Σκηνοθεσία: Μισέλ Χαζαναβίσιους
Παίζουν: Ζαν Ντιζαρντέν, Μπερενίς Μπεζό, Τζον Γκούντμαν, Τζέιμς Κρόμγουελ, Πενέλοπε Αν Μίλερ, Μάλκολμ ΜακΝτάουελ
Διάρκεια: 100’
Αξιολόγηση: ****
Ο βωβός κινηματογράφος πέθανε, ζήτω ο βωβός κινηματογράφος! Χα! Κι όμως… 85 χρόνια μετά την πρώτη ομιλούσα ταινία ένας άνθρωπος με βαθιά αγάπη για αυτό που είναι εν τέλει ο κινηματογράφος, μια γραφή με εικόνες, αποτίνει φόρο τιμής σε μια χρυσή και πλέον εξιδανικευμένη εποχή, στους σκηνοθέτες που αγάπησε και στο μέσο που έχει καθηλώσει τους ανθρώπους εδώ και 125 χρόνια. Και ναι, το στόρι είναι φαινομενικά απλό.
Ένας κινηματογραφικός σταρ της δεκαετίας του ’20, γόης σε στιλ Ροδόλφο Βαλεντίνο (αλλά όχι, δεν είναι αυτός) αντιλαμβάνεται από πρώτο χέρι το πόσο αδηφάγο και κατασπαρακτικό είναι το σύστημα όταν περιθωριοποιείται με την έλευση του ήχου. Στον αντίποδα ερωτεύεται μια νεαρή ανερχόμενη κοπέλα, την προσωποποίηση του νέου και φρέσκου, η οποία θριαμβεύει στις ομιλούσες ταινίες. Το ειδύλλιο που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους προκειμένου να ευδοκιμήσει θα πρέπει να καταφέρει δυο μυθικούς άθλους: να συμφιλιώσει το παλιό με το νέο και να πνίξει την ανθρώπινη περηφάνια.
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν ο σκηνοθέτης θα καταφέρει να κάνει καριέρα και προφανώς δεν οδεύουμε προς μια νέα εποχή βωβού κινηματογράφου. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι η αυθεντική και ειλικρινής αγάπη για την εικόνα, την κίνηση και τον άνθρωπο, η νοσταλγική και καλοπροαίρετη μυθοποίηση μιας ολόκληρης εποχής κι ένα στοίχημα που κερδήθηκε κατά κράτος. Εν έτει 2012 που έχουμε πήξει στο μπλα μπλα και τα χρώματα, ένας άνθρωπος κατάφερε να αναδείξει τη χάρη και την ομορφιά της σιωπής και να στήσει με τέτοια μαεστρία κι ευρηματικότητα το βωβό σύμπαν του το οποίο (όσο κλισέ κι αν ακούγεται) σε καθηλώνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος
Παλαιότερη κριτική για το THE ARTIST του Μισέλ Χαζαναβίσιους