ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Τι σημαίνει Τέχνη για εσάς; Πότε και πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Tέχνη για μένα είναι ένας προσωπικός τρόπος να δημιουργείς έναν δικό σου κόσμο μέσα από τα εικαστικά, τη μουσική, το θέατρο… Και μέσα από αυτόν να εκφράζεις τα συναισθήματα, τα ερωτηματικά και τις σκέψεις σου. Να φτιάχνεις μέσα από αυτόν μια δικιά σου αλήθεια, που να αγγίζει, όμως, αλήθειες πανανθρώπινες. Γιατί μόνο τότε η τέχνη σου αφορά κι άλλους πολλούς, ακόμα και εκείνους που θα έρθουν σε επερχόμενες εποχές. Γίνεται, δηλαδή, διαχρονική. Εγώ ήταν λίγο μοιραίο να γίνω ηθοποιός, γιατί μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, έχοντας πατέρα τον πολύ καλό ηθοποιό και δάσκαλο της υποκριτικής Νίκο Βασταρδή. Το θέατρο για μένα ήταν ο κόσμος μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δ.Β.: Μοιραστείτε μαζί μας ένα περιστατικό στην πολυετή καριέρα σας που σας έχει επηρεάσει. Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνετε κι αν μπορούσατε θα το αλλάζατε;
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Με επηρεάζει κάθε φορά η αγάπη του κόσμου που βλέπει μια παράσταση και μετά έρχεται και μου λέει: «Αυτό που παίξατε με αφορά προσωπικά. Είναι κομμάτι κι από την δική μου ζωή και με βοήθησε να πάω παρακάτω». Αυτό είναι πάντα μια συγκλονιστική μέθεξη, μια απόδειξη ότι η τέχνη μας δεν πάει χαμένη, κι όσα έζησα πάνω στην σκηνή την ώρα της παράστασης με ενώνουν με τόσους άλλους ανθρώπους. Ο πατέρας μου, που ήταν σοφός άνθρωπος, μου έλεγε ότι δεν πρέπει να μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε, γιατί όταν το κάναμε δεν είχαμε την πείρα και την γνώση να επιλέξουμε κάτι άλλο. Έτσι κι εγώ δεν μετανιώνω για πολλά. Ίσως μόνο για ένα: Όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο στα 19 μου, άλλαξα το επίθετο Βασταρδή, παίρνοντας σαν καλλιτεχνικό το πατρικό της μητέρας μου που ήταν Αδριανού. Ο πατέρας μου τότε ήταν πολύ γνωστός κι εγώ ένοιωθα ότι το όνομά του θα με «καταπιεί» πριν καλά καλά ξεκινήσω την καριέρα μου. Τώρα που δεν έχω τέτοιους φόβους λυπάμαι που δεν κράτησα το δικό του επίθετο. Άλλωστε ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή μου.
Δ.Β.: Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Τάρτα ροδάκινο» του Μηνά Βιντιάδη σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά, που ανεβαίνει στο Θέατρο ΑΜΑΛΙΑ στη Θεσσαλονίκη στις 23 και 24 Μαρτίου (21:00). Μιλήστε μας για το έργο, αλλά και για τον ρόλο σας.
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Είναι ένα έργο πάνω στις σχέσεις των δυο φύλων, τον παραλογισμό του έρωτα, τον ανταγωνισμό, την ανάγκη να κρατήσουμε τον άλλον δικό μας, ως το σημείο να τον θέλουμε ακόμα και… νεκρό. Κι όλα αυτά με πολύ χιούμορ αλλά και πολλή συγκίνηση.
Με δυο λόγια… Βλέπουμε την βραδιά της επετείου γάμου ενός ζευγαριού κατά την οποία η σύζυγος φτιάχνει για τον άντρα της μια δηλητηριώδη τάρτα ροδάκινο, προκειμένου… να τον κρατήσει δικό της για πάντα. Και για να γλιτώσει η ίδια από την σκλαβιά του έρωτα κι από το αδιέξοδο «ούτε μαζί σου, ούτε χωρίς εσένα». Πόσο μακριά θα φτάσει;
Η γυναίκα που παίζω είναι μια γυναίκα ιδιαίτερη (είναι καλλιτέχνης, μουσικός) και ταυτόχρονα σαν πολλές άλλες, που ερωτεύεται με πάθος έναν άντρα κι αφήνει αυτό το πάθος να κάψει όλα τα άλλα στην ζωή της: τις συνήθειές της, τις ανάγκες της, τα όνειρά της, τις άλλες της αγάπες (οικογένεια, φιλίες), ακόμα και την τέχνη της.
Δ.Β.: Για ποιον λόγο να έρθει σήμερα κάποιος να παρακολουθήσει την παράστασή σας; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλετε να περάσετε;
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Η ηρωίδα της Τάρτας τα θυσιάζει όλα στον βωμό του έρωτα. Θέλει να καλύψει όλες τις ανάγκες του άντρα της, να γίνει για χάρη του όχι μία, αλλά όλες οι γυναίκες του κόσμου. Να παίξει όλους τους ρόλους. Της ερωμένης, της συντρόφου, της συζύγου, της φίλης, της μάνας, της αδελφής. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάει και διαπιστώνει ότι έχει χάσει τον ίδιο της τον εαυτό. «Στα έδωσα όλα για να μην έχω τίποτα. Παρά μόνο εσένα» θα του πει σε μια σπαρακτική στιγμή συνειδητοποίησης. Πόσες και πόσες γυναίκες δεν φτάνουν σ’ αυτό το σημείο μηδέν;
Το έργο ρίχνει μια αιρετική ματιά στη σχέση αγάπης – μίσους ενός ζευγαριού, που ζει δίπλα μας. Είναι ένα ζευγάρι που μοιάζει στα περισσότερα από αυτά που βρίσκονται στην πλατεία. Αναπαράγει την ζωή και τα προβλήματά τους με συγκινητικό τρόπο αλλά και με πολύ χιούμορ. Το κοινό μια γελάει και μια δακρύζει. Παρακολουθεί μια νύχτα γεμάτη αποκαλύψεις, μέσα στην οποία η γυναίκα θα αναπαραστήσει μπρος στα μάτια των θεατών την ζωή της με τον άντρα, μέσα σε 25 χρόνια. Μια ζωή γεμάτη έρωτα, ζήλεια, ψέματα και αλήθειες, τρυφερότητα, αλλά και παρασπονδίες. Και θα δούμε μέσα σε όλα αυτά πού χωράει η αληθινή αγάπη και η ελευθερία.
Το έργο παίχτηκε αυτόν τον χειμώνα του 2019 -2020 στο θέατρο Αλκμήνη με μεγάλη επιτυχία, εκπληκτικές κριτικές και οι παραστάσεις ήταν sold out από την πρώτη ως την τελευταία.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια.
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Ένα άλλο θεατρικό έργο που με περιμένει λίγο αργότερα, αλλά δεν θέλω να εγκαταλείψω νωρίς την ΤΑΡΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΟ. Και κάποια σχέδια για τηλεοπτικές σειρές. Τίποτα όμως δεν είναι οριστικό ακόμα.
Δ.Β.: Τηλεόραση, κινηματογράφος ή θέατρο;
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Αγαπώ πιο πολύ το θέατρο, γιατί δίνει στον ηθοποιό την δυνατότητα να ζήσει δυο συνεχόμενες ολόκληρες ώρες μια άλλη ζωή, να βουτηχτεί μέσα σ’ αυτήν, να γίνει πραγματικά ένα με τον ρόλο. Ενώ ταυτόχρονα «νοιώθει» και την ενέργεια του κοινού που παρακολουθεί. Αλλά και στον κινηματογράφο και στο θέατρο μπορεί κανείς να δημιουργήσει πολύ όμορφα πράγματα
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας και μια φράση ή ένας στίχος που σας εκφράζει.
ΑΝΝΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ: Ζήσε το Τώρα. Μόνο μέσα στο Τώρα είμαστε αληθινά παρόντες στην ζωή μας. Μόνο σ’ αυτό μπορούμε να χαρούμε πραγματικά. Άλλωστε το παρελθόν κρύβει πόνο και το μέλλον αγωνία.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ θερμά κι εύχομαι καλή επιτυχία.
Δελίνα Βασιλειάδη