ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας λίγο για εσάς ώστε να σας γνωρίσει καλύτερα το κοινό μας. Είστε ηθοποιός. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης; Για ποιον λόγο επιλέξατε την υποκριτική;
Δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου και θα πω ότι από μικρή με μάγευε ο κόσμος του θεάτρου. Η μαγεία του να μελετάς χαρακτήρες και ρόλους, να «μπαίνεις» σε διαφορετικές εποχές και ηλικίες, να ζεις σε μια άλλη πραγματικότητα. Στον θεατρικό χώρο βρήκα συγγένεια, όταν σε άλλους χώρους ένιωθα ξένη. Και φυσικά το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος, που πάντα κάνει τα μάτια μου να λάμπουν.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισό» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Είναι η καινούρια μουσικοθεατρική παράσταση που ανεβαίνει από τις 8 Οκτωβρίου και για 15 μόνο παραστάσεις κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Metropolitan Urban Theater στη Θεσσαλονίκη. Εσείς ανήκετε στον πολυπληθή θίασο. Μιλήστε μας τόσο για το έργο όσο και για τον δικό σας ρόλο.
Και ποιος δεν ξέρει την μεγάλη αυτή επιτυχία των Ρέππα-Παπαθανασίου. Έτσι, μετά από 20 χρόνια, από την πρώτη προβολή της ταινίας, μεταφέρεται στο θέατρο με το ίδιο ακριβώς κείμενο.
Η σύγκρουση δύο οικογενειών, της πάμπτωχης οικογένειας Μπισμπίκη και της βαθύπλουτης οικογένειας Δελαφράγκα, με αφορμή το ναυάγιο του πλοίου Τζέλα Δέλτα, φέρνει στο φως παλιές ιστορίες και κρυμμένα μυστικά.
Ο δικός μου ρόλος είναι η Λαυρεντία Μπισμπίκη, η μάνα η οποία αποφασίζει να κυνηγήσει την οικογένεια Δελαφράγκα για όλα τα δεινά που προκάλεσαν στην ίδια και στα παιδιά της, ξεκινώντας έτσι ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων, που μας ταξιδεύει σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους της ιστορίας της Ελλάδας.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο αλλά και ως δημιουργό η πανδημία του κορονοϊού; Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον του θεάτρου με βάση τα δεδομένα που έχουμε σήμερα;
Αυτό που ζούμε όλοι μας τα τελευταία δυο χρόνια έχει σημαντική επίπτωση στην καθημερινότητα μας και κατ’ επέκταση στην ψυχολογική μας κατάσταση. Φυσικά αυτό επιτείνεται και από την επίδραση των ΜΜΕ.
Σίγουρα, ειδικά στις αρχές, κυρίαρχα συναισθήματα ήταν ο φόβος και το άγχος για το άγνωστο, αλλά και ο θυμός για τον περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας.
Χάσαμε τη δουλειά μας, όχι μόνο οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό, αλλά και οι άνθρωποι της εστίασης και πολύς άλλος κόσμος. Ζήσαμε για πολλούς μήνες μέσα στη σιωπή, την ανασφάλεια και την απαξίωση από την υπουργό πολιτισμού. Και κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει μέσα στην σιωπή.
Σίγουρα δεν μπορώ να δεχτώ ότι το μέλλον του θεάτρου είναι το streaming και οι βιντεοσκοπημένες παραστάσεις. Το θέατρο είναι τέχνη ζωντανή, περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων, θεατή και ηθοποιό την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο. Το θέατρο, μέσα από όλο αυτό που συμβαίνει, πιστεύω ότι θα βρει τον τρόπο του να επιβιώσει.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Ποια η άποψή σας σχετικά με το κίνημα του Metoo;
Μπορεί οι αποκαλύψεις να ξεκίνησαν από τον χώρο του αθλητισμού και να κορυφώθηκε στον χώρο του θεάτρου, όμως η σεξουαλική παρενόχληση και η βία, σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική, λεκτική, οικονομική, συμβαίνει σε κάθε επαγγελματικό χώρο, χωρίς εξαιρέσεις.
Τα περιστατικά είναι πολλαπλάσια από αυτά που καταγγέλλονται. Όχι μόνο λόγω της πίεσης και του εκβιασμού που δέχονται τα θύματα, αλλά και λόγω ευρύτερων κοινωνικών αντιλήψεων, που επιτρέπουν την ανοχή και την ατιμωρησία και μετακυλύουν ευθύνες στο θύμα.
Ο πραγματικός αγώνας όμως είναι στο τώρα, που η θύελλα καταγγελιών έχει κοπάσει και όλοι έχουμε γυρίσει στις δουλειές μας αποζητώντας και πάλι την πολυπόθητη καθημερινότητα μας. Τώρα πρέπει να αντικρύσουμε κατάματα τη ριζωμένη πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας και τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας των στερεοτύπων, των έμφυλων διακρίσεων, της ανισότητας.
Το σίγουρο είναι ότι το Metoo αποσταθεροποίησε το κλίμα της ατιμωρησίας. Για πρώτη φορά το «κατηγορώ» απέναντι στα θύματα αμφισβητήθηκε συλλογικά και οι εκδηλώσεις υποστήριξης είναι μαζικές, καταφέρνοντας ένα πλήγμα στην κουλτούρα του βιασμού και την κοινωνική ανοχή στην έμφυλη βία.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Ποια είναι σήμερα η θέση της γυναίκας στο θέατρο;
Ο δρόμος της ισότητας είναι εξίσου δύσβατος και στην τέχνη, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα. Στην τέχνη του θεάτρου, πάνω στη σκηνή, το ταλέντο δεν έχει φύλο. Αλλά στις διοικητικές θέσεις δυστυχώς έχει.
Οι γυναίκες θεατρικοί συγγραφείς και μουσικοί συνθέτες, όπως και οι γυναίκες σκηνοθέτες είναι ακόμα πολύ λιγότερες από τους άνδρες. Δε μιλάμε καν για καλλιτεχνικές διευθύντριες και παραγωγούς. Εκεί ο αριθμός είναι εξαιρετικά χαμηλός.
Αντιμετωπίζουμε επίσης ανισότητες σε επίπεδο συμπεριφοράς, καθώς οι γυναίκες που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις καλούνται να παλέψουν με μια σειρά από έμφυλα στερεότυπα, που δεν έχει να αντιμετωπίσει ένας άνδρας.
Ευτυχώς, τελευταία, φαίνεται μια ελπίδα αλλαγής. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα γίνει πράξη.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
Προς το παρόν, το μόνο μου πλάνο είναι η παράστασή μας, που θα παίζεται μέχρι τέλη Νοεμβρίου στο Metropolitan Urban Theater. Και ελπίζουμε και σε συνέχεια. Υπάρχουν συζητήσεις για καινούρια πράγματα για του χρόνου, αλλά όλα είναι ακόμα στα σκαριά.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μια φράση ή ένας στίχος που σας εκφράζει.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα στίχο από το αγαπημένο μου ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη:
«Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί,
δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
να ‘χουμε πεθάνει»
Σας ευχαριστώ πολύ!
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά κι εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
Οι φωτογραφίες είναι από τις πρόβες και είναι του Σταμάτη Χρύσανθου Νεραντζάκη (death rose photography)