ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΔΑΝΙΑ
Η δικηγόρος-συγγραφέας Νικολέττα Δανιά, ενεργό μέλος του συλλόγου Το Ράφι της Αγάπης και της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, την Τρίτη 2 Οκτωβρίου στις 19:00 παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη το νέο της βιβλίο, ένα ποιητικό ημερολόγιο με τίτλο Παράθυρο στην Ύπαρξη που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή στο βιβλιοπωλείο-πολυχώρο Μαλλιάρης-Παιδεία «Ανατόλια» (Δημ. Γούναρη 39, Καμάρα).
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας.
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΔΑΝΙΑ: Το όνομά μου είναι Νικολέττα Δανιά. Το κληρονόμησα από τον παππού μου, αυτό, όπως και το χαμόγελό του. Αν και δεν τον γνώρισα, πολλοί μου λένε ότι ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος. Έτσι κι εγώ από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να χαμογελά, κυρίως όταν κοιτούσα στα μάτια τους άλλους ανθρώπους. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καμαρούλα Αγρινίου. Ένα χωριό (κοντά στην πόλη), όπου ήρθα σε επαφή και λάτρεψα την φύση και τον απλό τρόπο ζωής. Οι γονείς μου, ο Ανδρέας και η Φωτεινή, με πλημμύρισαν με αγάπη, με αποτέλεσμα αυτή η λέξη και το συναίσθημα να γίνει το επίκεντρο της ζωής μου. Αγάπη απλή, που ξέρει να αγκαλιάζει, να φιλά, να δακρύζει, να πονά, να μοιράζεται, να πεθαίνει, να ανασταίνεται και πάντα να χαμογελά. Η αδερφή μου, η Βασιλική, ήταν και είναι πάντα στο πλευρό μου, με προστατεύει και με νοιάζεται, μαζί μου στα δύσκολα και στις χαρές. Από μικρή μου άρεσε να φτιάχνω τραγούδια, να χορεύω και να αποσύρομαι στα λιβάδια, όπου συνομιλούσα με τα λουλούδια και τα ζωάκια και έβρισκα το Θεό μου. Ένιωθα πάντα ελεύθερη, ανήσυχη, παρατηρητική, αρνιόμουν πάντα να μπω σε καλούπια. Δυσκολεύτηκα να πάω σχολείο. Όταν όμως προσαρμόστηκα σ’ αυτό, το αγάπησα. Κόσμοι ολάκεροι, καινούριοι ξανοίχτηκαν μπροστά μου. Κάπου στο τέλος του γυμνασίου αποφάσισα ότι θέλω να υπηρετήσω τη Δικαιοσύνη. Έτσι, αφού συμμετείχα στις πανελλήνιες εξετάσεις επιτυχώς, εισήχθην στη Νομική σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία και αποφοίτησα. Από το πρώτο έτος δούλευα ως τηλεφωνήτρια στον ΟΤΕ, παρέδιδα μαθήματα σε παιδάκια του δημοτικού, περιστασιακά ασκούμουν σε δικηγορικό γραφείο. Μετά την αποφοίτησή μου και αφού ολοκλήρωσα την άσκησή μου, άρχισα να δουλεύω σε δικηγορική εταιρία στην Αθήνα και στη συνέχεια μετέβην στη Θεσσαλονίκη, όπου και ανέλαβα το γραφείο της εκεί. Συνεχίζω να εργάζομαι ως δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη έως σήμερα. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησα και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Εμπορικό Δίκαιο (Διαμεσολάβηση, Διαιτησία και Ενεργειακό Δίκαιο) στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος. Αγαπώ πολύ το επάγγελμά μου, καθώς με φέρνει κοντά στον άνθρωπο και με βοηθά να κατανοήσω σιγά – σιγά το μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης. Λατρεύω επίσης τη λογοτεχνία, τη μουσική και το χορό. Χορεύω παραδοσιακούς χορούς από όλη την Ελλάδα και την Κρήτη, Κουβανέζικη σάλσα και η μεγάλη μου αδυναμία είναι το αργεντίνικο τάγκο. Η αλήθεια είναι πως κάθε μορφή τέχνης με συγκινεί, αλλά θα ξεχώριζα αυτές τις τρεις (λογοτεχνία, μουσική, χορός) καθώς έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και θα έλεγα πως με έχουν διαμορφώσει. Τέλος, μου αρέσουν πολύ οι περίπατοι στη φύση και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, όπως το μπάσκετ, το τένις και το κολύμπι.
Δ.Β.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Ν.Δ.: Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια ξεκάθαρη και συνειδητή απόφαση. Όπως προανέφερα, από μικρή μου άρεσε να φτιάχνω τραγούδια. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης που γεννήθηκε αυθόρμητα. Μεγαλώνοντας μεταμορφώθηκε σε ενδόμυχη ανάγκη, διέξοδος και διαφυγή. Γράφω από πολύ μικρή ηλικία, ουσιαστικά από όταν έμαθα να γράφω. Και δεν σταμάτησα ποτέ.
Δ.Β.: Σε λίγες μέρες θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Πώς προέκυψε η ιδέα του βιβλίου αυτού;
Ν.Δ.: Καταρχήν το βιβλίο αποτελεί ένα είδος ποιητικού ημερολογίου. Είναι βασικά μια απόπειρα να ντύσω τη ζωή μου με ποίηση. Θυμάμαι τη στιγμή που έγραψα το πρώτο ποίημα (πεζόμορφο), από αυτά που περιέχονται στο βιβλίο. Βρισκόμουν μόνη σε ένα μακρινό ταξίδι. Βρέθηκα μόνη με τον εαυτό μου κάπου όπου κανείς δεν με γνώριζε και κανένα δεν γνώριζα. Προσπάθησα λοιπόν να ανασύρω από μέσα μου ό,τι δίνει μαγεία στις στιγμές. Άρχισα να συνομιλώ με μένα, να με γνωρίζω πιο βαθειά. Έγραφα, έβρεχε, τράβηξα τις κουρτίνες…
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια.
Ν.Δ.: Δεν μου αρέσουν τα σχέδια… προτιμώ ν’ αφήνομαι στη ζωή… να ρουφώ τις στιγμές της, να την αφουγκράζομαι. Ελπίζω μόνο να μπορώ πάντα να ανακαλύπτω την ομορφιά και τη μαγεία της.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Ν.Δ.: Θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι το πιο υπέροχο και όμορφο πλάσμα. Έχει δημιουργηθεί για να φτάσει στη θέωση και στην τελειότητα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνεται καταστροφικός είναι γιατί ο ίδιος υποβιβάζει τον εαυτό του σε κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά είναι. Μάλλον γιατί δεν πιστεύει πόσο υπέροχος είναι. Όταν νιώθεις όμορφος, δεν μπορείς παρά να καταπιάνεσαι με την ομορφιά! Πιστεύω στην ελευθερία, τη θεωρώ συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ανησυχώ γιατί νιώθω πως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκτιμά όσο πρέπει αυτό το αγαθό και υποδουλώνεται σταδιακά σε ανύπαρκτες τεχνητές ανάγκες που τον αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό προορισμό του και τον υποβαθμίζουν. Είμαι αισιόδοξη όμως και νομίζω πως πάντα πρέπει να έχουμε το βλέμμα μας ψηλά και να αναζητούμε την ουσία και την αληθινή χαρά σε ότι κάνουμε.
Δ.Β.: Ποιο από τα βιβλία που διαβάσατε τον τελευταίο χρόνο ξεχωρίσατε και γιατί;
Ν.Δ.: Ξεχώρισα τον Ιππότη με τη Σκουριασμένη Πανοπλία του Robert Fisher, το οποίο είναι το αγαπημένο βιβλίο ενός φίλου που μου το χάρισε. Καταπιάνεται ακριβώς με το πώς γεμίζουμε τη ζωή μας και την ψυχή μας με ψεύτικες ανάγκες και χάνουμε την ουσία, χάνουμε τον εαυτό μας και την αληθινή επικοινωνία με τους γύρω μας. Όταν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πόσο περιττά είναι αυτά με τα οποία ασχολούμαστε και αντιληφθούμε την εγωιστική στάση μας απέναντι στη ζωή και στους συνανθρώπους μας, τότε μόνο μπορούμε να αποτινάξουμε σταδιακά τη σκουριά από πάνω μας και να έρθουμε σε επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό, αγγίζοντας τη γυμνή μας ομορφιά. Πρόκειται για το ταξίδι που οφείλει να κάνει ο καθένας μας, αν θέλει να συναντήσει το μεγαλείο του εαυτού αλλά και το μεγαλείο του άλλου.
Δ.Β.: Αγαπημένος συγγραφέας.
Ν.Δ.: Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον συγγραφέα. Με έχουν μαγέψει πάρα πολλοί. Δεν ξέρω ποιον να πρωτοαναφέρω. Θα μιλήσω μόνο γι’ αυτόν που με καθήλωσε και με άφησε αποσβολωμένη για μέρες… Πρόκειται για τον Λέων Τολστόι και συγκεκριμένα για το έργο του Πόλεμος και Ειρήνη. Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το έργο και όλο αυτό που μου δημιουργούσε όσο το διάβαζα, είναι από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ κι εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Δελίνα Βασιλειάδη