DSC_6598-3

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας λίγο για εσάς, ώστε να σας γνωρίσει καλύτερα το κοινό μας. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Για ποιον λόγο επιλέξατε να σκηνοθετείτε; Πραγματικά δεν έχει καμία σημασία το «πώς» ή ακόμα και το «γιατί» αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο, και επιπλέον, είναι κάτι που δεν γνωρίζω ούτε εγώ ο ίδιος. Σκηνοθετώ γιατί εκεί βρίσκει την ανταπόκρισή της η ευαισθησία μου και η αίσθηση που έχω για τον κόσμο και τη ζωή που ζω ή δεν ζω, εκεί νιώθει ασφάλεια η ανασφάλεια μου και βρίσκει έδαφος η ήττα μου. Ο εαυτός μου με κουράζει στην έξω ζωή πολλές φορές, ενώ μέσα στον χώρο και τον χρόνο του θεάτρου όλα αποτελούν ιδιαίτερες περιπτώσεις και αντικείμενο προς έρευνα. Η πτώση για παράδειγμα, το πένθος, η ανάγκη, ο οίκος, οι παθογένειες, οι απωθήσεις, οι συστολές… όλα αυτά τα τόσο καθημερινά στοιχεία μέσα στην τέχνη αποκτούν άλλες διαστάσεις, σε οδηγούν προς την υπέρβαση, γίνονται σύντροφοί σου, ο φόβος γίνεται σύντροφός σου, δεν τον ξορκίζεις, τον κοιτάς, τον παρατηρείς, τον σκάβεις. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πάντοτε αυτό ήθελα, να σκηνοθετώ, ήθελα να σκηνοθετώ ακόμα και πριν καταλάβω καλά καλά το ποια είναι ακριβώς η λειτουργία του σκηνοθέτη. Οι άνθρωποί σου, η έρευνα, η από κοινού κατάδυση σε αχαρτογράφητες περιοχές, η τόλμη, η εμμονή, η φρενήρης λογική, η ευθύνη σου προς τον άλλον, η ευαισθησία, η εκπαίδευση, η ύπαρξη... αυτό είναι για μένα η σκηνοθεσία. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Τι σημαίνει Τέχνη για εσάς; Είναι απαραίτητο να υπάρχει Τέχνη στη ζωή του ανθρώπου σήμερα; Τέχνη σημαίνει όταν βρίσκεις τον τρόπο να μετουσιώνεις την προσωπική σου ευαισθησία σε γεγονός, την εμμονή σου σε υλικό, το άκρως προσωπικό σε υπόθεση δημόσια. Τέχνη είναι η απόλυτη έκθεση, είναι ο δημόσιο λόγος, το δημόσιο σώμα. Είναι υπόθεση προσωπική όλων μας μα και δημοσία παράλληλα γιατί αφορά όλους μας ξεχωριστά και μαζί. Είναι μια διαρκής συνομιλία με αυτό που γίνεται, με αυτό που έγινε και πρόκειται να γίνει, με την ίδια την ιστορία των ανθρώπων, η σύγκρουση με όλα όσα μας έμαθαν και ξέρουμε, η μετακίνηση προς τόπους ανοίκειους, που φοβάμαι κι όμως κάτι μου αποκαλύπτουν. Η τέχνη είναι απαραίτητη μόνο σε εκείνους που έχουν βρει την προσωπική τους έκφραση μέσα από αυτήν, μόνο σε εκείνους που την έχουν επιλέξει να τους αποκαλύψει… Για όλους τους άλλους, θεωρώ, πως είναι εντελώς αχρείαστη και ανούσια. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Οφείλει η Τέχνη να περνά μηνύματα στο κοινό; Και ναι και όχι. Η τέχνη είναι πάντα (ακόμα κι αν δεν το θέλουμε) πολιτική, με την έννοια ότι αφορά στην πόλη και στην πολιτεία. Όμως πολλές φορές, το «μήνυμα» μπορεί να είναι η ίδια η Αίσθηση, όταν δηλαδή κάτι μου δημιουργείται χωρίς να αντιλαμβάνομαι τι είναι και από που προκλήθηκε, κάτι γίνεται στο σώμα μου και δεν καταλαβαίνω τι είναι, όταν δακρύζω χωρίς να έχω συγκινηθεί. Η τέχνη μπορεί να ερεθίσει και το ίδιο το Ασυνείδητο, να ανασύρει στοιχεία σκοτεινά και αδιατύπωτα, να με ενοχλήσει, να με ταρακουνήσει χωρίς να ξέρω γιατί. Το ζήτημα όμως, είναι πάντοτε το «μετά». Τι το κάνει ο θεατής - αναγνώστης - ακροατής αυτό που του προκλήθηκε ασυναίσθητα, αυτό που άκουσε, πώς θα το διαχειριστεί... Όλοι ξέρουμε, όλοι καταλαβαίνουμε κι όμως όλοι φοβόμαστε να δούμε και να αλλάξουμε. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για την παράσταση «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη που ανεβαίνει στο Θέατρο Αμαλία και την οποία σκηνοθετείτε. Κι αυτό το κείμενο αποτελεί ένα πεδίο έρευνας για εμένα. Ο ανθρώπινος πόθος και το σώμα που φτάνει στο απόλυτο σημείο της στέρησης, της αυτοαπομόνωσης και της συντριβής. Ο Δημητριάδης πραγματεύεται, και πάλι σ’ αυτό του το έργο, το ζήτημα του «τώρα», εμμένει στο παρόν, μας καλεί όλους να κοιτάξουμε κατάματα το εδώ και το τώρα, να ζήσουμε αυτό που είμαστε και να αφήσουμε τον εαυτό μας να είναι αυτό που επιθυμεί να είναι, απομακρύνοντας το σώμα μας από όλα αυτά που το καθιστούν τάφο: τα «πρέπει», τις ενοχές, τον ντετερμινισμό… Η Κασσάνδρα πατάει στα ερείπια της τότε εποχής, αφήνει πίσω της την πριν Κασσάνδρα και δίνεται ολοκληρωτικά στον Απόλλωνα, που σύμφωνα με το έργο, πάντα ποθούσε, αλλά δεν αφηνόταν επειδή φοβόταν να γνωρίσει. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο να έρθει κάποιος να δει την παράστασή σας σήμερα; Δεν γνωρίζω, αλήθεια. Η παράσταση είναι για εκείνους που ίσως, δεν φοβούνται να αντικρίσουν αυτό που έχουν καταντήσει να είναι. Είναι ένας μονόλογος που δεν διαθέτει τοίχους, ούτε δίχτυα ασφαλείας, χτυπάει στο ψαχνό, μιλάει κατευθείαν στον καθένα ξεχωριστά, ωμά και με ειλικρίνεια, πέρα από κάθε θεατρικότητα και σύμβαση. Αυτό ίσως, δυσαρεστήσει κάποιους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό… ίσως να είναι και αναγκαίο. Το θέατρο πρέπει να ξεφύγει από το «θέατρο» και να επιστρέψει στον άνθρωπο. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο και δημιουργό η πανδημία του κορονοϊού; Με επηρέασε σε απόλυτο βαθμό σε όλους τους τομείς και με όλους τους τρόπους. Θετικά και αρνητικά. Είδα τον εαυτό μου σε απίστευτα δύσκολες καταστάσεις και παράλληλα όλες αυτές οι καταστάσεις με ώθησαν σε έναν προσωπικό, πολύ προσωπικό αναστοχασμό, σε μια αναγκαία ανασυγκρότηση. Είμαι νέος στη ζωή και στη δουλειά κι έχω δεχτεί κι εγώ χτυπήματα και από τα δυο. Έπρεπε λοιπόν, να καθίσω και να συνομιλήσω με κάθε χτύπημα ξεχωριστά, να δω πού θέλω να ανήκω, σε ποιον χώρο, πώς θέλω να στέκομαι στα πράγματα κι αν είμαι έτοιμος σε αυτήν την φάση, σ’ αυτήν την ηλικία και εποχή να αντέξω και να δεχθώ το κόστος αυτού που θέλω να κάνω και αυτού που έχω επιλέξει να είμαι. Η πανδημία νιώθω πως μας οδήγησε όλους σε ένα «ξανά», ελπίζω πιο ώριμο και ανανεωμένο από αυτό το άθλιο πράγμα που ήμασταν κάποτε. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Κίνημα Metoo. Μοιραστείτε μαζί μας τις σκέψεις σας. Έπρεπε επιτέλους να γίνει μια αρχή, να έρθει η πρώτη ρήξη, να αρχίσει το ετοιμόρροπο κτίσμα να τρέμει, να καταρρέει, να συντριβεί μια για πάντα και πάνω στα επικείμενα ερείπια του να δομηθεί κάτι νέο, που να απομακρύνεται από αυτό που ήταν κάποτε το προηγούμενο κτίσμα. Η πριν εποχή πρέπει να περάσει στην αφάνεια, να πάψουμε να λησμονούμε όλα αυτά που ήμασταν κάποτε, να κοιτάξουμε με τόλμη το «τώρα» και να σκεφτούμε σοβαρά πως θέλουμε να είμαστε στο μέλλον. Είμαι χαρούμενος για όλο αυτό που έχει ξεκινήσει και θέλω να συνεχίσει, να πάρουν όλα τη θέση τους, τίποτε να μη μείνει ατιμώρητο και κρυμμένο, αρκεί να μην υποπέσουμε στην κακότητα και στην αγανακτισμένη οργή που γίνεται όπλο που πυροβολεί όπου λάχει... Μακάρι να κρατήσουμε μια ισορροπία προσωπική, να μη γίνουμε το τέρας που φοβόμαστε και δείχνουμε, να διατηρήσουμε τον πολιτισμό μας ακμαίο. Γιατί στη μάχη με τη βία είναι πολύ εύκολο να μετατραπούμε κι εμείς σιγά σιγά σε πλάσματα της βίας. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια. Είναι αρκετά αυτά που σκεφτόμαστε με την Ομάδα Θέατρο Πρόταση. Νέα κείμενα, νέες συνεργασίες, αλλιώτικα format, εργαστήρια και σεμινάρια… Όμως χρειάζεται ακόμα χρόνος και υπομονή. Παρόλα αυτά δεν πρέπει επ’ ουδενί να χάσουμε την τόλμη μας, την ορμή μας. Όλοι οι καλλιτέχνες σ’ αυτήν τη μικρή χώρα, και ιδίως οι νέοι, οφείλουμε να εκτεθούμε, να πάψουμε να κρυβόμαστε και να κάνουμε «νοικοκυρεμένη» τέχνη, να προσεγγίσουμε το βάθος και να ξεφύγουμε από το απλοϊκό, το εύπεπτο και το ευχάριστο. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά. Καλή επιτυχία στην παράσταση. ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ