- Μιλήστε μας για σας.
Είμαι ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός -νομίζω πως αυτό φαίνεται μέσα στα βιβλία μου-, αλλά και πολύ απόλυτος. Για μένα για παράδειγμα η αγάπη έχει ένα και μόνο πρόσωπο, και όχι δέκα αναλόγως πως βολεύει τον κάθε άνθρωπο.
Είμαι ένας κλειστός άνθρωπος που όσο κι αν μου αρέσει να γράφω δεν μου αρέσει να μιλάω. Δεν πετάω από τη χαρά μου όταν πρέπει να κάνω παρουσίαση βιβλίου και δεν εμφανίζομαι συχνά σε εκδηλώσεις.
Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, ασχολούμαι με τις δημόσιες σχέσεις, αλλά για λογαριασμό άλλων. Όσον αφορά εμένα, προτιμώ να βρίσκομαι –με την μορφή των βιβλίων μου- σε κάποια βιβλιοθήκη και να με διαβάζουν παρά να στολίζομαι και να περιφέρομαι άσκοπα σε κοινωνικές εκδηλώσεις, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσω κάποιους σκοπούς, όπως συνηθίζεται πολύ στους χώρους αυτούς.
Θέλω να αγαπώ και να με αγαπούν, να έχω ηρεμία στη ζωή μου, γιατί για πολλά χρόνια τη στερήθηκα. Δεν θέλω να παρουσιάζομαι στον κόσμο σαν κάτι που δεν είμαι, είμαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, μια μαμά που δεν έχει τίποτα σημαντικότερο στη ζωή της από τα δύο της παιδιά.
- Μιλήστε μας για το ποιητικό σας έργο.
Το 2012 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή “ΜΑΧΗ ΕΡΩΤΩΝ”, η οποία σαν e-book κυκλοφόρησε και στο εξωτερικό μεταφρασμένη στα αγγλικά, μέσω Αmazon. To 2013 έδωσα στον ιστότοπο www.texni.org τη συλλογή “ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ”, ανοιχτή προς το αναγνωστικό κοινό. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η συλλογή “EΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΙΩΠΗΣ” από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή και ακολούθησαν, επίσης από τις ίδιες εκδόσεις, το 2014 “TO KOΡΜΙ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ”, το 2015 το διήγημα “30 HΜΕΡΕΣ”, το 2017 ο “ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ” με Έλληνες και Ευρωπαίους ποιητές και σε μετάφραση δική μου και τέλος το 2018 η συλλογή “EΡΩΤΕΣ ΕΝ ΤΑΦΩ”. Έχω πάρει μέρος σε ομαδικές ποιητικές συλλογές, αλλά αυτό που αξίζει να αναφερθώ ιδιαίτερα είναι το εικαστικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 2015 “ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ” με σύγχρονες ποιήτριες και χαράκτριες. Μια πρωτοβουλία της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας το οποίο εκτέθηκε για ένα μήνα στο Μουσείο Γουναρόπουλου.
- Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή και συγκεκριμένα με τον ποιητικό λόγο;
Έχω την εντύπωση πως εγώ δεν αποφάσισα τίποτα. Η ποίηση με βρήκε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ακροβατούσα μεταξύ θλίψης και ζωής. Τότε άρχισα να διαβάζω μανιωδώς ποίηση. Υπήρχαν βιβλία που τα ξεφύλλιζα γρήγορα και βιβλία που συναντούσα τον εαυτό μου μέσα και με πλημμύριζαν συναισθήματα. Συναισθήματα που μέχρι τότε τα έπνιγα μέσα μου. Αυτά ήταν που με όπλισαν να αρχίσω να γράφω, να ξεφορτώνω τη ψυχή μου πάνω στο χαρτί. Ίσως ακούγονται πολύ κοινότυπα όλα αυτά αλλά αυτή ήταν η δική μου αρχή.
Ομολογώ ότι το μυθιστόρημα δεν είναι ένα είδος της λογοτεχνίας που με ελκύει πολύ, χωρίς να το αποκλείω από τη δική μου ζωή, αλλά ίσως σε μορφή διηγήματος. Δεν προτιμώ τα βιβλία μεγάλης έκτασης που μπορεί να αναλύουμε μια ουσιώδη πρόταση σε ολόκληρη σελίδα για να γεμίσουμε έτσι ένα βιβλίο 400-500 σελίδων. Στο παρελθόν έχω γράψει ένα διήγημα, το οποίο αγαπώ ίσως περισσότερο από όλα μου τα βιβλία, με τίτλο “30 Ημέρες”. To συγκεκριμένο βιβλίο, έκτασης 90 σελίδων, έχει χαρακτηριστεί και ποίηση και συμφωνώ απόλυτα.
Προσωπικά, είμαι ερωτευμένη με την ποίηση και θεωρώ πως δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτήν. Στην ποίηση, μέσα σε λίγους στίχους μπορείς να δεις και να νιώσεις τα πάντα, μπορείς συγχρόνως να δεις δέκα εικόνες μπροστά σου.
Πολλές φορές μπορεί να σε υποβάλει σε μια ονειροβασία, αλλά νομίζω πως αυτό λείπει από τη ζωή μας κι όχι ο ρεαλισμός.
- Μελλοντικά σχέδια.
Ένα βιβλίο για φιλανθρωπικό σκοπό, ίσως ακούγεται απλό, αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Έχω βρει πολλές κλειστές πόρτες, δυστυχώς. Ο εκδοτικός χώρος, αλλά και η κάθε επιχείρηση, προτιμά φυσικά το κέρδος και όχι την φιλανθρωπία. Επίσης μια μετάφραση ενός βιβλίου που ήδη έχει ολοκληρωθεί, αλλά υπάρχει δυσκολία ως προς τα πνευματικά δικαιώματα. Ίσως να μην έχει έρθει ακόμα ο καιρός να πραγματοποιηθούν αυτά τα σχέδια.
Ποιος ξέρει… όπως και να έχει όμως, αυτό που θέλω είναι να κάνω πράγματα που αφορούν και άλλους συγγραφείς/ποιητές και όχι μόνο εμένα.
Δεν μου θα μου έλεγε τίποτα εάν στο τέλος της συγγραφικής μου πορείας γυρνούσα πίσω το κεφάλι μου και έβλεπα μόνο προσωπικά μου βιβλία.
Όποιος έχει ένα χάρισμα πρέπει επίσης να το προσφέρει κι όχι να το χρησιμοποιεί με εγωπάθεια.
- Μια ευχή.
Nα μην υποφέρει ξανά κανένα παιδί στον κόσμο.
Δελίνα Βασιλειάδη