THE PAPERBOY
Σκηνοθεσία:Λι Ντάνιελς
Παίζουν: Μάθιου ΜακΚόναχι, Ζακ Έφρον, Νικόλ Κίντμαν, Τζον Κιούζακ, Σκοτ Γκλεν, Μέισι Γκρέι, Ντέιβιντ Ογιελόβο
Διάρκεια: 107′
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 5, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1
Λοξή ιστορία με χαρακτήρες από ιδιόρρυθμους έως αλλόκοτους… Θρίλερ, με το ερωτικό στοιχείο να κυριαρχεί σε εκφάνσεις αποκλίνουσες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό από τα εσκαμμένα της κοινωνικώς αποδεκτής συμπεριφοράς Και βέβαια η νέα απόπειρα του Λι Ντάνιελς μετά το σκληρό, επώδυνο και με ακραίες κοινωνικές συμπεριφορές «Precious» ασχολείται εκ νέου με ακραίες συμπεριφορές, που ωστόσο έχουν διολισθήσει στην ψυχοπαθολογία.
Ένας δημοσιογράφος ονειρεύεται το βραβείο Πούλιτζερ. Η απόδειξη της αθωότητας ενός μελλοθάνατου είναι ευκαιρία για το φιλόδοξο δημοσιογράφο. Στην ιστορία εμπλέκεται και μια παράξενη γυναίκα, που ερωτεύεται μελλοθάνατους και αλληλογραφεί μαζί τους. Η έρευνα του δημοσιογράφου – με τη συνδρομή του μικρότερου αδελφού του – οδηγεί σε εκπλήξεις…
Μεταφορά του ομότιτλου μπεστ σέλερ και βραβευμένου μυθιστορήματος του Πιτ Ντέξτερ. Από τον μικρόκοσμο του Ντέξτερ ελάχιστοι είναι αυτοί που δείχνουν ότι έχουν ψυχική ισορροπία. Η ιστορία παρότι λαμβάνει χώρα στο τέλος της δεκαετίας του 1960 διαθέτει προβολές των στάσεων και των συμπεριφορών που ανάγονται στο σήμερα. Και καθότι κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνία μας στο σήμερα χαίρει άκρας ψυχικής υγείας, οι προβληματισμοί πολλαπλασιάζονται. Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι αντιπαράθεσης καθωσπρεπισμού και παράνοιας, λειτουργεί γαργαλιστικά και προβοκατόρικα. Εμπεριέχει δε τον κίνδυνο να θεωρηθούν όλα μια περιθωριοποιημένη και κατά συνέπεια ακίνδυνη για το σύνολο συμπεριφορά. Σημειολογικά αναφέρω πως οι παρεκτρεπόμενοι ή ψυχοπαθολογικοί χαρακτήρες, ζούνε στον βάλτο και άρα λίγο ή πολύ βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας από την ημέτερη κοινωνική δραστηριότητα. Όπως ότι τελικά επιζώντες είναι οι έχοντες την ημέτερη εγνωσμένη αποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά. Η έντονη νοσηρότητα υποσκάπτει παρά ιντριγκάρει την κινηματογραφική αφήγηση και κατ’ επέκταση το ενδιαφέρον του θεατή, ακόμη και ως παράδειγμα αποφυγής.
Αξιολόγηση: ** (2)
Γιάννης Ν. Γκακίδης