ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς. Για ποιον λόγο ασχοληθήκατε με την Τέχνη αρχικά; Πότε και γιατί στραφήκατε στη σκηνοθεσία;
Για το παιχνίδι. Σαν παιδί έγραφα, τραγουδούσα, χόρευα και πολλά από αυτά τα έκανα με τον Άγγελο, τον πρώτο μου ξάδελφο και το άλλο μου μισό σε αυτή τη ζωή. Ένα Σάββατο μεσημέρι στο χωριό του πατέρα μου στα 13 μου, είχαμε ξεμείνει από ιδέες και σχέδια. Μέσα στην βόλτα πήγαμε να βρούμε την τρίτη της παρέας, την Μαρίνα, που είχε ξεκινήσει κατηχητικό και θεατρικό εργαστήρι. Με το που μπήκαμε μέσα, βρεθήκαμε σε μια πρόβα για την παιδική παράσταση της Λίμνης των Κύκνων. Πήραμε κείμενα και σηκώθηκα να κάνω έναν Άραβα βασιλιά. Αυτό ήταν, εκείνη η ημέρα άλλαξε για πάντα την ζωή μου. Κι επειδή το χωριό μου ήταν άλλο από αυτό που ήταν η ομάδα, κάθε Σαββατοκύριακο έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στις πρόβες για χρόνια μετά από αυτή τη μέρα. Θυμάμαι λοιπόν πολύ έντονα την αίσθηση μου επάνω στην σκηνή, αλλά θυμάμαι να σκέφτομαι “τι να σκέφτεται άραγε η σκηνοθέτιδά μας, πώς τα σκέφτεται όλα αυτά;”
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Αυτήν την περίοδο ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη η παράσταση «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», την οποία σκηνοθετείτε. Μιλήστε μας για αυτό το καλλιτεχνικό σας εγχείρημα.
Όταν άκουσα την ιδέα από τον Λευτέρη Κωνσταντίνου, τρομοκρατήθηκα για 10 δευτερόλεπτα και αμέσως είπα ναι. Δεν υπάρχει ωραιότερος δρόμος από αυτόν που σου προξενεί φόβο. Ίσως ήταν η πιο δύσκολη συγκυρία την πιο δύσκολη στιγμή. Όμως είχαμε θράσος και θάρρος και τώρα η ανταμοιβή μας είναι τεράστια. Είναι ένα αδιανόητα δύσκολο εγχείρημα, καθώς μιλάμε για κινηματογραφικό σενάριο, για μια ταινία που έχει γράψει 20 χρόνια ιστορίας και για υπέροχους ηθοποιούς που έχουν δώσει ένα τρομερό στίγμα σε κάθε σημείο του κειμένου. Και όλο αυτό έπρεπε να γίνει θεατρική μεταφορά, χωρίς να αγγίξουμε το κείμενο και με μια ομάδα υπέροχων καλλιτεχνών αλλά όχι με πρόσωπα που χτίσανε την τηλεοπτική και την θεατρική ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο τη συγκεκριμένη στιγμή;
Η ιδέα δεν ήταν ακριβώς δική μου, αλλά η επιλογή ήταν σίγουρα κάτι που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Είναι ένα από τα κείμενα που έχω λατρέψει όσο τίποτα, αποτελεί μέρος του μεγαλώματος και της προσωπικής μου/μας ιστορίας, τόσο με τον Λευτέρη Κωνσταντίνου, όσο και με το μεγαλύτερο κομμάτι από το cast. Η ιδέα λοιπόν ήταν να βρούμε τη σανίδα για να γελάσουμε, να “αγκαλιαστούμε”, να ζήσουμε δυνατά με όχημα μας κάτι που αγαπάμε πολύ. Και αυτός ο στόχος, ειδικά από την πρεμιέρα μας και μετά κάθε φορά γίνεται και πιο καθαρός.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο να έρθει το κοινό στην παράστασή σας;
Γιατί αποδεικνύεται αυτό που πίστευα πάντα. Η Θεσσαλονίκη έχει εξαιρετικούς συντελεστές και κυρίως ηθοποιούς που πρέπει να στηρίξει και να βγάλει μπροστά. Πρέπει να πατήσουμε στα πόδια δυνατά και να έχουμε τις βραδινές σκηνές που μας αναλογούν, ακόμα και χωρίς τηλεοπτικές δουλειές. Θυμάμαι χρόνια ολόκληρα αυτή την πόλη να περιμένει μια παράσταση από την Αθήνα, όπου παίζει ο τάδε και ο δείνα. Και εγώ δεν βλέπω καμία διαφορά ανάμεσά μας. Δούλεψα και πόνταρα σε αυτή τη διαφορά και αυτό είναι ένα προσωπικό μου παράσημο. Δεν είμαστε δεύτερης κατηγορίας επαγγελματίες λόγω κατοικίας.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Η τέχνη οφείλει να περνά μηνύματα; Αν ναι, ποιο είναι το μήνυμα που εσείς θέλετε να περάσετε με το έργο που σκηνοθετείτε;
Από τη στιγμή που η διαδικασία λειτουργεί μόνο με πομπό και δέκτη, σίγουρα υπάρχει μήνυμα. Εμείς με την ομάδα δημιουργίας του Κλάματος, θεωρούμε πως έχουμε δημιουργήσει ένα σύμπαν που θα προβληματίσει μέσα από το γέλιο και θα κάνει τους ανθρώπους να συζητήσουν. Όχι όμως να διδάξει. Και σίγουρα όχι να κουράσει.
Εμείς ασχοληθήκαμε με την λατρεία που έχουμε στο να αγαπάμε-μισούμε αυτή τη χώρα. Το Κλάμα είναι ένα κείμενο που περνάει από τρεις διαφορετικές φάσεις της ιστορίας της Ελλάδας. Στην ταινία έγινε με τον πυρήνα της ελληνικής κινηματογραφικής ιστορίας, εμείς οπτικά έχουμε δημιουργήσει τρεις εποχές-σταθμούς αναφοράς στο πως έχει διαμορφωθεί το ελληνικό στοιχείο και η ελληνική κουλτούρα, μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας μας πάντα.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς σας επηρέασε ως άνθρωπο και ως δημιουργό η πανδημία του κορονοϊού; Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μέλλον του θεάτρου; Οι διαδικτυακές παραστάσεις ήρθαν για να μείνουν;
Ως άνθρωπο με προβλημάτισε αναφορικά με τη σχέση που έχω με τον εαυτό μου και τον χρόνο μου. Με έκανε να κατανοήσω ότι είμαι υπερβολικά μοναχικός και ότι έχω αναπτύξει μια αρκετά γερή σχέση με τον εαυτό μου. Ως δημιουργό, θα το πω με μεγάλη επιείκεια, με κατέστρεψε. Ανήκω σε μια γενιά ανθρώπων που περνάμε για τρίτη φορά, σε πολύ σημαντικές φάσεις της ζωής μας. Αλλά και σε οποιαδήποτε γενιά, δε θεωρώ πως υπήρξε κάποιο ουσιαστικό πλάνο-μέριμνα για εμάς. Είμαστε πάντα τα τελευταία ΦΕΚ, αλλά πώς γίνεται να είμαστε και αυτοί που αν δεν υπήρχαμε, δεν θα επιβίωνε κανείς μέσα στις καραντίνες; Παρ’ όλα αυτά όμως, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες και ο τρόπος που δεν συνομιλούμε ουσιαστικά. Πολλές ατομικότητες που στον βωμό της τέχνης μας, ο καθένας έχει το δικό του πλάνο και τη δική του ζωή, χωρίς κοινούς παρονομαστές. Είμαι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα, αγαπώ και να βλέπω ρεαλιστικά τα πράγματα.
Το μέλλον του θεάτρου δεν μου φαίνεται δύσκολο και αβέβαιο μόνο λόγω της πανδημίας αλλά κυρίως λόγω των ανθρώπων που παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον μας και λόγω πολλών ανθρώπων που βρίσκονται μέσα στον χώρο του θεάτρου χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική σχέση και αγάπη γι’ αυτό. Το διαδίκτυο είναι ένα μέσο και πρέπει να το αξιοποιήσουμε με τρόπους που ακόμα σκαλίζουμε και είναι σε πολύ υβριδικό στάδιο. Πρέπει να γίνει ένας δίαυλος για να επικοινωνήσουμε την δουλειά μας σε περισσότερους ανθρώπους που δεν τους επιτρέπεται η φυσική παρουσία. Παρ’ όλα αυτά η σύσταση του πυρήνα μας, οι ηθοποιοί και το κοινό σε μια αίθουσα, είναι κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Κίνημα Metoo. Σκέψεις.
Μια βαθιά υπόκλιση για τους ανθρώπους που είχαν τα κότσια να βγουν και να δηλώσουν όλα αυτά που περάσανε, να κατονομάσουν τους κακοποιητές τους. Πολλά πράγματα βιώνουμε στον χώρο του θεάτρου εδώ και πολλά χρόνια. Και αν προλάβαμε εμείς οι θεωρητικά νεότεροι καλλιτέχνες κακοποιήσεις ή παρεμβατικές συμπεριφορές, σκεφτείτε τι πέρασαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα σε ανθρώπους με εξουσία στον χώρο του θεάτρου. Οπότε αυτά τα “γιατί τώρα;” και αυτά τα “έτσι είναι σαν άνθρωπος, ιδιαίτερος χαρακτήρας” δεν περνάνε πια. Κάνουμε θέατρο για τη συνεργασία μας με τους άλλους σε βαθμούς που δεν μπορείς να το κάνεις σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Πρέπει κάθε βράδυ να γυρίζεις στο σπίτι σου, να κλείνεις τα μάτια και να κάνεις τους απολογισμούς σου, πάντα σκεπτόμενος πως έκανες να νιώσουν οι γύρω σου.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
Θέλω να επαναφέρω έναν υπέροχο μονόλογο που ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά με νέα σκηνοθεσία και να παρουσιαστεί στο κοινό της Θεσσαλονίκης πριν τα Χριστούγεννα. Συμμετέχω σε πολλά projects αυτή την περίοδο που θα αρχίσουν να παρουσιάζονται αργά ή γρήγορα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στο Ναύπλιο. Θα ήθελα ιδανικά να συνεχίσει την πορεία του το Κλάμα γιατί ακόμα δεν αισθάνομαι πως έκλεισε ο κύκλος όλης αυτής της δουλειάς και τρομερής ενέργειας αυτής της ομάδας. Και φυσικά ετοιμάζουμε και πολλά ακόμα με την Triple Threat Productions.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη και σας εύχομαι καλή επιτυχία.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ