμόζονται κάθε φορά στη χώρα στην οποία βρισκόμαστε. Για παράδειγμα, στην Ιταλία θα ακούσουμε ταραντέλα, θα φορέσουμε μάσκες και θα παίξουμε με  υποκριτικό μας άξονα την commedia dell arte. Είναι μια πολύ ζωηρή παράσταση, με έντονο ρυθμό και αλλαγές εικόνων. Τα τελευταία δυο χρόνια, έχει παρουσιαστεί σε πολλά σχολεία της πόλης μας και ελπίζουμε όταν όλο αυτό που ζούμε περάσει, να παιχτεί και σε άλλα. Ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να την παρακολουθήσει στις 7 Ιανουαρίου διαδικτυακά σε live streaming μέσω της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του Πολιτιστικού Κέντρου.

Δ.Β.: Πιστεύετε πως η τέχνη οφείλει να «προσφέρει» κάποιο μήνυμα στο κοινό; Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε εσείς στους θεατές, μικρούς και μεγάλους,  της παράστασής σας;

Ρ.Μ.: Χμμμ…  Δεν είμαι σίγουρη ότι η τέχνη «οφείλει» να προσφέρει συγκεκριμένα μηνύματα, παρότι αυτό πολλές φορές σαφώς και συμβαίνει, είτε μοιραία (που για μένα είναι και το ζητούμενο), είτε σκόπιμα. Δεν αγαπώ πολύ την διδακτική τέχνη. Θεωρώ όμως, ότι σίγουρα η τέχνη οφείλει να ταξιδεύει το κοινό, να το ωθεί στο να συν-αισθάνεται πράγματα, να γαληνεύει ή να ταράζει κάποιες φορές την ψυχή μας και σίγουρα να μας παρασύρει σε αυτό το μαγικό «μοίρασμα» μέσω της δημιουργίας. Επιτρέψτε μου εδώ να πω, ότι με βάση την καθαρά δίκη μου υποκειμενική γνώμη, το θέατρο έχει μια ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ως προς αυτό, σε σχέση με τις άλλες τέχνες. Με έναν τρόπο τις εμπεριέχει όλες μέσα του. Και επειδή είναι η τέχνη του ενεστώτα, του εδώ και τώρα, όλα γίνονται λίγο πιο μαγικά, πιο μυστήρια. Μια παράσταση την ώρα που γεννιέται, πεθαίνει κιόλας. Και αυτό είναι από μονό του αρκετά σαγηνευτικό.

Δ.Β.: Τα θέατρα είναι κλειστά. Πώς αντιμετωπίζετε εσείς αυτήν την κατάσταση και πόσο σας έχει επηρεάσει ως άνθρωπο και ως δημιουργό;

Ρ.Μ.: Ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, δεν σας κρύβω ότι στο άκουσμα ή ανάγνωσμα αυτής της φράσης, κάτι μέσα μου σπάει δυνατά. «Τα θέατρα είναι κλειστά». Είναι ψέμα να πω ότι αυτό δε με πληγώνει βαθιά. Ένα κλειστό θέατρο είναι κάτι αδιανόητα τραγικό. Δυστυχώς.

Εγώ προσωπικά προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή την επαφή με το κοινό και τους μαθητές μου μέσω διαδικτυακών δράσεων. Αυτό βέβαια δεν μπορεί για κανένα λόγο να αντικαταστήσει τη δια ζώσης συνύπαρξη. Καταφέρνουμε όμως έτσι να παραμένουμε ενεργοί και να δημιουργούμε ακόμα. 

Πηγαίνω κάθε μέρα στο γραφείο μου στο εργαστήρι και ένα φως στο ΝΤΟΥέΝΤΕ  παραμένει σταθερά αναμμένο…. Να μας θυμίζει ότι θα επιστρέψουμε.

Δ.Β.:  Μελλοντικά σχέδια.

Ρ.Μ.: Στα επαγγελματικά σχέδιά μου πάντα πρώτη θέση έχει το θεατρικό εργαστήρι ΝΤΟΥέΝΤΕ, το οποίο συνεχίζει να δημιουργεί μικρά θαύματα καθημερινά, ακόμα και μέσα στην πανδημία. Εδώ, θα βρω την ευκαιρία να ευχαριστήσω γι’ αυτό τους συνεργάτες και τους μαθητές μου, που παραμένουν διπλά μου ενεργοί, δημιουργικοί και υπεύθυνοι.

Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, η παιδική σκηνή ΝΤΟΥέΝΤΕ θα ετοιμάσει ένα νέο παραμύθι και με την θεατρική ομάδα έχω στα σκαριά μια παράσταση σε σχέση με τη ζωή και το έργο του F.G. Lorca (από τον οποίο έχουμε πάρει και το όνομα μας ως ομάδα), για την όποια όμως δεν μπορώ ακόμα να αποκαλύψω περισσότερα.

Δ.Β.: Μια ευχή για το θέατρο και τους αναγνώστες του φιλμ νουάρ.

Ρ.Μ.: Η ευχή είναι να παραμείνουμε όλοι υγιείς φυσικά, δυνατοί, χωρίς να χάσουμε την ελπίδα και τα όνειρα μας. Να στρέψουμε το βλέμμα και στον διπλανό μας, να δώσουμε το χέρι μας σ αυτόν αν μας χρειαστεί και κάποια μέρα να μπορέσουν οι ανθρώπινες κοινωνίες να αφομοιώσουν καλύτερα τις έννοιες «ελευθερία» και δικαιοσύνη».

Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους! Να είστε καλά!

Δ.Β.: Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη.

Ρ.Μ.: Κι εγώ . Να είστε καλά?

Δελίνα Βασιλειάδη