Τα κόκκινα φανάρια στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ
Την παράσταση – γροθιά στο στομάχι Τα κόκκινα φανάρια του Αλέκου Γαλανού σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου παρουσιάζει το Θέατρο του Άλλοτε στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Πρόκειται για το ιδιαίτερα γνωστό έργο του Αλέκου Γαλανού που το 1963 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη με έναν τρομερό θίασο Ελλήνων ηθοποιών, Κατράκης, Διαμαντίδου, Καρέζη, Λαδικού κα. Στην Τρούμπα του Πειραιά υπάρχει το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια. Μέσα εκεί ζουν κάποιες γυναίκες που προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας το κορμί τους καθημερινά σε όποιον το ζητήσει, υπό τις διαταγές της γερασμένης πια μαντάμ Παρή, αλλά και το άγρυπνο βλέμμα του νεαρού αγαπητικού της, του σκληρού και βάρβαρου Μιχαήλου. Η Ρουμάνα Ελένη, η πριγκηπέσα, που βρέθηκε μόνη στην Ελλάδα, ερωτεύτηκε έναν σωματέμπορα που στο τέλος την εγκατέλειψε απένταρη και με τρομερά χρέη. Η συναισθηματική Μαίρη, που ονειρεύεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί, που τολμά κάποιες στιγμές να πιστέψει πως θα ξεφύγει έχοντας μάλιστα βρει την αληθινή αγάπη. Η αφελής Μαρίνα, σφόδρα ερωτευμένη με τον Ντορή που την πήρε απ’ το χωριό της, την έβαλε στο σπίτι, της τρώει τα λεφτά και την κοροϊδεύει και, τέλος, η Μυρσίνη, η νεώτερη προσθήκη στο σπίτι, η «μαθητευόμενη» της μαντάμ Παρή, η πιο ξύπνια, η πιο καπάτσα, που στο τέλος έχει ήδη οργανώσει θριαμβευτική –όσο θριαμβευτική μπορεί να είναι- έξοδο από το σπίτι της γειτονιάς με τα κόκκινα φανάρια, για να πάει τελικά πάλι να πουλά το κορμί της στους ίδιους πελάτες, αλλά αυτή τη φορά στη δική της κάμαρη με τους δικούς της, ενδεχομένως, όρους. Στο σπίτι ζει και η Κατερίνα, μια γριούλα που καθαρίζει ολημερίς κι ολονυχτίς. Καθαρίζει το σπίτι, αερίζει και πλένει τα σεντόνια, σφουγγαρίζει το πάτωμα, κάνει τα ποτήρια να λάμπουν για να μένουν πάντα όλοι οι πελάτες ευχαριστημένοι. Η Κατερίνα, αν και ουσιαστικά ζει μέσα στη βρωμιά και τη δυσωδία, αντέχει (και) επειδή περιμένει τον αγαπημένο της. Πιστεύει βαθιά πως θα έρθει και μαζί θα ζήσουν καλά. Το πιστεύει και, όταν τελικά αυτός έρχεται και της διηγείται το όνειρο μιας κοινής ζωής τους σε μια φτωχική παράγκα όπου κάθε μέρα θα μαζεύουν οι δυο τους χαρτί απ’ τα σκουπίδια για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην, η Κατερίνα λέει γεμάτη ευτυχία «η ζωή καλή είναι».
[wp_ad_camp_1]
Εξαιρετική η σκηνοθετική άποψη να φωτιστεί ιδιαίτερα η ωμή πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες στα σπίτια αυτά. Η Δουμανίδου επέλεξε για ακόμα μια φορά τον δύσκολο δρόμο της απροκάλυπτης παρουσίασης της αλήθειας, μιας αλήθειας που πολλές φορές διαφεύγει, ωραιοποιείται, αλλοιώνεται με κάποιον τρόπο ώστε να είναι πιο εύπεπτη. Η σκηνοθέτις, παράλληλα με τη δράση που υπαγορεύει το αριστουργηματικό έργο του Αλέκου Γαλανού, στο βάθος της σκηνής δημιούργησε ένα λευκό δωμάτιο, ένα δωμάτιο-κελί -το οποίο σαφώς παραπέμπει στο θέμα του σύγχρονου trafficking- όπου οι γυναίκες του σπιτιού «προσφέρουν» τις υπηρεσίες τους σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου. Οι θεατές είναι αναγκασμένοι, ουσιαστικά, όσο διαρκεί η παράσταση να παρακολουθούν κάποια γυναίκα μέσα στο λευκό δωμάτιο με τον εσταυρωμένο να κρέμεται πάνω από το κρεβάτι να δέχεται άντρες, άντρες κι άλλους άντρες, χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσα. Η εικόνα είναι σκληρή, η κατάσταση δυσβάσταχτη και δημιουργεί ενδεχομένως αμηχανία, αλλά έτσι μόνο μπορεί κανείς να αντιληφθεί σε κάποιο ελάχιστο βαθμό τι βιώνουν οι γυναίκες αυτές. Κι αυτό είναι που κάνει το έργο Τα κόκκινα φανάρια μια γροθιά στο στομάχι. Αυτό είναι το μήνυμα.
Όλα τα μέλη του θιάσου του Θεάτρου του Άλλοτε έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην ιδιαίτερα απαιτητική ερμηνευτικά παράσταση, και γενικά η σκηνοθέτις απέσπασε από όλους πολύ ενδιαφέρουσες -και γενναίες- ερμηνείες. Ξεχώρισαν η σκηνοθέτις (Ελένη), η Τζώρτζια Βογιατζόγλου (Μαίρη), ο Δημήτρης Βασιλειάδης (Μιχαήλος), ο Ευάγγελος Μίχος (Γέρος) και η Θεοδώρα Κωστάκου (Κατερίνα), ενώ η Μαρία Σεμερτζίδου στο ρόλο της Μυρσίνης ήταν εξαιρετική.
Δελίνα Βασιλειάδη