ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς. Για ποιον λόγο ασχοληθήκατε με την Τέχνη αρχικά; Πότε και γιατί στραφήκατε στο θέατρο;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Αγάπησα τις τέχνες ήδη από παιδί, όταν ζωγράφιζα στο νηπιαγωγείο. Τότε έλεγα πως θέλω να γίνω ζωγράφος. Μεγαλώνοντας μπήκε στη ζωή μου το θέατρο μέσα από τις σχολικές γιορτές. Ξαφνικά ήθελα να έχω πάντα ποίημα σε όλες τις γιορτές, να είμαι στην χορωδία, να χορεύω, να είμαι γενικά σε μια σκηνή και να παρουσιάζω κάτι. Στην Γ’ Λύκειο υπήρξε μία φιλόλογος που ήθελε να ανεβάσει μια παράσταση (με πρόβες εκτός του σχολικού ωραρίου) και εννοείται πως αποφάσισα να συμμετάσχω, παρότι έδινα πανελλήνιες εκείνη τη χρονιά. Κι έτσι συμμετείχα στην πρώτη μου ολοκληρωμένη παράσταση, την μαύρη κωμωδία «Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα» του Joseph Kesselring. Από τότε σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμμετέχω σε παραστάσεις. Τώρα όσο για το γιατί στράφηκα στο θέατρο, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την επικοινωνία με το κοινό. Κάθε καλλιτέχνης στρέφεται στις τέχνες γιατί έχει μια ανάγκη για επικοινωνία, την οποία δεν μπορεί να εκφράσει με άλλους τρόπους. Η Τέχνη είναι ένα μέσο επικοινωνίας ανθρώπων που στην πραγματική ζωή δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Αυτήν την περίοδο ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη η παράσταση «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», όπου υπογράφετε την καλλιτεχνική διεύθυνση. Μιλήστε μας για αυτό το καλλιτεχνικό σας εγχείρημα.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: «Το Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» είναι μια ταινία που βγήκε στον κινηματογράφο πριν από 20 ακριβώς χρόνια και είναι η αγαπημένη μου ελληνική ταινία. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτή την ταινία με κάποιον τρόπο. Είναι μια ταινία που βλέπω τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο και πιέζω τους φίλους και γνωστούς που δε την έχουν δει να την δουν.
Για χρόνια είμαι χορευτής, χορογράφος και δάσκαλος χορού στην σχολή χορού ProDancers Studio, με την οποία σχολή ανεβάζουμε τα τελευταία χρόνια χορευτικές κυρίως παραστάσεις βασισμένες σε γνωστά musicals (Moulin Rouge, Grease, Chicago). Πέρυσι, η φίλη μου και πλέον συνεργάτης Κλαίρη Καραπιδάκη (η ιδιοκτήτρια της σχολής χορού) μου ζήτησε να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση των παραστάσεων αυτών. Κι όταν με ρώτησε ποια παράσταση θα ήθελα να ανεβάσουμε, η πρώτη μου απάντηση ήταν το «Κλάμα». Ήξερα ότι θα είναι μια δύσκολη διαδρομή, καθώς πρόκειται για ένα κινηματογραφικό κείμενο που έπρεπε να προσαρμοστεί στη θέατρο, αλλά η αγάπη μας γι’ αυτό μαζί με τον σκηνοθέτη, τον Άγγελο Κουρέπη, μας οδήγησε σε ένα δημιουργικό και πειραματικό ταξίδι, και νομίζω πως πετύχαμε τον στόχο μας.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο επιλέξατε να παρουσιάσετε στο κοινό της Θεσσαλονίκης το συγκεκριμένο έργο τη συγκεκριμένη στιγμή;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Επιλέξαμε την Θεσσαλονίκη γιατί είναι η πόλη μας, δεν υπάρχει κάποιος βαθύτερος λόγος. Βεβαίως, αν μας δοθούν προτάσεις για να παίξουμε σε άλλες πόλεις, αυτό θα ήταν μεγάλη χαρά για εμάς. Επιλέξαμε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο πρώτον γιατί φέτος τον Οκτώβρη η ταινία κλείνει ακριβώς 20 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε, οπότε θέλαμε να γιορτάσουμε αυτή την επέτειο με τον δικό μας τρόπο. Επίσης, λόγω του covid και των καραντινών, ερχόμαστε από μια περίοδο δημιουργικής απραξίας και βαθιάς ανάγκης να δημιουργήσουμε και να δουλέψουμε. Κάναμε διαδικτυακές πρόβες, κάναμε πρόβες σε ταράτσες, γιατί οι χώροι προβών, οι σχολές χορού και τα θέατρα ήταν κλειστά. Θέλαμε με το που ανοίξουν τα θέατρα να υπάρχει κάτι φρέσκο για εμάς να παρουσιάσουμε, αλλά και για το κοινό να απολαύσει.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο να έρθει το κοινό στην παράστασή σας;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Το κοινό θα έρθει να δει ένα αγαπημένο του έργο υπό ένα φρέσκο, πειραματικό και δημιουργικό πρίσμα. Θα ακούσει το αγαπημένο του κείμενο από νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς της πόλης του, θα γελάσει και θα δει τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Το έργο δραματουργικά, ενδυματολογικά και σκηνογραφικά έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο που ο θεατής να μπορεί να κατανοήσει συμβολικά το έργο.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Η τέχνη οφείλει να περνά μηνύματα; Αν ναι, ποιο είναι το μήνυμα που εσείς θέλετε να περάσετε με το έργο που σκηνοθετείτε;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η τέχνη δεν οφείλει τίποτα και σε κανέναν. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί, μπορεί να θέλει να περάσει μηνύματα με το έργο του, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο θεατής απαραίτητα θα τα λάβει. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μαγεία της τέχνης. Ο δημιουργός είναι ελεύθερος να δώσει στο κοινό και το κοινό είναι ελεύθερο να κατανοήσει ό,τι θέλει. Ένα έργο τέχνης, όταν το βλέπουν 1.000 άνθρωποι, είναι σα να υπάρχουν 1.000 διαφορετικά έργα τέχνης. Είτε αυτό είναι ένα βιβλίο, ένας πίνακας, ένα τραγούδι, μια θεατρική παράσταση. Η δική μας παράσταση φαινομενικά είναι μια σάτιρα ελληνικών ταινιών, για κάποιους μια ελαφριά κωμωδία. Όμως μέσα από αυτό το έργο υπάρχουν κομμάτια της ιστορίας της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που μπορεί φαινομενικά να αλλάζει, αλλά στην ουσία της δεν έχει αλλάξει καθόλου από το ’60, περίοδος κατά την οποία διαδραματίζεται και το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας. Η παράστασή μας αγκαλιάζει την κιτς αισθητική του Νεοέλληνα του σήμερα και αναγκάζει τον θεατή να δει ότι τόσα χρόνια ως λαός έχουμε μείνει στάσιμοι. Μόνο τα ρούχα μας αλλάζουν. Βέβαια, αυτή είναι η δική μας ματιά. Ο εκάστοτε θεατής είναι ελεύθερος απλά να κάτσει, να γελάσει και να περάσει όμορφα το βράδυ του, χωρίς τέτοιου είδους σκέψεις.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς σας επηρέασε ως άνθρωπο και ως δημιουργό η πανδημία του κορονοϊού; Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μέλλον του θεάτρου; Οι διαδικτυακές παραστάσεις ήρθαν για να μείνουν;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Σίγουρα ήταν μια πρωτόγνωρη και δύσκολη περίοδος. Αν έχεις συνηθίσει κάθε μέρα να βρίσκεσαι σε έναν χώρο προβών και να δημιουργείς, όταν όλη σου η χρονιά είναι χορευτικά show και παραστάσεις, δεν είναι εύκολο να πρέπει να τα κόψεις ξαφνικά. Σίγουρα μας ανάγκασε ως δημιουργούς να βρούμε νέους τρόπους εργασίας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Το θέατρο και ο χορός είναι τέχνες που απαιτούν επαφή, ανθρώπους στον ίδιο χώρο που ανταλλάσσουν συναισθήματα μεταξύ τους και με τους θεατές.
Το μέλλον του θεάτρου στην χώρα μας ήταν ήδη χλωμό από πριν τον κορονοϊό. Μπορεί το θέατρο να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στην Ελλάδα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχει σταματήσει να εξελίσσεται. Ενώ παράλληλα στο West End του Λονδίνου ή στο Broadway της Αμερικής το θέατρο είναι κομμάτι του τουρισμού τους. Επενδύουν στο θέατρο, σε νέες δουλειές και νέους δημιουργούς, ανακαινίζουν ολόκληρα θέατρα για να στεγάσουν παραστάσεις που ξέρουν ότι θα παίζονται για χρόνια ολόκληρα. Κι εμείς πασχίζουμε να στηρίξουμε παραγωγές που δεν ξέρουμε αν θα φτουρήσουν για έξι μήνες.
Οι διαδικτυακές παραστάσεις ήταν μια ενδιαφέρουσα τροπή μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση. Σίγουρα το θέατρο απαιτεί την ύπαρξη κοινού και ηθοποιού στον ίδιο χώρο για να πετύχει τον στόχο του. Αλλά υπάρχουν τόσες καλές παραστάσεις (παλιές και καινούριες) που μπορέσαμε να απολαύσουμε έστω κι από το σπίτι μας, που ήταν μια όαση μέσα στη μιζέρια της καραντίνας. Οι διαδικτυακές παραστάσεις θα μπορούσαν να συνεχιστούν εφόσον μια παράσταση έχει κατέβει. Δίνεται έτσι η ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να πάνε στο θέατρο ή ζουν σε άλλες πόλεις να απολαύσουν ένα θέαμα που υπό άλλες συνθήκες δεν μπορούν. Αλλά οι διαδικτυακές παραστάσεις δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ το live θέατρο, με τον ίδιο τρόπο που τα tablet δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ τα βιβλία.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Κίνημα Metoo. Σκέψεις.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη τοξικές και παραβατικές συμπεριφορές, τις οποίες δεχόμαστε ως συνηθισμένες. Αυτές οι συμπεριφορές είναι κατάλοιπα της πατριαρχικής κοινωνίας που ανεχόμαστε για αιώνες. Φυσικά και αυτές οι συμπεριφορές υπάρχουν και μέσα στο θέατρο, αλλά χάρη σε κινήματα όπως το MeToo, έχει αρχίσει μια προσπάθεια για να εξαλειφθούν και ιδανικά να κοπούν από τη ρίζα. Σίγουρα βρισκόμαστε σε ένα πολύ πρώιμο στάδιο. Αλλά το ζητούμενο ήταν να γίνει η αρχή. Είμαστε πάντα στο πλευρό εκείνων που έχουν δεχτεί την κακοποιητική συμπεριφορά. Το θέατρο είναι ένας χώρος έκφρασης κι ελευθερίας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από έναν συνδημιουργό το άνοιγμα της ψυχής του πάνω σε μια σκηνή.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Είμαστε μια νέα εταιρία παραγωγής, η Triple Threat Productions, και το «Κλάμα» είναι η πρώτη μας δουλειά, αλλά δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να είναι η τελευταία. Όσο το «Κλάμα» παίζεται, εμείς κινούμε τις διαδικασίες για επόμενες παραστάσεις. Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε λεπτομέρειες ακόμη, αλλά υπάρχει περίπτωση πριν το καλοκαίρι να απολαύσετε παραπάνω από μία παραστάσεις από εμάς. Απλά θα πρέπει να μείνετε συντονισμένοι.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη και σας εύχομαι καλή επιτυχία.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλων μας.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ