ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την οποία αποφοίτησα το 1999. Το 2000 μαζί με το Θωμά Βελισσάρη, την Ιωάννα Κατσαρού και τον Νίκο Ορτετζάτο (συμφοιτητές στη σχολή) ιδρύσαμε το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Σακαλίδη και τεχνικό διευθυντή τον Μάκη Μαριάδη. Ήταν ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα και ιδιαίτερα για την ηλικία που βρισκόμασταν τότε. Για μένα -εκτός όλων των άλλων – ήταν ένα 12ετές μεταπτυχιακό σε όλα τα επίπεδα. Στην υποκριτική, τη σκηνοθεσία, τη διδασκαλία, την οργάνωση παραγωγής, την τεχνική και γραμματειακή υποστήριξη.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης και συγκεκριμένα της υποκριτικής;
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Έχω την εντύπωση ότι πήρα την απόφαση στην εφηβεία. Με συγκινούσαν και με προκαλούσαν οι ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών… Αναρωτιόμουν πώς μπορεί να γίνεται αυτό… Πώς δηλαδή ένας ηθοποιός είναι ικανός να υποδύεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να αλλάζει τον χτύπο στην καρδιά μου, να φέρνει δάκρυα στα μάτια μου, να με κλέβει από τον παροντικό χρόνο και να με μεταφέρει σε έναν άλλο; Και όσο πιο μακριά με πηγαίνει μια ερμηνεία, τόσο πιο παρούσα αισθάνομαι.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για την παράσταση όπου πρωταγωνιστείτε.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Είναι ένα σύγχρονο έργο της Kefi Chadwick με τίτλο «Μαθηματικά της καρδιάς». Πρόκειται για ένα έργο σχέσεων. Η συγγραφέας μας βάζει στην ζωή τεσσάρων ανθρώπων, που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ακολουθήσουν κοινή πορεία, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και παρόλο που αυτό ακούγεται απλό, αποδεικνύεται έως και ανέφικτο. Τα ζητήματα της καρδιάς –της πραγματικής επιθυμίας δηλαδή- μάλλον δεν λύνονται με εξισώσεις και το να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είναι ένα από τα ουσιαστικότερα αιτήματα της ύπαρξής μας.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μητρότητα και καριέρα.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό από το να κυοφορείς και να γεννάς μέσα από τα σπλάχνα σου ένα παιδί. Μου φαίνεται πιο συγκλονιστικό ακόμα κι απ’ το θέατρο!!!
Αλλά στην πραγματικότητα νομίζω ότι η μητρότητα εμπλουτίζει την τέχνη και η τέχνη τη μητρότητα. Δεν υπάρχει καλύτερη εξάσκηση για έναν ηθοποιό από το να ζει με ένα παιδί. Το παιδί είναι ο πιο ευφάνταστος και απαιτητικός σκηνοθέτης, ο πιο «ανοιχτός» συμπαίχτης. Απαιτεί παιχνίδι, πειθαρχεία, φαντασία, ευελιξία, ειλικρίνεια, γενναιοδωρία, ενσυναίσθηση, αυτοσυγκράτηση, μέτρο, απογείωση, εκπλήξεις (δεν τελειώνει ο κατάλογος!). Ό,τι δηλαδή χρειάζεται και το θέατρο. Και κυρίως, να μην καταστρέφεις την ολοφάνερη δυνατότητα που λάμπει μπροστά στα μάτια σου… Σε έναν τέτοιο τόπο είναι καλό να μεγαλώνουν τα παιδιά και το θέατρο. Σε έναν τόπο, όπου κέντρο είναι ο άνθρωπος και οι πραγματικές του ανάγκες, σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και έρωτα και όχι σε ένα μέρος, όπου όλοι γίνονται μοχλοί-γρανάζια επιβίωσης και εμπορίου…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Η τέχνη στην Ελλάδα της κρίσης.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Τα μάτια του καλλιτέχνη –ανεξαρτήτως εποχής- οφείλουν να διακρίνουν τις «κρίσεις» και να τις βγάζουν στην επιφάνεια. Να θέτουν ερωτήματα. Λοιπόν, είναι πρόσφορο το έδαφος για την τέχνη…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Η φιλοσοφία σας.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Γηράσκω αει διδασκόμενος.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Θέατρο.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μια ευχή.
ΘΕΑΝΩ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ: Ειρήνη και Δημοκρατία (χωρίς την κατάχρησή της).
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά.
Δελίνα Βασιλειάδη