ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας.
ΠΑΝΟΣ ΖΩΗΣ: Νομίζω ότι δεν έχω κάτι περιπετειώδες να διηγηθώ για μένα και τη ζωή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη από δύο εξαιρετικούς γονείς. Όντας σε ένα αστικό περιβάλλον είχα ανεπτυγμένη φαντασία και πάντα έβρισκα καταφύγιο στη μυθοπλασία. Γι’ αυτό και σε μεγαλύτερη ηλικία κατέφυγα στον χώρο της Τέχνης γιατί ένιωθα, ίσως, μια οικειότητα. Πέρασα στη σχολή Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά πάντα η μεγάλη μου αγάπη ήταν το τραγούδι. Από τα 18 μου λοιπόν χρόνια το υπηρετώ πιστά και διατηρώ αυτή τη σχέση μίσους και πάθους, που υπάρχει βέβαια σε όλους τους μεγάλους έρωτες. 12 χρόνια πυκνής δουλειάς με απογοητεύσεις, αλλά και πολλές χαρές. Πέρα από όλα αυτά είμαι ένας άνθρωπος χαρούμενος, κοινωνικός, αισιόδοξος, δοτικός αλλά και αρκετά ανασφαλής, μαλωμένος με την οργανωτικότητα και λίγο αναβλητικός.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση Δον Κιχώτης όπου πρωταγωνιστείτε.
Π.Ζ.: Χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτό το έργο και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τη σκηνοθέτιδα της παράστασης Σοφία Σπυράτου η οποία με επέλεξε να ερμηνεύσω τον ρόλο του Σάντσο Πάντσα. Είναι ένα κείμενο πανανθρώπινης διάστασης και δυναμικής. Ο Δον Κιχώτης δεν είναι απλώς ένας ρόλος. Είναι στάση ζωής. Είναι όλα αυτά που δεν τολμάμε καν να ξεστομίσουμε για να μην μας θεωρήσουνε τρελούς. Το ενδότερο θέλω μας. Από μικρά παιδιά καταπιέζουμε τη φαντασία μας και θεοποιούμε τον ρεαλισμό. Να που έρχεται ένας Δον Κιχώτης να μας θυμίσει ότι τα κάνουμε όλα λάθος. Είναι καιρός να αγαπήσουμε τον τρελό του χωριού, γιατί είναι τόσο τρελός, όσο θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς. Όσο για τον ρόλο μου, έχω να σχολιάσω κάτι που διάβασα πρόσφατα και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Ότι ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο Πάντσα είναι ένα πρόσωπο. Η ιδέα και η ύλη. Το μυαλό σκέφτεται και το σώμα εκτελεί. Δεν μπορούν να κάνουν ο ένας χωρίς τον άλλον. Πολλά πράγματα που είχα δεδομένα για τον Σάντσο άλλαξαν κατά τη διάρκεια των προβών. Είναι αυτός που έκανε το πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους ενήλικες να την δούνε. Σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, κείμενο Στρατή Πασχάλη, μουσική επιμέλεια Νίκου Κυπουργού, φωτισμούς Ελευθερίας Ντεκώ , σκηνικά και κοστούμια Μανόλη Παντελιδάκη. Νομίζω ότι δεν χρειάζονται πολλά ακόμα για να σας πείσω. Στο θέατρο Κολοσσαίον από 13 Οκτωβρίου και κάθε Σαββατοκύριακο (Σάββατο στις 17:30 και Κυριακή στις 11:00.)
Δ.Β.: Είστε εκτός από ηθοποιός και τραγουδιστής. Μιλήστε μας για αυτό και για την εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία σας και στον χώρο του τραγουδιού. Πού βρίσκεται η καρδιά σας; στην υποκριτική ή στο τραγούδι;
Π.Ζ.: Ναι, έχω δύο ιδιότητες που όλα αυτά τα χρόνια παλεύουν για το ποια θα υπερισχύσει. Αστειεύομαι. Νομίζω ότι αν θέλω να είμαι δίκαιος με τον εαυτό μου, πρωταρχικά θα διεκδικούσα την ιδιότητα του τραγουδιστή. Το τραγούδι για μένα είναι λύτρωση. Αποτελεί ένα είδος “ψυχοθεραπείας”. Έκανα αρκετές και καλές συνεργασίες που μου έδωσαν πολλά διδάγματα. Για μένα τον ίδιο προσωπικά. Για το πώς να είμαι ταπεινός, να σέβομαι τον διπλανό μου, να προσαρμόζομαι. Πολλές φορές όχι με τον εύκολο τρόπο. Ξεκίνησα από κλασικές σπουδές και έμαθα να αγαπώ αλλά κυρίως να σέβομαι το τραγούδι. Μόλις τελειώσαμε την καλοκαιρινή περιοδεία μας με την Αρετή Κετιμέ και την Εύη Σιαμαντά και ετοιμάζω τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο με τη συνθέτρια Σοφία Νάτσιου. Για τα υπόλοιπα μπορείτε να ενημερώνεστε εύκολα από την διαδικτυακή σελίδα μου.
Δ.Β.: Αγαπημένος τραγουδιστής και αγαπημένο τραγούδι.
Π.Ζ.: Πολλοί διεκδικούν την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Και είναι φυσικό. Μ’ αρέσουν οι αισθαντικές φωνές που σε αγγίζουν με την ερμηνεία τους. Ενδεικτικά όμως θα πω την Μελίνα Κανά. Όσο για το τραγούδι θα ξεχωρίσω το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για τον στίχο όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμπυκνωμένη αλήθεια σε στίχο.
Δ.Β.: Αγαπημένο βιβλίο και αγαπημένος συγγραφέας.
Π.Ζ.: Ένα παράπονο που πάντα έχω από τον εαυτό μου, και ελπίζω να το αλλάξω σύντομα, είναι ότι δεν διαβάζω όσα βιβλία θα ήθελα. Λόγω χρόνου, λόγω μειωμένης ικανότητας συγκέντρωσης, δεν ξέρω τι από τα δύο. Παρόλα αυτά ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχει η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη. Δεν μπορείς να είσαι πλέον ίδιος όταν τελειώσεις αυτό το βιβλίο.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Π.Ζ.: Θέλω να είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, να σέβομαι τον διπλανό μου και να υπερασπίζομαι αυτούς που το έχουν ανάγκη. Να έχω την ικανότητα να αγαπώ και να εμπνέομαι. Επαγγελματικά έχω πολλά όνειρα. Πάντα θα βρίσκω κάτι να ονειρευτώ. Ακόμα κι αν δεν πετύχουν, εγώ θα νιώθω τυχερός που τα ονειρεύτηκα. Πρωταρχική μου ελπίδα, πάντως, είναι να μην νιώσω ποτέ την Τέχνη ως καταναγκαστικό μέσο επιβίωσης.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Π.Ζ.: Η φιλοσοφία ενός ανθρώπου είναι η στάση ζωής του. Πώς να συμπυκνώσω τη στάση ζωής μου σε λίγες σειρές; Mόνο ο Καζαντζάκης το καταφέρνει αυτό, οπότε θα απαντήσω με μια φράση του: Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα.
Δ.Β.: Η τέχνη σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης.
Π.Ζ.: Η Τέχνη βίωνε κρίση στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν περίμενε την οικονομική κρίση για να κλονιστεί. Νομίζω έχει μια ξεχωριστή πορεία στην προσπάθεια επιβίωσής της και όλων αυτών που την ακολουθούν. Και αυτό είναι που την κάνει ισχυρή. Και δεν μιλάω σε οικονομικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο καθαρής δημιουργίας. Νιώθω πολύ τυχερός που δημιουργώ σε μια περίοδο όπου όλοι αμφισβητούν τα πάντα. Ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτή είναι και η έννοια του καλλιτέχνη. Περιουσία δεν θα κάνουμε ποτέ μέσα από την Τέχνη και, για να πω και την αλήθεια, όποιος ξεκινάει μ’ αυτό τον στόχο δεν το αξίζει. Όσο για τη δόξα, η κρίση κατάφερε να την απομυθοποιήσει και αυτό της το αναγνωρίζω.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ θερμά κι εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε.
Δελίνα Βασιλειάδη