Σεμνός, εξαιρετικά ταλαντούχος-πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του-, ευαίσθητος –όπως λέει ο ίδιος-, ιδιαίτερα δημοφιλής και βραβευμένος με το βραβείο Χορν. Ο Μιχάλης Συριόπουλος λίγο πριν την πρεμιέρα της εξαιρετικής παράστασης «Η Αρχή του Αρχιμήδη» στη Θεσσαλονίκη μας μίλησε για το έργο, τη δουλειά του, το «Άγιο Θέατρο», αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Τι σημαίνει τέχνη για εσάς;
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΥΡΙΟΠΟΥΛΟΣ: Πόσο δύσκολο είναι να είσαι αντικειμενικός με τον εαυτό σου…Είμαι λοιπόν ο Μιχάλης, ηθοποιός στο επάγγελμα, λιιίγο παραπάνω απ’ το κανονικό ευαίσθητος σε κάποια θέματα κύριος πλέον .( το νεαρός μας τελείωσε).Λατρεύω τα φυτά και τα σκυλιά. Αποζητώ συχνά πυκνά την ησυχία μου και τους ανθρώπους με ωραίο χιούμορ. Λειτουργώ περισσότερο με τα ένστικτά μου παρά με τη λογική.
Δεν ξέρω αν επέλεξα την υποκριτική ή με επέλεξε εκείνη. Τα πράγματα ήταν δεδομένα από όταν ήμουν μικρό παιδί. Στην υλοποίηση δυσκολεύτηκα λιγάκι, μα ζωή χωρίς δυσκολίες δεν είναι ζωή, είναι διαφημιστικό σποτ… οπότε δε μετανιώνω για τίποτα. Μετράω 14 χρόνια στο σανίδι και πορεύομαι προσπαθώντας να διατηρήσω την αθωότητά μου και να ανακαλύπτω χωρίς να ξέρω, βάζοντας , όσο μπορώ πίσω το εγώ μου και μπροστά τον ρόλο. Η τέχνη είναι το καταφύγιο των ανθρώπων σε όποια της μορφή… μα προσοχή στις απομιμήσεις.
Δ.Β.: Μοιραστείτε μαζί με τους αναγνώστες του φιλμ νουάρ μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα σας. Ποιος άνθρωπος, αν υπάρχει κάποιος, σας επηρέασε ιδιαίτερα ή σας βοήθησε; Υπάρχει κάποια συνεργασία για την οποία μετανιώνετε;
Μ.Σ.: Αυτά τα χρόνια στο θέατρο έχουν άπειρες ” πανάκριβες στιγμές” που δε χωράνε σε λέξεις, συνάντησα πολλούς ωραίους ανθρώπους στο μικρό μου πέρασμα, θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάτι ή κάποιον. Υπάρχουν συνάδελφοι -συγγενείς πια και κάποιες στιγμές από πρόβες ή από ώρες πτήσης’ τόσο μεταφυσικές που είναι σα να έζησα πολλές ζωές. Άγιο θέατρο.
Δ.Β.: Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Η αρχή του Αρχιμήδη». Μιλήστε μας για το έργο.
Μ.Σ.: Βρισκόμαστε στα αποδυτήρια προπονητών μιας δημοτικής πισίνας σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Δύο ημέρες πριν, σε μία κατασκήνωση – κοντά στο κολυμβητήριο-έχει συμβεί κάτι ανεκδιήγητο με κάποιον ομαδάρχη κι ένα παιδί. Ο φόβος πλανάται ήδη. Σήμερα λοιπόν ο πιο αγαπητός προπονητής , ο Τζόρντι, κατηγορείται από ένα κοριτσάκι , πως φίλησε στο στόμα ένα μικρό αγόρι. Αυτό είναι αρκετό για να ξεσπάσει ένα θρίλερ και όλα να ανατραπούν σε λίγη μόνο ώρα. Η παράσταση μ’ έναν αριστοτεχνικό και κινηματογραφικό τρόπο ( δε θέλω να τον προδώσω) σου μεταφέρει τις πολλές οπτικές γύρω από ένα θέμα καθώς και το πώς κατευθυνόμαστε από φόβο χωρίς κρίση.
Δ.Β.: Ξεκινήσατε την πορεία σας στον χώρο του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη -Πειραματική Σκηνή, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος- και πλέον ζείτε και εργάζεστε μόνιμα στην Αθήνα. Ποιες είναι οι διαφορές και ποιες οι ομοιότητες μεταξύ των δύο καταστάσεων; Θα σκεφτόσασταν να επιστρέψετε στη Θεσσαλονίκη;
Μ.Σ.: Μετράω πια 4 χρόνια στην Αθήνα, σαν ψέματα μου φαίνεται. Ξέρεις δεν αλλάζουν πολλά πράγματα. Η κλίμακα αλλάζει. Η Θεσσαλονίκη έχει ελάχιστες επιλογές. Η Αθήνα έχει πολύ περισσότερες ( το αν πληρώνουν είναι άλλο θέμα). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ποιοτικά η Θεσσαλονίκη υστερεί. Μπορώ να σου πω ότι έχω δει πολύ πιο πρόχειρες δουλειές σε κεντρικά θέατρα στην Αθήνα. Προς το παρόν θέλω να μείνω στην Αθήνα. Δεν ξέρεις όμως ποτέ τί μπορεί να συμβεί.
Δ.Β.: Τιμηθήκατε πρόσφατα με το Βραβείο Χορν. Τι σημαίνει αυτό για εσάς; Πόσο σημαντικό είναι, αν είναι, ένα τέτοιο βραβείο για έναν καλλιτέχνη; Έχει αλλάξει μετά από τη βράβευσή σας αυτή κάτι στον τρόπο σκέψης σας ή στον τρόπο που επιλέγετε, για παράδειγμα, μια συνεργασία ή μια δουλειά;
Μ.Σ.: Τιμήθηκα ναι! Και μάλιστα σε λίγο δίνω την σκυτάλη στον επόμενο. Ήταν μια σπουδαία στιγμή στην ζωή μου. Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Με ταρακούνησε αυτό το βραβείο για το από δω και πέρα. Σκέφτηκα πολύ, για το τί είναι ευτυχία, τί θέλω σε σχέση με το θέατρο, μήπως να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να επιστρέψω στους δικούς μου που μεγαλώνουν… τέτοια! Ύστερα ηρέμισα και συνέχισα τη ζωή μου αφήνοντας το βραβείο σ’ ένα βιντεάκι στο youtube. Άλλαξαν όμως αρκετά πράγματα. Είναι η πιο όμορφη ‘ ταμπέλα’ που σου βάζουν και κάνει πιο ευνοϊκά αρκετά πράγματα. Διεκδικώ μεγαλύτερη αξιοπρέπεια πλέον- που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη-αυτό μόνο.
Δ.Β.: Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση… Τα έχετε δοκιμάσει όλα. Πού βρίσκεται η καρδιά σας;
Μ.Σ.: Πρόσφατα γοητεύτηκα αφάνταστα πολύ από τον κινηματογράφο. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη μου ταινία. Μα δεν ξέρω και δεν θέλω να τα βάλω με σειρά προτίμησης.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια.
Μ.Σ.: Τα σχέδιά μου φτάνουν μέχρι το καλοκαίρι, όπου θα είμαι στην παράσταση ενός ανθρώπου που θαυμάζω αλήθεια πολύ.( παραπάνω λεπτομέρειες σε λίγες ημέρες από το φεστιβάλ Αθηνών).
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας.
Μ.Σ.: Μπροστά οι ιστορίες, παραμυθάδες είμαστε! Ανοιχτά μάτια , ανοιχτά αφτιά και τα εγώ μας αφημένα στα καμαρίνια, όχι πάνω στην σκηνή.
Δ.Β.: Μια φράση ή ένας στίχος που σας εκφράζει.
Μ.Σ.: “Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι λέφτερος” ή “φτάσε όπου δεν μπορείς” ( Καζαντζάκης)
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη και σας εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα.
Μ.Σ.: Εγώ σας ευχαριστώ!
Δελίνα Βασιλειάδη